Μόλις λίγες μέρες πριν προβαλλόταν στον θερινό κινηματογράφο «Μπαρμπής Βοζαλής» η εμβληματική ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε «Σινεμά ο Παράδεισος». Η ιστορία γνωστή: Ο μικρός Τότο σε ένα μικρό χωριό της Σικελίας ζει και αναπνέει για τον κινηματογράφο, τρυπώνει στα κλεφτά μέσα στον θάλαμο προβολής και ουσιαστικά μεγαλώνει και ενηλικιώνεται εκεί. Οχτακόσια είκοσι χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Σικελίας, στη Λάρισα, και μερικά χρόνια πριν γυριστεί η ταινία λαμβάνει χώρα η ίδια ιστορία: ο μικρός Ανδρέας μεγαλώνει μέσα στις αίθουσες προβολών των κινηματογράφων και ερωτεύεται την τέχνη του μηχανικού προβολής. Με μια ειδοποιό διαφορά όμως: η δεύτερη ιστορία είναι πραγματική. Γεννήθηκα στην καμπίνα του κινηματογράφου "Διονύσια", απέναντι από την «Ελευθερία», θα πει στην "Ε" ο Ανδρέας Χριστοδούλου, υπεύθυνος προβολών του θερινού σινεμά του Μύλου και με βίο παράλληλο μ’ αυτόν του πρωταγωνιστή του «Σινεμά ο Παράδεισος». Η ιστορία της ζωής μου είναι ακριβώς η ίδια, χωρίς βέβαια το ευτυχισμένο τέλος της ταινίας λέει γελώντας ο Ανδρέας. «Οπως και ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Τότο, από πολύ μικρή ηλικία παρακολουθούσα τον πατέρα μου να δουλεύει τη μηχανή προβολής. Στην ηλικία περίπου των 10 ετών για να τον βοηθήσω να ξεκουραστεί λιγάκι, γινόμουν για λίγες ώρες την ημέρα υπεύθυνος προβολής. Με τη βοήθεια του αδερφού μου γιατί δεν μπορούσα να τη σηκώσω μόνος μου, βάζαμε την μπομπίνα, περνούσαμε την ταινία και παίζαμε σινεμά μέχρι να έρθει ο πατέρας μας. Σαν τον μικρό Τότο μάζευα ό,τι ρετάλια υπήρχαν, κάτι απαγορευμένα ή χαλασμένα και έφτιαχνα τις δικές μου τρίλεπτες ταινίες και μετά μαζί με τον αδερφό μου τις χαζεύαμε…» θα μας πει.
Σινεμά ο Παράδεισος αλά λαρισαϊκά δηλαδή σχολιάζουμε στον Ανδρέα, για να ρωτήσουμε στη συνέχεια αν οι ομοιότητες σταματούν εκεί αφού στην ταινία ο μικρός Τότο μεγαλώνει και πηγαίνει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Κάθε άλλο θα μας πει ο Ανδρέας γελώντας: «Μετά πήγα κι εγώ στρατό και συγκεκριμένα στην ΥΕΝΕΔ στην οδό Μεσογείων. Εκεί εκπαιδεύτηκα ως οπερατέρ και κινηματογραφιστής και με έστελναν σε διάφορες εκδηλώσεις. Με το πέρας της θητείας μού είπαν να παραμείνω ως πολιτικό προσωπικό στη νέα τότε ΕΡΤ2, εγώ αρνήθηκα, χαζομάρα μου βέβαια. Μάλιστα θυμάμαι ότι μας έστελναν και καλύπταμε και ποδοσφαιρικούς αγώνες, μας πλησίαζαν τότε επιχειρηματίες που διαφημίζονταν με πινακίδες στο γήπεδο και μας πλήρωναν για να τις κάνουμε πλάνα". Ανδρέα, αυτό είναι από την ταινία του Περάκη "Λούφα και παραλλαγή" του επισημαίνουμε διακόπτοντάς τον... «Ναι, όταν ο Περάκης ήταν να γυρίσει την ταινία αυτή ζητούσε από τους στρατιώτες να του πούμε διάφορες ιστορίες. Ε, του την είπα, του άρεσε και την έβαλε στην ταινία!» θα σχολιάσει χαμογελώντας.
Στην ταινία ο συμπρωταγωνιστής, ο Αλφέντο, γλίτωσε από πυρκαγιά την τελευταία στιγμή, ε μην μας πεις ότι σου συνέβη και σ’ εσένα το ίδιο, του επισημαίνουμε γελώντας. «Όχι, αλλά θυμάσαι τι του προκάλεσε η φωτιά;» μας ρωτά, για να του απαντήσουμε ότι τον τύφλωσε… «Για κανά μήνα τυφλώθηκα κι εγώ. Από τους καθρέφτες που υπήρχαν στη μηχανή προβολής αδυνάτισαν οι αρτηρίες των ματιών μου και οι γιατροί αναγκάστηκαν να μου τα δέσουν. Αλλά ούτε και τότε σταμάτησα, το υπόλοιπο προσωπικό έπαιρνε τηλέφωνο ή φώναζε ”Ανδρέα, πιο αριστερά το κάδρο, ή έχει κόκκο η προβολή” και οι ταινίες προβάλλονταν κανονικά κι ας ήταν τα μάτια μου δεμένα» θα μας πει με τόνο νοσταλγικό.
Η αγάπη για τον σινεμά είναι δυνατότερη απ’ όλα τα εμπόδια… Κι ο Ανδρέας Χριστοδούλου, ο Τότο της Λάρισας, τον αγαπάει πολύ τον σινεμά, είναι ο… παράδεισός του άλλωστε.
Του Θανάση Αραμπατζή
Φωτ. Κώστας Τσάντζος
