«Ξαπλώνω με το κλαρίνο αγκαλιά...»

ΛΕΕΙ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ «Ε» Ο ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ 1.30 μ.μ. ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

«Αν αυτός ο άνθρωπος διάβαζε και έγραφε μουσική, θα είχε αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας» είχε πει ένας από τους κορυφαίους τζαζίστες όλων των εποχών, ο Λούις Άρμστρονγκ, για τον Πετρολούκα Χαλκιά. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς που σήμερα στη 1.30 μ.μ. μαζί με τον τραγουδιστή Αντώνη Κυρίτση θα διασκεδάσει τους Λαρισαίους στην Κεντρική πλατεία μιλάει στην «Ε» για τη ζωή του, τα χρόνια του στην ξενιτιά, τον νόστο που νιώθει ο απόδημος ελληνισμός, αλλά και για το κλαρίνο το οποίο έχει πλάι του όταν κοιμάται. Ο ζωντανός μύθος του κλαρίνου διηγείται μάλιστα στην «Ε» ένα περιστατικό για το πώς προέκυψε το τραγούδι «That’s the way (I like it)» βασιζόμενος ο συνθέτης του σε δική του ηπειρώτικη μελωδία, ενώ καλεί όλους τους Λαρισαίους σήμερα στην Κεντρική πλατεία για να διασκεδάσουν και να χορέψουν αφού «θα δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε...».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

*Η σύγχρονη Ελλάδα αγαπάει την παραδοσιακή μουσική; Πιστεύετε ότι αυτό το είδος μουσικής έχει βρει τη θέση που του αρμόζει στο σημερινό μουσικό γίγνεσθαι;
-Οι περισσότεροι Ελληνες αγαπούν την παραδοσιακή μουσική. Πέρασε η εποχή που πιστεύαμε ότι η παραδοσιακή μουσική είναι παρωχημένη και παλιομοδίτικη. Σήμερα έχει βρει τη θέση που της αξίζει. Ταξιδεύω σε όλα τα κράτη, Βέλγιο, Γερμανία, Ελβετία, Αμερική, Καναδά κι όπου υπάρχουν Ελληνες, την παραδοσιακή μουσική την έχουν μέσα στην καρδιά τους.
*Ζήσατε πολλά χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είκοσι για την ακρίβεια...
-Καλά το λέτε, είκοσι χρόνια στην Αμερική... Εκεί συνεργάστηκα με τον Λούις Άρμστρονγκ, τον Μπένι Γκούντμαν και πολλούς άλλους κορυφαίους τζαζίστες. Τότε στην Αμερική έλεγαν «ό,τι δεν υπάρχει στην Αμερική το κρατάμε», έτσι μου πρότειναν να γίνω Αμερικανός. Εγώ δέχτηκα με έναν όρο: να έρθουν όλοι οι συγγενείς μου πρώτου βαθμού μαζί μου, φυσικά οι Αμερικανοί δέχτηκαν...
*Και τι σας έκανε να γυρίσετε πίσω;
-Ο νόστος, η αγάπη για την πατρίδα... Τις μέρες που ήρθα στην Αθήνα, το 1980, έκανε ο Άλκης Στέας έναν διαγωνισμό για το δημοτικό τραγούδι και την παρουσίαση ανάλογων εκπομπών στην τηλεόραση. Μαζεύτηκαν όλα τα κλαρίνα. Εμένα δεν με γνώριζε κανένας γιατί μετά από είκοσι χρόνια στην Αμερική με είχαν ξεχάσει. Παίρνω το κλαρίνο μου και πάω να μπω στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Τους είπα «είμαι κι εγώ μουσικός». «Έχεις δηλώσει συμμετοχή;». «Όχι». Έρχεται ο Άλκης Στέας και μου λέει: «Δεν γίνεται να παίξετε χωρίς να έχετε δηλώσει, αλλά περιμένετε, αν έχουμε χρόνο στο τέλος θα σας δώσουμε δύο λεπτά». Στα χρόνια που έλειπα οι κλαριντζήδες είχαν προσθέσει καθένας κι από ένα λιθαράκι στο δημοτικό τραγούδι και είχε πάρει τροπή. Εγώ το κρατούσα όπως ήταν πριν από είκοσι χρόνια. Αφού τελείωσαν όλοι και σηκώθηκα κι εγώ να φύγω, λέει ο Στέας: «Μισό λεπτό, να δώσουμε δύο λεπτά και στον απόδημο ελληνισμό της Νέας Υόρκης, να δούμε πώς κρατάει τη δημοτική παράδοση». Είχαν σηκωθεί να φύγουν και ήταν όλοι όρθιοι. Μόλις άκουσαν το κλαρίνο, πέταγαν σκούφους στον αέρα, σφύριζαν, χειροκροτούσαν. Συνέχισα να παίζω και οι άνθρωποι της επιτροπής, μαζί με τον πρόεδρο, μπήκαν στον χορό. Μετά ήρθαν και μου έβαλαν το σήμα της τηλεόρασης και ξεκίνησα να δίνω εκπομπές.
*Στα χιλιάδες νέα παιδιά που έχουν φύγει από την Ελλάδα τι έχετε να πείτε;
-Να βρούνε τη λύση οι κυβερνήσεις να γυρίσουνε τα παιδιά πίσω. Εχω ζήσει στο εξωτερικό και ξέρω ότι δεν αντέχεται η ξενιτιά, όνειρο όλου του απόδημου ελληνισμού είναι να γυρίσει στην πατρίδα.
*Εσείς είστε Ηπειρώτης αλλά μένετε στην Αθήνα. Σας λείπει η ιδιαίτερη πατρίδα σας;
-Κάθε καλοκαίρι γυρνάω! Πάω στα πανηγύρια, Δεκαπενταύγουστο είμαι στην Καρίτσα, 16 στη Σκλήβανη, όλο τον Αύγουστο είμαι εκεί! Ο κόσμος θυμάται τα παλιά του μεράκια…
*Εχετε δηλώσει ότι δεν διαβάζετε τραγούδια από αναλόγιο, αλλά τα έχετε αποθηκευμένα στο μυαλό σας. Πόσα τραγούδια δηλαδή χωράει το μυαλό του Πετρολούκα Χαλκιά;
-Ενα βράδυ ήρθαν στο μαγαζί να με ακούσουν ο Μπένι Γκούντμαν και ο Λούις Αρμστρονγκ. Επαιζα όρθιος χωρίς να τους ξέρω κι όταν τελείωσα με φώναξαν στο τραπέζι τους. Ρώτησαν πώς έπαιζα χωρίς αναλόγιο μπροστά μου. Και τους απάντησα «έτσι παίζουμε εμείς τα παραδοσιακά στην Ελλάδα». Μείνανε άφωνοι όταν έμαθαν ότι δεν ήξερα ούτε γράμματα ούτε μουσική. Με ρώτησαν αν πήγα στο σχολείο και τους απάντησα «Γεννήθηκα το 1934, το ’40 άρχισε πόλεμος και μετά στην Ελλάδα είχαμε τον Εμφύλιο μέχρι το 1949, στο σχολείο έμαθα να γράφω το όνομά μου και να διαβάζω λιγάκι». Και τότε λέει ο Λούις Αρμστρονγκ «Αν αυτός ο άνθρωπος διάβαζε και έγραφε μουσική, θα είχε αλλάξει το ρου της μουσικής ιστορίας». Η τζαζ η αμερικάνικη με τα ηπειρώτικα τραγούδια ταιριάζει, θυμάμαι με βρίσκει ένας μουσικός και μου λέει παίξε ένα σκοπό δικό σου. Μετά από καιρό αναγνώρισα τη μελωδία που του έπαιξα στη μεγάλη επιτυχία «That’s the way (I like it)». Ο άνθρωπος που μου είχε ζητήσει να παίξω ήταν ο συνθέτης Richard Finch.
*Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
-Η μουσική δεν έχει σύνορα. Δεν έχει τέλος, αγαπάω όλα τα είδη μουσικής.
*Κι όταν είστε σπίτι τι βάζετε να ακούσετε για να ξεκουραστείτε;
-Στο σπίτι, βάζω το κλαρίνο δίπλα στο κρεβάτι μου και ανάβω το ράδιο, αν ακούσω κάτι που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον παίρνω το κλαρίνο και δοκιμάζω να δω πώς μπορώ να το κάνω καλύτερο αυτό.
*Δηλαδή, πάνω στο κρεβάτι έχετε το κλαρίνο;
-Βέβαια, όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ το έχω πάντα δίπλα μου...
*Θα θέλατε να πείτε κάτι στους Λαρισαίους που θα έρθουν να σας ακούσουν σήμερα;
-Θα δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, είμαστε ένα εξαιρετικό συγκρότημα, να έρθουν να διασκεδάσουν και να χορέψουν...