«Ο διχασμός είναι στο DNA των Ελλήνων»

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

«Ο διχασμός νομίζω είναι στο DNA των Ελλήνων» επισημαίνει ανάμεσα σε άλλα η συγγραφέας Φιλομήλα Λαπατά σε συνέντευξή της σήμερα στην «Ε».
Η συγγραφέας θα βρεθεί σήμερα Τρίτη στη Λάρισα όπου στις 7 μ.μ. στο Καφέ «Κλίμαξ» θα παρουσιάσει το νέο της βιβλίο που είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Οι κόρες της Ελλάδας» και φέρει τον τίτλο «Ο Διχασμός». Η κ. Λαπατά ανάμεσα σε άλλα μιλάει για τη σχέση του Έλληνα με την ιστορία και το παρελθόν του, για την επίπονη διαδικασία της συγγραφής και της ιστορικής μελέτης που προϋποθέτει ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και για τα αγαπημένα της βιβλία και συγγραφείς.

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

* Το νέο σας βιβλίο που παρουσιάζετε σήμερα στην πόλη μας φέρει τον τίτλο «Ο Διχασμός». Τελικά αυτή η λέξη θα κατατρύχει ες αεί τους Ελληνες;
- Ο διχασμός νομίζω είναι στο DNA των Ελλήνων. Ξεκίνησε από πολύ παλιά, στην ιστορική μελέτη που κάνω χάριν της τριλογίας «Οι κόρες της Ελλάδος», δεύτερο μέρος της οποίας είναι το βιβλίο «Ο Διχασμός», τον βρήκα από την εποχή του Καποδίστρια που είχαν χωριστεί οι του Ναυπλίου και οι της Αθήνας. Αλλά εκείνο που τον εδραίωσε στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα ήταν το θέμα των αυτόχθονων και των ετερόχθονων, με τα θύματά του να είναι εκατοντάδες κυρίως από πετροπόλεμο. Για να φτάσουμε το 1946 στον εμφύλιο σπαραγμό που είναι από τις πιο ζοφερές σελίδες του έθνους μας...
* Λαός που δεν ξέρει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να κάνει τα ίδια λάθη. Οι Ελληνες ξέρουμε ιστορία;
- Ξέρουμε ό,τι μαθαίνουμε στο σχολείο. Υπήρξα κι εγώ θύμα της διαπίστωσης αυτής. Αν και ήμουν καλή μαθήτρια στο σχολείο δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες και τον τρόπο που διδασκόταν η Ιστορία. Με την πάροδο των χρόνων όμως και αρχίζοντας την ιστορική μελέτη για τη συγγραφή των βιβλίων μου -«Ο Διχασμός» είναι το όγδοο βιβλίο μου- επαναδιαπίστωσα ότι όποιος δεν ξέρει το παρελθόν του δεν μπορεί να έχει παρόν και μέλλον γιατί τείνουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά και γιατί υπάρχει μέσα μας μία μεγάλη ανάγκη κάποια στιγμή να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε ιστορία, αυτό νομίζω δεν έχει περάσει στους Ελληνες. Είναι μεγάλη ανάγκη να γνωρίζουμε από πού κρατάει η σκούφια μας, αφενός για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, αφετέρου γιατί οι επιλογές μας έχουν πάντα απότοκα και είναι θέμα επιλογών τον ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε.
* Το ιστορικό μυθιστόρημα προϋποθέτει και πολύ ιστορική μελέτη. Όταν τελειώνετε ένα βιβλίο δεν «αδειάζετε»; Με τι «κουράγιο» ξεκινάτε τον μαραθώνιο για το επόμενο βιβλίο;
- Πολύ σωστή η ερώτησή σας γιατί πράγματι «αδειάζω»... Είναι αδύνατον για μένα να ξεκινήσω ένα καινούριο βιβλίο με το που θα τελειώσω ένα άλλο. Ειλικρινά θαυμάζω τους συγγραφείς που διαθέτουν στο αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο κάθε έξι μήνες ή ένα χρόνο. Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας μου βγήκε τρία χρόνια μετά το πρώτο. Χρειάζομαι μία ανάπαυλα, την αποκαλούμενη και ως «ανάπαυση του πολεμιστή» που κι αυτή δεν είναι τόσο ανάπαυση αφού σ’ αυτό το διάστημα συνήθως προωθούμε τα βιβλία με παρουσιάσεις, εκδηλώσεις, συνεντεύξεις κτλ.
* Κυρία Λαπατά, θα ήθελα να μου πείτε ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας ιστορικό μυθιστόρημα...
- Από τα μικρά μου χρόνια, αφού τότε δεν είχαμε τηλεόραση και φέισμπουκ, ήμουν φανατική αναγνώστρια. Αρχισα το ταξίδι μου στον κόσμο των βιβλίων με τον Ιούλιο Βερν, μεγαλώνοντας όμως λάτρεψα τους Ελληνες κλασικούς, Αθανασιάδη, Βενέζη, Μυριβήλη, Καραγάτση, Καζαντζάκη… Από τα ιστορικά μυθιστορήματα μ’ αρέσουν της Ελένης Κεκροπούλου, του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, του Γιάννη Καλπούζου, του Ισίδωρου Ζουργού και άλλους που σίγουρα ξεχνάω τώρα. Η επίπονη ιστορική μελέτη και η προσπάθεια για εμπεριστατωμένη γνώση της εποχής που αντικατοπτρίζεται στα ιστορικά μυθιστορήματα πάντα θα συναρπάζουν το φιλαναγνωστικό κοινό.
* Κλείνοντας... Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
- Διάβασα το βιβλίο της «Λαρισαίας» Αγγελικής Δαφτσίδου «Παράθυρο στη Ζωή» που το τέλειωσα χθες. Σήμερα δε που θα είμαι στη Λάρισα ελπίζω να τη συναντήσω και να τη συγχαρώ για το βιβλίο της...