ΤΥΡΝΑΒΟΣ (Γραφείο «Ε»)
Του Κώστα Τσόλα
Ένας από εκείνους που έδωσαν χρόνια τώρα πραγματικές μάχες για την κατοχύρωση του εμφιαλωμένου τσίπουρου καθώς και την κατοχύρωση του τσίπουρου ως τοπικού προϊόντος με την ονομασία «Τσίπουρο Τυρνάβου» είναι ο πρώην γενικός διευθυντής του Αγροτικού Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Τυρνάβου, χημικός - οινολόγος Δρ. Αστέριος Παπράς.
Ο κ. Παπράς ανοίγει σήμερα τα χαρτιά του και μιλώντας στην «Ε» κάνει αναφορά στο «ζήτημα τσίπουρο» και τις τελευταίες εξελίξεις, φέρνοντας στο προσκήνιο τις ενέργειες που έγιναν στο παρελθόν για την κατοχύρωσή του.
Στην παρέμβασή του ο κ. Παπράς αναφερόμενος στο πρόβλημα του διπλασιασμού του φόρου στο τσίπουρο σημειώνει αρχικά ότι το πρόβλημα της φορολογίας του τσίπουρου ανάγεται στο 1989 τότε που ψηφίστηκε ο ΚΑΝ 1576 . Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια συζητήσεων έγινε προσπάθεια να μπει μια τάξη στην Ευρώπη στην περιγραφή και την παραγωγή των αλκοολούχων ποτών. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα των διαφόρων χωρών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, δεν άφηναν επί πολλά χρόνια περιθώρια να γίνει ο σχετικός κανονισμός.
Όπως όμως και σε πολλούς άλλους κανονισμούς η χώρα μας ποτέ δεν είχε μια καλή ομάδα, για να υπερασπιστεί με γνώση και αγωνιστικότητα τα συμφέροντά μας. Ίσως δεν είχε τη γνώση ίσως δεν είχε και τη θέληση.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα της έλλειψης αγωνιστικότητας το διάστημα εκείνο;
Ο κ. Παπράς θεωρεί ότι το γεγονός ότι τότε δεν διαχωρίστηκαν καθαρά τα αλκοολούχα ποτά σε αποστάγματα, που παράγονται από συγκεκριμένο αγροτικό (όπως το τσίπουρο, το μπράντι κ.λ.π) και στα άλλα αλκοολούχα ποτά που έχουν σαν πρώτη ύλη παραγωγής τους την αλκοόλη, ήταν μια ήττα των χωρών βασικά του νότου που έχουν γεωργική παραγωγή και πάνω σε αυτή στηρίζουν και την παραγωγή των αλκοολούχων ποτών τους. Ο διαχωρισμός αυτός, κατά τη γνώμη του κ. Παπρά, αν γινόταν, θα επέτρεπε τα κράτη με γεωργική παραγωγή να κάνουν αγροτική πολιτική μέσα από αυτό.
Σε εκείνο τον κανονισμό (1576/89) η ελληνική αντιπροσωπεία πάλεψε και κατάφερε να καθιερώσει τη μισή φορολογία για το ούζο (50% έκπτωση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης ΕΦΚ), φυσικά για το ούζο που καταναλώνεται εντός της χώρας μας . Αυτό για να το δεχτούν στην Ε.Ε. δεν ήταν εύκολο.
Σύμφωνα με τον πρώην γενικό διευθυντή του Οινοποιείου Τυρνάβου, τότε, η ελληνική αντιπροσωπεία παρουσίασε, με τη βοήθεια των ενδιαφερομένων ουζοπαραγωγών ότι το ούζο ήταν το ποτό των λαϊκών και φτωχών τάξεων. Βέβαια αυτό στηρίχθηκε πάνω στο γεγονός ότι όντως κάποτε ήταν και ήταν τότε που το ούζο δεν ήταν τίποτε άλλο από το τσίπουρο, είναι γνωστή η ιστορία της μετονομασίας του από τσίπουρο σε ούζο που έγινε στον Τυρναβο.
Την ίδια εποχή, το 1988 νομοθετείται, (το 1989 βγήκαν οι υπουργικές αποφάσεις) η εμφιάλωση του τσίπουρου στη χώρα μας για το οποίο βέβαια δεν πάρθηκε καμιά μέριμνα σχετικά με τη μείωση της φορολογίας του.
Η πρώτη σύγκρουση έγινε το 1993 όταν με την εναρμόνιση της φορολογίας οινοπνεύματος στην ΕΕ είδαμε ξαφνικά να διπλασιάζεται ο ΕΦΚ (Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης) για το τσίπουρο. Οι έντονες διαμαρτυρίες, παραστάσεις κλ.π. τότε του Οινοποιητικού Συνεταιρισμού Τυρνάβου (ο οποίος εμφιάλωνε ήδη τσίπουρο από το 1990) προς την κυβέρνηση, οδήγησε στην ψήφιση νόμου βάσει του οποίου αναγνωρίζεται και στο τσίπουρο η έκπτωση του 50% στον ΕΦΚ.
Είναι γνωστό όμως ότι ο ελληνικός νόμος δεν μπορεί να υπερβεί τους κανονισμούς, έτσι για την Ε.Ε. είμαστε παράνομοι, η έκπτωση ισχύει μόνο για το ούζο.
Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης; Να καλούμαστε σήμερα να πληρώσουμε διπλάσιο φόρο για το τσίπουρο, για ένα προϊόν δηλαδή που είναι πραγματικά εθνικό, που φέρνει μαζί του τον κόπο και τον ιδρώτα των Ελλήνων αμπελοκαλλιεργητών;
Ο κ. Παπράς γνωρίζοντας τις εξελίξεις της εποχής για το θέμα τονίζει ότι το γεγονός δεν είναι απλώς απαράδεκτο αλλά σκανδαλώδες γιατί όχι μόνο δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη της χώρας αλλά αντίθετα επιδοτούμε κατά κάποιο τρόπο, σαν χώρα, την κατανάλωση ξένων οινοπνευμάτων δηλαδή ξένων αγροτικών προϊόντων στη χώρα μας.
Και καταλήγει: εκτός των παραπάνω η ελληνική αντιπροσωπεία τότε, δεν μερίμνησε για το υποτιθέμενο εθνικό ποτό, το ούζο, να χρησιμοποιεί ελληνικές πρώτες ύλες, αλλά όρισε ότι αυτό μπορεί να γίνει από οινόπνευμα γεωργικής προέλευσης οποιασδήποτε χώρας. Κατά τα άλλα εθνικό.
Οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα αυτό πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του τοπικού προϊόντος που είναι το τσίπουρο και όχι το αντίθετο.
