Του Κ. Γκιάστα
Φωτ.: Λ. Τζέκας
Ο μέσος Λαρισαίος από τον Αγιόκαμπο και με καθαρό ουρανό «χαζεύει» τη Χαλκιδική απέναντι. Ο Νίκος Νάτσης όμως πήρε το κανό του και μετά από 11 ώρες έφτασε στην Κασσάνδρα απλά και μόνο γιατί δεν είναι μέσα στον... μέσο όρο.
Όμως δεν έμεινε εκεί. Αποφάσισε να διευρύνει τους ορίζοντές του και να ταξιδέψει και αλλού. Να πάει στο Πήλιο. Να περάσει απέναντι στη Σκιάθο, μετά στη Σκόπελο και τέλος να φτάσει μέχρι την Αλόννησο.
«Δεν σταμάτησα όμως μόνο σ’ αυτό καθώς όταν έφτασα στην Αλόννησο έτρεξα και στον αγώνα δρόμου του νησιού και μετά επέστρεψα» μας λέει καλωσορίζοντάς μας στον Αγιόκαμπο.
Τον βρίσκουμε την ώρα που ετοιμάζεται να κάνει ακόμα ένα ταξίδι. Προορισμός; Αλόννησος, πού αλλού; Με μεγάλη προετοιμασία και μεγάλες αντοχές. «Από αντοχές άλλο τίποτα. Το ’χω κάνει τρεις φορές. Ξεκινάς Τετάρτη πρωί και φτάνεις Παρασκευή. Μονοκόμματα δεν βγαίνει. Τουλάχιστον εγώ ακόμα δεν μπόρεσα να το κάνω. Ήμουν αθλητής από πολύ μικρός. Πυγμάχος και μάλιστα με πανελλήνιες πρωτιές. Μόλις όμως απαγόρεψαν τους αθλητές να αγωνίζονται μετά τα 35 αποφάσισα να ασχοληθώ με το τρέξιμο. Είμαι και στον Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων», μας είπε για να φτάσουμε στο «ψητό» που δεν είναι άλλο από το κανό. «Με το κανό ασχολούμαι από το 2000. Στην αρχή είχα τα απλά κανό. Μετά αγόρασα αυτά τα δύο» και μας δείχνει με περηφάνια τα περιποιημένα κανό. «Το πρώτο ταξίδι που έκανα ήταν το 2002 χωρίς κάποια υποστήριξη. Μόνος μου αποφάσισα πως μπορώ και το έκανα. Θέλει και λίγη τρέλα η ζωή...».
Τρέλα σίγουρα θέλει αλλά τι γίνεται με τους κινδύνους; Του ζητήσαμε να μας περιγράψει μερικές στιγμές από τα ταξίδια του. «Είναι επικίνδυνο να πας στη Χαλκιδική γιατί δεν έχεις ενδιάμεσες στάσεις. Εκτός από το γεγονός πως είναι 11 ώρες σερί, πρέπει να πάρεις και άδεια από το λιμενικό. Επιλέγω πλέον να πάω στις Σποράδες για να μην έχω τέτοια προβλήματα.
Ρωτάς για κινδύνους και σου απαντώ πως ακόμα και η τρέλα θέλει μια μικρή προετοιμασία. Εγώ την κάνω αυτή και γι’ αυτό δεν κινδύνεψα ουσιαστικά. Αυτό που μ’ έχει τρομάξει κάποιες στιγμές στα ταξίδια μου είναι τα μποφόρ. Αυτά δεν μπορείς να τα υπολογίσεις. Απ’ έξω τα βλέπεις αλλιώς. Μπαίνεις μέσα και είναι διαφορετικά και αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή και ανάλογα το μέρος. Εγώ ό,τι έχω μάθει το έχω μάθει μόνος μου».
Βγάζοντας το κανό του από τη θάλασσα αρχίζει να μας εξηγεί πού τοποθετεί τα πράγματα και συνεχίζει: «Μια φορά δεν έβαλα την ποδιά σε εξωτερικό σημείο για να μπορώ να την πάρω εύκολα όταν την χρειάζομαι και την είχα μέσα στα πόδια μου. Είναι η ποδιά που αποτελεί το «Α» και το «Ω». Και τούμπα να με φέρνει ξαναγυρνάει πάλι σε κανονική θέση. Αναγκάστηκα να βγω έξω και να την τοποθετήσω ξανά γιατί πήγαινα 2 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή. Με έπιασαν τα μποφόρ και έμπαινε το νερό μέσα. Φαντάζεσαι να βρισκόμουν μέσα στο πέλαγος και να μου συνέβαινε αυτό; Πάντα επίσης μαζί μου έχω τα καπνογόνα για έκτακτη ανάγκη. Αν έχω σ’ ένα σημείο λάθος είναι πως δεν έχω συνοδό μαζί μου».
Δύσκολο να βρεις συγκάτοικο στην «τρέλα», μα ο 35χρονος Νίκος δεν φαίνεται να σταματάει πουθενά. Πριν από λίγο διάστημα έτρεξε σε αγώνα δρόμου στην Κατερίνη χωρίς παπούτσια. «Ήμουν ξυπόλητος στα 8,5 χιλιόμετρα και τώρα αυτό που θα κάνω είναι να τρέξω επίσης ξυπόλητος στα 21 χιλιόμετρα».
Ασταμάτητος και ασυγκράτητος. Γι’ αυτό του μιλήσαμε για όνειρα και στόχους και τότε μας άφησε απλά άφωνους. «Θα στο πω και θα το γράψεις. Αυτό θα αποτελέσει δέσμευση για το μέλλον. Θα πάρω το κανό θα πάω στην Κέρκυρα και μετά από τους Οθωνούς θα περάσω απέναντι Ιταλία, Σικελία, Σαρδηνία και μετά πάλι πίσω. Ευτυχώς που έχω και έναν άνθρωπο που με στηρίζει στην προσπάθεια που κάνω, τον Σάββα Κυριακόπουλο γιατί κακά τα ψέματα αν δεν έχεις και υποστηρικτές δεν είναι καθόλου εύκολο. Απλά μένεις στα όνειρα και εγώ δεν ήμουν ικανοποιημένος με αυτά. Άντε πάω για προπόνηση τώρα μέχρι τα Μεταλλεία».
«Πλαφ», ρίχνει το κανό μέσα και φεύγει. Και μένουμε εμείς ως μέσοι Λαρισαίοι να κοιτάζουμε τη Χαλκιδική απέναντι.
