Του Δημήτρη Βάλλα
Οι πρώτοι στη Λάρισα εμφανίστηκαν κοντά στη δεκαετία του ΄90 με τους αετούς (Δέλτα-πλάνο) και άρχισαν τις πτήσεις τους στην περιοχή μας ξεκινώντας ένα χόμπι που ακόμα τότε ήταν άγνωστο στον κόσμο.
Βέβαια τα χρόνια πέρασαν, οι νοοτροπίες άλλαξαν, οι φοβίες υποχώρησαν και με τη βοήθεια της τεχνολογίας πια ο μύθος του Ικάρου έγινε για πολλούς μια απλή πραγματικότητα!
Πηγαίνεις λοιπόν με τη συσκευασία σε έναν σάκο σε κάποια πλαγιά του βουνού, ανοίγεις, φοράς το αλεξίπτωτο πλαγιάς που ο αέρας το φουσκώνει και όλοι μαζί στον αέρα για την περιπέτεια που ξεκινά και συνοδεύεται με αρκετή... δόση αδρεναλίνης.
Ο Σύλλογος Αεραθλητών Λάρισας, σήμερα, έχει περίπου 60 μέλη και ειδικεύεται στις πτήσεις με αλεξίπτωτα πλαγιάς (παραπέντε), είτε με παραμότερ, είτε χωρίς και με αετούς!
ΣΤΟ...ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΘΕΡΜΙΚΩΝ
Ο Βασίλης Ντούφας που χρόνια τώρα ασχολείται με το άθλημα και είναι και ο ίδιος εκπαιδευτής, είναι ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου της Λάρισας και θα μας τα... εξηγήσει όλα:
Στην αρχή οι πρώτες πτήσεις ξεκίνησαν από ορειβάτες- αναρριχητές που αφού ανέβαιναν το βουνό ήθελαν έναν γρήγορο τρόπο για να κατεβαίνουν. Χρησιμοποιούσαν απλά parafoil αλεξίπτωτα στην αρχή, τα οποία σιγά -σιγά άρχισαν να τα βελτιώνουν για να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα.
Στη συνέχεια πρωτοπόροι όπως οι Andrè Bohn, Jean Claude Betemps και Gerard Bosson συστηματοποίησαν τις πτήσεις με αλεξίπτωτο και καθιέρωσαν το άθλημα του αλεξιπτώτου πλαγιάς.
Ιδρύουν τον πρώτο Σύλλογο, το «Chucas Club» και το parapente (parachute de pente-αλεξίπτωτο πλαγιάς) έχει πλέον επίσημα όνομα. Τα πρώτα αλεξίπτωτα είχαν λόγο 3/1 και ταχύτητες περίπου 33 χλμ/ώρα.
Το 1981 αρχίζουν οι πρώτες σχολές στη Γαλλία από το «Chucas Club».
Το καλοκαίρι του 1982 γίνεται η πρώτη πτήση από το Λευκό Όρος από τον Roger Fillon, και οι αλπινιστές καμαρώνουν για ένα μεγάλο επίτευγμα, καθώς η απογείωση έγινε από υψόμετρο 4.807μ.
Τον Ιούλιο του 1985 ο Pierre Gevaux απογειώνεται από υψόμετρο 8035μ. στα Ιμαλάια (Gasherbrum), ενώ την ίδια χρονιά ο Richard Trinquier πετάει για 5 ώρες και 20 λεπτά στο Mieussy.
Το αλεξίπτωτο πλαγιάς έχει γίνει πλέον δημοφιλές στον κόσμο του βουνού και οι περισσότεροι που πετάνε λίγα πράγματα ξέρουν από θεωρία, μετεωρολογία και κανόνες ασφάλειας. Το κράνος σπανίως χρησιμοποιείται και γενικά δεν υπάρχει οργάνωση.
Ο κόσμος του αιωροπτερισμού κοιτάει με πολύ ενδιαφέρον το νέο άθλημα και πολλές σχολές αιωροπτερισμού συμπεριλαμβάνουν το παραπέντε ή αλλάζουν τελείως το αντικείμενό τους.
Από το 1986 αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι οργανωμένοι κατασκευαστές αλεξιπτώτων πλαγιάς με δυνατότητες μαζικής παραγωγής.
Το 1987 οι πιλότοι ανακαλύπτουν τη χρησιμότητα των ανοδικών ρευμάτων, είτε αυτά ήταν θερμικά, είτε δυναμικά στο βουνό, και η φιλοσοφία της πτήσης αλλάζει. Στόχος πλέον δεν είναι να ανεβοκατέβουν την πλαγιά όσες περισσότερες φορές μπορούν σε μια μέρα αλλά να μείνουν στον αέρα όσο περισσότερο είναι δυνατόν και συγχρόνως να καλύψουν και κάποια απόσταση.
Αρχίζουν να δημιουργούνται οι πρώτες ομοσπονδίες, να ορίζονται κανόνες, να εκδίδονται διπλώματα και να ισχύουν κανόνες ασφαλείας. Το 1987 δημιουργήθηκε η Γαλλική Ομοσπονδία Ελεύθερης Πτήσης και την ίδια χρονιά έγινε το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Virbier της Ελβετίας και το πρώτο πρωτάθλημα Γαλλίας.
Το 1988 ο Jean-Yves Faust πετάει για 12 ώρες στη Χαβάι ενώ ο Jean Marc Boivin απογειώνεται από την κορυφή του Έβερεστ (8.848 μ.)
Το 1989 ο Uli Wiesmeier κάνει το 1ο παγκόσμιο ρεκόρ απόστασης με επίδοση 49 χλμ.
Τα αλεξίπτωτα πλέον έχουν αρχίσει να έχουν πιο οβάλ σχήμα και οι επιδόσεις τους βελτιώνονται συνεχώς με πρώτο στόχο των κατασκευαστών τη βελτίωση του λόγου κατολίσθησης (glide ratio).
Από το 1990 και μετά το παραπέντε έγινε πολύ δημοφιλές σε όλο το κόσμο, και κέρδισε πολλούς λόγω της απλής κατασκευής του, της ευκολίας του και των μεγάλων δυνατοτήτων του.
Τα σύγχρονα αλεξίπτωτα έχουν λόγο 8/1 (για κάθε ένα μέτρο ύψους που χάνουν, διανύουν 8 μέτρα απόσταση), ταχύτητες που ξεπερνούν τα 60 χλμ/ώρα (αγωνιστικές πτέρυγες), και εγγυημένη ποιότητα κατασκευής.
Οι επιδόσεις των πιλότων ξεπερνούν κατά πολύ τα όνειρα των πρωτοπόρων του αθλήματος. Αποστάσεις πάνω από 400 χλμ.. έχουν διανυθεί και τα 500 δεν φαίνονται πολύ μακριά και το μέλλον της ελεύθερης πτήσης φαίνεται να ανήκει στο αλεξίπτωτο πλαγιάς...
Ο Σύλλογός μας, συνεχίζει κ. Ντούφας, αναλαμβάνει και την εκπαίδευση όσων θέλουν να μυηθούν στα μυστικά του σπορ διαθέτοντας τον δικό του εξοπλισμό.
Η εκπαίδευση διαρκεί περίπου επτά έως δέκα ημέρες μέχρις ότου ο εκπαιδευόμενος είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τρεις σόλο πτήσεις.
Η τοποθεσία όπου συνήθως γίνονται τα εκπαιδευτικά μαθήματα είναι η περιοχή της Φαρκαδόνας, όπου υπάρχουν πολλά μικρά λοφάκια με υψομετρικές διαφορές από 0 μέχρι 50 μέτρα.
Το σπορ θεωρείται μοναχικό, αλλά πάντα γίνεται με παρέα και στις οργανωμένες πίστες που υπάρχουν έχουμε και υποστήριξη από το έδαφος. Πίστες εγκεκριμένες για πτήσεις με αιωρόπτερα έχουμε στα Καλύβια και στον Δρυμό Ελασσόνας και στο Συκούριο.
Τώρα οι τιμές για ένα αλεξίπτωτο πλαγιάς κυμαίνονται από 1000 εως 2.000 ευρώ, ενώ εάν κάποιος θέλει και παραμοτέρ θα πρέπει να διαθέσει ακόμα ένα ποσό από 2000-3.000 ευρώ...».
Καλοκαιράκι λοιπόν και ο καιρός ιδανικός για υψηλές και χαμηλές πτήσεις και η πρόσκληση από τον αντιπρόεδρο του Συλλόγου Αεραθλητών Λάρισας, είναι ανοιχτή προς όλους!
