Οι Λαρισαίοι βγήκαν στους δρόμους. Ήταν όλοι εκεί... Χωρίς χρώματα. Τους οδήγησε ο πόνος που έχει φωλιάσει στις καρδιές τους από τις 28 Φεβρουαρίου 2023 και η ανάγκη να δηλώσουν με την παρουσία τους σε μια ειρηνική συγκέντρωση, που πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας, ότι δεν ξέχασε και περιμένει να κατηγορηθούν οι ένοχοι.
Ήταν στους δρόμους, για ώρες...
Στα πρόσωπά τους διέκρινες μια απόλυτη σιγουριά, γι’ αυτό που κάνουν και ήταν διάχυτη η αίσθηση πως ο θάνατος των 57 ανθρώπων είναι ένα συλλογικό τραύμα. Η Λάρισα δεν έχει ξαναζήσει τέτοια συγκέντρωση!
Δεν έχει ξανασυμβεί μια τόσο μεγάλη κινητοποίηση ενότητας.
Ήταν ένα μοναδικό στα χρονικά κοινωνικό φαινόμενο.
Κατέρριψε την άποψη που θέλει τη σύγχρονη κοινωνία να βλέπει τις εξελίξεις από την άνεση του καναπέ της.
Ναι, προχθές οι καναπέδες έμειναν άδειοι, και γέμισαν οι δρόμοι.
Συγκεκριμένα, οι δρόμοι, περιμετρικά της Κεντρικής πλατείας Λάρισας, και σε ακτίνα που έφτανε μέχρι την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, μέχρι την οδό Γεωργιάδου, μέχρι την 31ης Αυγούστου και ου το καθεξής, κατακλύστηκαν από ένα ανθρώπινο ποτάμι.
Η προσέλευση του κόσμου ήταν ασταμάτητη από τις 10.30 το πρωί και κορυφώθηκε στις 12 μ. Ήταν αποφασισμένοι να συμμετέχουν χωρίς δισταγμούς, χωρίς να τους έχουν επηρεάσει τα μηνύματα που κάποιοι θέλησαν να διαδώσουν για δήθεν εκμετάλλευση του πένθους, από κόμματα της αντιπολίτευσης.
Όσοι διαμένουν σε συνοικίες μακριά από το κέντρο, είχαν πάρει τα αυτοκίνητά τους και στάθμευσαν στο Τελωνείο, στο Αλκαζάρ... και γενικά περιμετρικά κεντρικού ιστού της πόλης.
ΤΙ ΕΙΠΑΝ
«Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που συμμετείχα σε συγκέντρωση... Ενιωσα πως αν δεν το έκανα, για να ζητήσω δικαίωση για τον τραγικό τρόπο που βρήκαν το θάνατο 57 ψυχές, πως αν δεν το έκανα για να δείξω πόσο με συγκλόνισε αυτή η τραγωδία… δεν θα είχα οξυγόνο να ζήσω...».
‘Ηταν τα λόγια μιας γυναίκας 57 χρονών, που βγήκε προχθές στους δρόμους της Λάρισας, μαζί με τους χιλιάδες πολίτες, και ένωσε τη φωνή της μαζί τους σε μια ειρηνική συγκέντρωση και πορεία.
«Είναι μια μαύρη επέτειος... Οι Λαρισαίοι ζήσαμε στο πετσί μας, τον πόνο που νιώσαμε στα Νοσοκομεία της πόλης μας, με τους γονείς να ψάχνουν τα παιδιά τους με μια φωτογραφία τους στο χέρι. Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω;» δήλωσε ο 46χρονος Γιάννης.
«Είμαι εδώ, δίπλα στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, δίπλα σε όλους αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στα Τέμπη. Έφερα και τα παιδιά μου, μαζί ώστε να δουν την κινητοποίηση και να διδαχθούν μέσα από αυτή, ότι πρέπει να διεκδικούν, ότι δεν πρέπει νε μένουν παθητικοί σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Εκτός από το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε, αυτή η συγκέντρωση είναι για τη νεότερη γενιά ένα μάθημα στη ζωή τους», ανέφερε η 35χρονη Μαρία, κρατώντας το ένα παιδί της στο καρότσι και το άλλο στα χέρια της.
Και πραγματικά ξεχύθηκαν στους δρόμους πολλές οικογένειες, που με αξιοπρέπεια έδωσαν ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.
Λ.Κ.