Και συνεχίζει: «Η προσφορά του υπήρξε τεράστια, με χαρακτηριστικότερη, μεταξύ άλλων, την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και την Ευρωζώνη, την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., τη συμφωνία του Ελσίνκι, τα πολλά μεγάλα έργα (μετρό, Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Αττική οδός κ.λπ.), τις ανεξάρτητες αρχές, την επιτυχή διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004, καθώς και μια σειρά από άλλες τομές. Δε δίστασε να συγκρουστεί με τα συνδικάτα για το ασφαλιστικό (όλοι θυμούνται το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Τάσου Γιαννίτση) και με την Εκκλησία για την προστασία του δικαιώματος της έκφρασης με το θέμα των ταυτοτήτων (θυμίζω τις συγκρούσεις με τον μακαριστό Χριστόδουλο για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στο «δημοψήφισμα» του οποίου υπέγραψε η οικογένεια Μητσοτάκη κατά της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες). Ο Κώστας Σημίτης αποτελεί κυριολεκτικά σχολή σκέψης. Έβγαινε μπροστά σε ό,τι θεωρούσε αναγκαίο για το καλό της χώρας, ως εμπνευστής του εγχειρήματος του εκσυγχρονισμού, απέναντι σε εξωτερικούς και εσωτερικούς λαϊκισμούς. Αλλά και πάντοτε προσπαθούσε να ενώσει με ανοιχτή και απροκατάληπτη συζήτηση».