«Το ΕΚΝΛ καταγγέλλει τις νέες απολύσεις συμβασιούχων εργαζομένων στο Α’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας. Πιο συγκεκριμένα 8 εργαζόμενοι που έχουν προσληφθεί με ΣΟΧ το 2019 και το 2021 με τη λήξη του έτους χάνουν τη δουλειά τους γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει χρηματοδότηση, όπως απαντήθηκε από την αρμόδια υπηρεσία (Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας), καθώς οι παραπάνω συμβάσεις ήταν μέσω ΕΣΠΑ.
Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση, με την εργασιακή ομηρία εκατοντάδων εργαζομένων όπου για χρόνια εργάζονται μέσα στην ανασφάλεια από έργο σε έργο κι από σύμβαση σε σύμβαση, είναι απόρροια της πολιτικής που θεωρεί τα εργασιακά δικαιώματα κόστος σε σχέση με την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Γιατί την ίδια στιγμή που οι μισθοί των εργαζομένων θεωρούνται «καταστροφή για το δημόσιο» ενισχύονται και εξασφαλίζονται τα επιχειρηματικά κέρδη μέσα από τις εργολαβίες, τις αναθέσεις έργων κ.α. Η επιλογή αυτή(της απόλυσης) ούτε «αναγκαστική» είναι, ούτε δικαιολογείται λέγοντας πως το «φυσικό αντικείμενο», όπως το ορίζουν οι ίδιοι, «ολοκληρώνεται» ...την ίδια ώρα που ολόκληροι αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, γενικότερα χώροι και αντικείμενα πολιτισμού, είναι παρατημένα και ξεχασμένα στη μοίρα τους. Αυτή είναι η πολιτική του ΥΠΠΟ, αυτό είναι το υποκριτικό ενδιαφέρον για τον Πολιτισμό της πολιτείας μας!
Αντίστοιχη ευθύνη έχουν οι τοπικές αρχές (Δήμος Λαρισαίων, Περιφέρεια Θεσσαλίας) που κατά τα άλλα, για λόγους αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς στα διάφορα επιχειρηματικά πλάνα, έχουν αναδείξει ως «τοπόσημο» όπως λένε μνημεία σαν κι αυτό του Α’ Αρχαίου Θεάτρου, μιλούν για τη «διασύνδεση των μνημείων της πόλης» κ.α. Αλήθεια με ποιο προσωπικό και με τι είδους εργασιακές σχέσεις θα συντηρούνται, θα λειτουργούν τέτοια σημαντικά μνημεία που ήδη έχουν εγκαινιαστεί και ως χώροι σύγχρονων πολιτιστικών εκδηλώσεων;
Η μονιμοποίηση των συμβασιούχων είναι απαραίτητος όρος για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς οι χώροι αυτοί, να παραμείνουν ανοιχτοί στο σύνολό τους και προσβάσιμοι στον λαό. Είναι απαραίτητος όρος για την άρτια φύλαξη, για την ανάδειξη της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της χώρας μας με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει (έρευνα, συντήρηση, αποκατάσταση, επανάχρηση, φύλαξη κλπ). Και αυτές οι ανάγκες σε μια χώρα που είναι «σταυροδρόμι πολιτισμών», με τεράστιο πλούτο πολιτιστικών αγαθών είναι «εκ των ων ουκ άνευ» πάγιες και διαρκείς.
Έτσι θα μπει φρένο και στη σχεδιασμένη απαξίωση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που στρώνει τον δρόμο την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της, όταν μνημεία, αρχαιολογικοί χώροι κι όλη αυτή η απίστευτη κληρονομιά του λαού μας αξιοποιούνται κατά το δοκούν ως πόλοι έλξης, ως υπόβαθρο για να οικοδομείται το τουριστικό θαύμα για λογαριασμό των επιχειρηματικών συμφερόντων στη χώρα μας όπως συμβαίνει και με το Α’ Αρχαίο Θέατρο στην πόλη μας».