Επιγραμματικά, χρειάζεται να τονιστεί ότι: Καταργούνται μεγάλα ψυχιατρικά Νοσοκομεία. Διαλύεται το ευρύτερο δίκτυο Δομών απεξάρτησης, όπως ο ΟΚΑΝΑ, το ΚΕΘΕΑ, κ.α. που για δεκαετίες προσέφεραν σημαντικό έργο στην καταπολέμηση εξαρτήσεων.
Δημιουργείται ένα άκρατο συγκεντρωτικό διοικητικό σύστημα, όπου ο απόλυτος έλεγχος θα περνά μέσα από τους Διοικητές και τους Υποδιοικητές των Υγειονομικών Περιφερειών (ΥΠΕ).
Καταργούνται θεραπευτικά προγράμματα στον τομέα της απεξάρτησης, που έχουν αποδείξει επί σειρά ετών την αποτελεσματικότητά τους. Οι ψυχικά πάσχοντες και εξαρτημένοι συμπολίτες μας δεν θα μπορούν να συμμετέχουν στην επιλογή θεραπείας τους.
Η διαχείριση των δομών από τις ΥΠΕ δίνει την ευχέρεια στους αρμόδιους Υποδιοικητές να μετακινούν προσωπικό κατά βούληση, με κίνδυνο οι ασθενείς να χάνουν τον γιατρό που τους παρακολουθεί. Διογκώνεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων λόγω έλλειψης προσωπικού. Ιατρικοποιούνται κοινωνικά φαινόμενα, όπως η παραβατικότητα ανηλίκων. Δεν γίνεται λόγος για βελτιώσεις υποδομών ή δημιουργία νέων, για προσλήψεις, για βελτιώσεις μισθών ή για τη φροντίδα της Πρωτοβάθμιας Υγείας.
Ανοίγει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας.
Με λύπη παρατηρούμε την τεχνοκρατική και όχι την ανθρωποκεντρική πλαισίωση ζητημάτων που, αν μη τι άλλο, χρειάζονται ευαισθησία. Λες και η ψυχή είναι απλά ένα «μέρος», ένα «κομμάτι» που μαζί με το σώμα συναποτελούν τον άνθρωπο, και δεν δηλώνει την ολότητα του ανθρώπου!