«Ο πατέρας μου πήδηξε από το τρένο πριν τη σύγκρουση…»

-Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΖΕΦΗ ΚΟΛΙΑ ΑΝΑΣΥΡΕΙ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΡΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΟΞΑΡΑ -ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ, ΠΕΤΡΟΥ ΚΟΛΛΙΑ

Η Ζέφη Κόλια

Του Κώστα Γκιάστα

Στιγμές από ένα συγκλονιστικό γεγονός, αυτό της μετωπικής σύγκρουσης δύο τρένων το 1972, φέρνει -άθελά της- η παρουσίαση ενός βιβλίου στη Λάρισα. Μπορεί το αντικείμενο του βιβλίου της Ζέφης Κόλια να σχετίζεται με τη μόδα και να ονομάζεται «Βελονιές της Πρωτοπορίας», όμως η ίδια έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την περιοχή. Ο πατέρας της Πέτρος υπήρξε ο μηχανοδηγός ενός εκ των δύο τρένων που συγκρούστηκαν στο ύψος του Δοξαρά πριν από 51 χρόνια.
Η ίδια έχει να βρεθεί στην περιοχή πάνω από 30 χρόνια και ο ερχομός της, δεν γίνεται να μην προκαλέσει και μια συζήτηση γύρω από εκείνο το περιστατικό, που και η ίδια έζησε σε νεαρή ηλικία.
«Όταν ξημέρωσε η 1η Μαρτίου του 2023 και μάθαμε για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε. Αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον πατέρα μου, που όμως παρά τη μετωπική σύγκρουση κατάφερε να ζήσει…».
Εκείνη τη χρονιά, το 1972 δηλαδή, καταγράφηκαν δύο συγκρούσεις στην περιοχή. Η μία ήταν στις αρχές του χρόνου, μέσα στον Ιανουάριο και από την οποία υπήρξαν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Η άλλη σύγκρουση δύο τρένων καταγράφηκε λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα τον Νοέμβρη του 1972. Σ’ ένα από τα δύο τρένα μηχανοδηγός ήταν ο πατέρας τα Ζέφης Κόλια, ο Πέτρος Κόλλιας που όμως λίγο πριν τη σύγκρουση πετάχτηκε από την αμαξοστοιχία.
«Την προηγούμενη νύχτα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Όπως μας περιέγραψε αργότερα είδε ένα όνειρο. Είδε τον πατέρα του που δεν ήταν στη ζωή να τον φωνάζει μέσα από τις λάσπες και να τον καλεί να φύγει» θυμάται η ίδια και συνεχίζει.
«Εμείς γνωρίζαμε πως θα ερχόταν ως επιβάτης στη Λάρισα και στη συνέχεια θα ανέβαινε στο τρένο ως μηχανοδηγός για να παραλάβει το τρένο και να το φέρει στην Αθήνα. Λίγο έξω από την πόλη όμως και συγκεκριμένα στο ύψος Δοξαρά συνέβη το μοιραίο».  Σύμφωνα με τους ιστορικούς «Η σύγκρουση έγινε κατά τις 6:30 το πρωί μεταξύ Δοξαρά και Κραννώνα. Η εμπορική αμαξ/χία 7138 με επικεφαλής την Α/Τ Λγ 991 (αμερικανικής κατασκευής του 1947) συγκρούσθηκε μετωπικά με την επιβατική αμαξ/χία 9103 με επικεφαλής την ALCO («γουρούνα») Δ/Η Α-305, η οποία πήγαινε αλαργέν (με τον κάθετο θάλαμο μπροστά)» όπως αναφέρουν.
Η ίδια θυμάται να χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού και να το σηκώνει η μητέρα της που ενημερώθηκε για το περιστατικό. Το τηλέφωνο έγινε κατόπιν παραγγελίας του πατέρα της που είχε φτάσει στο νοσοκομείο της Λάρισας. Ήθελε να τους ενημερώσει πως ήταν καλά.
«Βρέθηκε να περιπλανιέται στα χωράφια τραυματισμένος και σοκαρισμένος. Μάλιστα μάθαμε μετά πως μιλούσε για κάτι μήλα που ήθελε να μας φέρει. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και αρκετή ψυχολογική υποστήριξη για να συνέλθει». Όταν έγινε το δυστύχημα ήταν μόλις 43 ετών. Βγήκε στη σύνταξη αμέσως και μέχρι να φύγει από τη ζωή το 2016 δεν ξανανέβηκε σε τρένο.
«Θυμάμαι πως ήρθε η μητέρα μου κατευθείαν στη Λάρισα με αυτοκίνητο ενός ξαδέρφου της. Όταν επέστρεψαν σπίτι στην Αθήνα κανείς δεν ήθελε να μιλάμε γι’ αυτό. Ο ίδιος σπάνια αναφερόταν σ’ αυτό. Το μόνο που ξέραμε είναι πως στο τρένο καθόταν ανάποδα στην καρέκλα του, «καουμπόικα» δηλαδή, λίγα δευτερόλεπτα πριν συμβεί το μοιραίο. Μόλις αντιλήφθηκε τι θα γινόταν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε τραβώντας μαζί του και τον θερμαστή» θυμάται η Ζέφη Κόλια. Οι τότε σταθμάρχες είχαν αφήσει σε μια γραμμή να κινούνται δύο τρένα με αντίθετες κατευθύνσεις...
Από το περιστατικό της σύγκρουσης και μετά οι σιδηροδρομικοί έφτιαξαν και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στη μνήμη των θυμάτων και κάθε τόσο γίνονται οι ανάλογες εκδηλώσεις στη μνήμη τους. Με αυτήν την αφορμή αναπτύχθηκαν όπως θυμάται και η ίδια οι οικογενειακές σχέσεις με την οικογένεια Θυμούλια, καθώς ο Θανάσης Θυμούλιας υπήρξε ο μηχανοδηγός της άλλης αμαξοστοιχίας και τραυματίστηκε βαριά από τη σύγκρουση.
Από την τελευταία στιγμή όμως που βρέθηκε για τέτοια συνάντηση πέρασαν περισσότερα από 30 χρόνια. Τώρα καλείται να έρθει ξανά στη Λάρισα, αλλά για τελείως διαφορετικό λόγο.
«Θυμάμαι πως στα τελευταία του ο πατέρας μου πεταγόταν τις νύχτες και φώναζε για το τρένο. Σαν να ζούσε εκείνες τις στιγμές... ξανά και ξανά» λέει χαρακτηριστικά.
Όταν έμαθε τα νέα για τα Τέμπη η Ζέφη Κόλια, μαζί με τη μητέρα της συζητούσαν διαρκώς σοκαρισμένες για το θέμα. Αναρωτιόντουσαν πώς μπορεί να πέρασε μισός αιώνας, όμως κάποια πράγματα δεν άλλαξαν στον ελληνικό σιδηρόδρομο.