Η έναρξη των μαθημάτων, λοιπόν, δημιουργεί στους φοιτητές και τις φοιτήτριες ποικίλα συναισθήματα. Από τη μια σε άλλους προκαλεί χαρά, καθώς ανυπομονούν να γυρίσουν στις φοιτητουπόλεις μετά το τέλος της θερινής ραστώνης, και από την άλλη υπάρχουν, βέβαια, κι αυτοί που δεν έχουν χορτάσει την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, αφού μεσολαβούσε και η εξεταστική του Σεπτεμβρίου, που πολλοί χαριτολογώντας τη χαρακτηρίζουν ως την πιο «σπαστική» εξεταστική του χρόνου. Κι αυτό γιατί πού μυαλό να διαβάσουν το καλοκαίρι, που ακόμη και η φύση συνωμοτεί εναντίον τους, προσκαλώντας τους να απολαύσουν τον δροσερό καιρό, τις θάλασσες και τα βουνά της. Για τους πιο παλιούς, λοιπόν, έχουν μεσολαβήσει κι οι εξετάσεις, οπότε θέλουν να πάρουν μια ανάσα πριν επιστρέψουν στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ
Υπάρχει, όμως, και το «νέο αίμα», οι πρωτοετείς φοιτητές που έρχονται με φόρα να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Και πώς άλλωστε να μην είναι ενθουσιασμένοι, αφού οι κόποι όχι μόνο της περσινής χρονιάς -η πιο δύσκολη ομολογουμένως από όλους, λόγω και του φόρτου εργασίας, αλλά και της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία περιέρχονται (άγχος, αγωνία κ.λπ.)-, αλλά και όλων των μαθητικών τους χρόνων -και κατ’ επέκταση και των θυσιών των γονιών τους για τη μόρφωσή τους- ανταμείφθηκαν, με την επιτυχή είσοδό τους στη Σχολή που επιθυμούσαν ή που η μοίρα τούς οδήγησε. Για τα λεγόμενα πρωτάκια, το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη, λοιπόν, ή και η τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου για τους φοιτητές και της φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ισοδυναμούσε με νέα αρχή στη ζωή τους.
Τα ΚΤΕΛ κι ο ΟΣΕ αυτές τις μέρες γέμισαν από νέες και νέους που με μια βαλίτσα στο χέρι αναχωρούσαν για την πόλη φοίτησής τους. Και να τα γέλια και οι χαρές, και φυσικά οι ευχές για καλή αρχή και καλή σταδιοδρομία. Δεν έλειψαν και τα δάκρυα, βέβαια, η συγκίνηση γενικότερα των γονιών, που αποχωρίζονταν τα βλαστάρια τους.
Και κάπως έτσι ήρθε και η πρώτη μέρα στη Σχολή που αν είσαι πρωτοετής φωνάζει από μακριά, σύμφωνα με τα μεγαλύτερα έτη, που πάντα μες την προθυμία βοηθούν τα «πρωτάκια» με τις αίθουσες, τη λέσχη, τη βιβλιοθήκη και φυσικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα μαθήματα, τις δηλώσεις, τους καθηγητές (ποιους να προτιμήσουν αν έχουν μαθήματα επιλογής κ.ά.) κ.λπ. Ομολογουμένως, αυτό που κάνει εντύπωση σε όλους είναι τα αμφιθέατρα, οι τεράστιες αίθουσες, όπως φαντάζουν στα μάτια τους, που τίποτα δεν θυμίζουν το σχολείο τους, ο τρόπος διδασκαλίας που ξεφεύγει πλέον από τη στείρα παπαγαλία στην οποία καλούνταν να ανταποκριθούν στο Λύκειο, και κυρίως τα εργαστήρια, που τους εντυπωσιάζουν και νιώθουν να μετατρέπονται σε εν δυνάμει νέους επιστήμονες ξεκινώντας τα πειράματα, με την καθοδήγηση των καθηγητών τους.
Πέρα, όμως, από όλα αυτά που σχετίζονται με τη Σχολή τους, ο ενθουσιασμός τους ξεχειλίζει και για το γεγονός ότι πλέον είναι ανεξάρτητοι -σχεδόν δηλαδή-, επειδή ανοίγουν τα φτερά τους, αν το πούμε λίγο ποιητικά, και αυτονομούνται, έχοντας το δικό τους σπίτι ή συγκατοικώντας, αναλαμβάνοντας όλες τις υποχρεώσεις που αυτό συνεπάγεται και επιμεριζόμενοι και τα βάρη της Σχολής τους. Βρισκόμενοι σε μια νέα πόλη οι περισσότεροι δεν τους μένει παρά να την ανακαλύψουν και να χαρούν τις ομορφιές της και να μάθουν τα στέκια της. Κάτι που φυσικά δεν το κάνουν μόνοι τους, αλλά με τις παρέες που δημιουργούν από την πρώτη κιόλας μέρα, αλλά και στην πορεία, καθώς έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τόσα πολλά άτομα και να δημιουργήσουν νέες φιλίες, άλλοτε αδελφικές κι άλλοτε όχι. Άλλωστε έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους πριν αρχίσουν το διάβασμα για τη Σχολή και τις εργασίες...
Σ. Κ.