Καβγάδες πάνω από τα μνήματα...

ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΜΕ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, ΤΜΗΜΑΤΑ, ΙΔΙΩΤΕΣ, ΜΑΡΜΑΡΑΔΕΣ, ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Του Κώστα Γκιάστα
Το «αναπαύσου εν ειρήνη», που είναι η κύρια ευχή για όσους φεύγουν από τη ζωή, δεν βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο Νέο Δημοτικό Κοιμητήριο της Λάρισας, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις σημειώνονται καβγάδες πάνω από τους τάφους. Κυριότερος λόγος, ο τρόπος με τον οποίο θα

κατασκευαστεί ένα μνήμα. Ο χώρος που θα καταλάβει, το ύψος που θα φτάσει, η διαφορά του από το έδαφος και αν εμποδίζει ή όχι τον διάδρομο από τον οποίο εξυπηρετούνται οι φίλοι και οι συγγενείς που βρίσκονται εκεί για να ανάψουν ένα κερί στους τάφους των αγαπημένων τους που πλέον δεν βρίσκονται εν ζωή.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες, στα γραφεία της «Ε» έφτασε ένας αγανακτισμένος πολίτης με την κατάσταση. Ο ίδιος έχει προχωρήσει στην «αγορά» οικογενειακού τάφου.
Όπως εξήγησε, όμως, στις θέσεις που βρίσκονται μπροστά από τη δική του, ένας άλλος κύριος, που, επίσης, βρίσκεται στο ίδιο καθεστώς με οικογενειακούς τάφους, επιθυμεί να τοποθετήσει μια μαρμάρινη πλάκα πάνω από τους τάφους των συγγενικών του προσώπων. Ισχυρίζεται, όμως, ο πρώτος, πως το ύψος της θα «κρύψει» ακόμη και τον ήλιο στους «δικούς του» τάφους, ενώ θα μπει σε τέτοιο σημείο που θα κλείσει ακόμη και τον διάδρομο.
Οι ενστάσεις αυτές οδήγησαν σε μια διαμάχη, με την οποία ασχολήθηκε μια τεχνική υπηρεσία, ένας αντιδήμαρχος, μια διεύθυνση, ένα τμήμα, ένας μαρμαράς, διαβάστηκαν αρκετά έγγραφα, ενώ κατατέθηκαν και σχετικές αναφορές. Λύση, όμως, δεν βρέθηκε επί της ουσίας. Τέτοια που να μπορεί να αποτελέσει «οδηγό» και για άλλες περιπτώσεις τουλάχιστον.
Η «Ε» επικοινώνησε με το αρμόδιο τμήμα του Δήμου Λαρισαίων, η επικεφαλής του οποίου επιβεβαίωσε όχι μόνο αυτό ως περιστατικό, αλλά και σειρά άλλων ανάλογων υποθέσεων. Όπως εξηγεί, αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε οικογενειακούς τάφους, αλλά και στους υπόλοιπους. Είναι, όμως, πιο έντονο σε οικογενειακούς τάφους, διότι υπάρχει «μια παρερμηνεία στην αντίληψη του χώρου. Ο κόσμος δεν αγοράζει τάφους, αλλά του παραχωρείται έναντι αντιτίμου το δικαίωμα διαδοχικής ταφής».
Επίσης, τονίζει πως «το μεγαλύτερο ποσοστό του Νέου Δημοτικού Κοιμητηρίου είναι πρανές», κάτι που σημαίνει πως από την αρχή της λειτουργίας του Κοιμητηρίου πριν από πολλά χρόνια «αρκετοί είναι αυτοί που προχώρησαν στη διαμόρφωση του εδάφους ο καθένας με τον δικό του τρόπο», με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Αν, λοιπόν, στα παραπάνω υπολογίσουμε το γεγονός πως ο καθένας προσπαθεί και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να τιμηθεί και διατηρηθεί ζωντανή με τον ωραιότερο τρόπο η μνήμη του δικού τους ανθρώπου, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως παρατηρούνται και αυτοσχεδιασμοί. Όταν, όμως, δεν υπάρχει η καλή θέληση, καταγράφονται και παρεξηγήσεις τις οποίες καλούνται να λύσουν οι υπηρεσίες του Δήμου. Κάποιες φορές με επιτυχία, άλλες όχι…