Φέρνουν το ρεμπέτικο στις λαϊκές αγορές!

ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΦΟΡΙΑΣ

Δευτέρα πρωί στη λαϊκή αγορά της Ανθούπολης, δίπλα στο Παλιό Νεκροταφείο της πόλης, η εικόνα ασυνήθιστη για τους επισκέπτες της μικρής αυτής αγοράς: ανάμεσα στους πάγκους με διάφορα είδη μαναβικής της εποχής αλλά και τα αυγά από το πτηνοτροφείο του Αργυροπουλίου, δύο νέα παιδιά δανείζονται δύο πλαστικά τελάρα, βγάζουν ένα μπουζούκι και μια κιθάρα και αρχίζουν να σιγοτραγουδούν ρεμπέτικα προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα απορίας, ενθουσιασμού και θαυμασμού σε μικροπωλητές, παραγωγούς και αγοραστές.

Μερικοί δεν χάνουν την ευκαιρία, σηκώνουν τα κινητά τους τηλέφωνα, ανοίγουν τις κάμερες και απαθανατίζουν τη σκηνή, την ώρα που κάποιοι άλλοι σπεύδουν να καταθέσουν τον οβολό τους στη θήκη του μπουζουκιού.
Αν για όσους βρέθηκαν εκείνες τις ώρες στη λαϊκή αγορά της Ανθούπολης η σκηνή, αν και ευχάριστη, υπήρξε πρωτόγνωρη, για τον Θανάση και τον Ορφέα αποτελεί τη δική τους καθημερινότητα στις λαϊκές γειτονιές του Βόλου και της Λάρισας τους τελευταίους μήνες.
Οι δύο νέοι αποτελούν τμήμα μιας μεγάλης παρέας φοιτητών και νέων ανθρώπων που ασχολούνται ερασιτεχνικά με τη μουσική, παίζουν όλα τα μουσικά όργανα, έγχορδα συνήθως, και δραστηριοποιούνται κυρίως στον Βόλο, όπου βρίσκεται η βάση τους. Βιοπορίζονται, προς το παρόν τουλάχιστον, παίζοντας μουσική στον δρόμο. Τελευταία έκαναν την εμφάνισή τους ανά δύο ή ανά τρεις και στις λαϊκές αγορές, μεταφέροντας πρακτικές των «συναδέλφων» τους από το λεκανοπέδιο της Αθήνας. «Το είδαμε στις λαϊκές της πρωτεύουσας, μας άρεσε και αποφασίσουμε να το φέρουμε και στη Θεσσαλία» εξηγούν.
 Αρχιτέκτονας ο Θανάσης με το μπουζούκι του, μηχανολόγος μηχανικός ο Ορφέας με την κιθάρα του, δηλώνουν σε μια ανάπαυλα του προγράμματός τους ότι αγαπούν ιδιαίτερα το ρεμπέτικο και οι λαϊκές αγορές αποτελούν ίσως τον φυσικό χώρο του συγκεκριμένου είδους. Ενδεικτικά άλλωστε είναι το χασαπάκι της Στέλλας Χασκίλ «Μες στη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι… τη μαχαιρίτσα του στο κούτσουρο χτυπά…» ή ακόμη και το μαναβάκι του Δημήτρη Γκόγκου «Είμαι ’γω το μαναβάκι, όλο σκέρτσο και μεράκι, έχω φρούτα μυρωμένα δροσερά και γινωμένα…».
Στις εμφανίσεις τους, τόσο στον δρόμο όσο και στις λαϊκές αγορές, τραγουδούν ρεμπέτικα της κλασικής εποχής (περίοδος 1930-1950) με την προσθήκη παραδοσιακών νησιώτικων και Σμυρναίικων τραγουδιών, με τα οποία είναι εξοικειωμένες οι μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και οι μικρότερες αφού όπως οι ίδιοι λένε «οι νέοι ακούνε το συγκεκριμένο είδος της μουσικής σε αντίθεση με τις ηλικίες από 35 μέχρι 50 χρόνων που δεν γνωρίζουν τα συγκεκριμένα τραγούδια...».
Οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και τα δύο παιδιά απαντούν πρόθυμα, εξηγούν και δίνουν διευκρινίσεις. Η παρουσία τους στις λαϊκές αγορές, όχι μόνο έχει γίνει αποδεκτή, αλλά σκορπίζει χαρά και ενθουσιασμό ιδιαίτερα τις μεσημεριανές ώρες, όταν η κίνηση πέφτει, οι πάγκοι αδειάζουν και οι παραγωγοί και μικροπωλητές έχουν την ανάγκη χαλάρωσης απολαμβάνοντας μερικοί ακόμη και το τσιπουράκι τους στο πόδι πριν μαζέψουν τους πάγκους τους.
Το μεροκάματο καλό παραδέχονται οι ίδιοι, για να διευκρινίσουν ότι η μουσική του δρόμου μπορεί να εξασφαλίζει τα προς το ζην ή ακόμη και να αποτελεί ένα συμπληρωματικό εισόδημα, αλλά δεν μπορεί να ασκείται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η μελλοντική επαγγελματική τους καθιέρωση άλλωστε στον χώρο των κατασκευών δεν θα τους επιτρέπει να ασχολούνται επαγγελματικά και με τη μουσική.
Ο Θανάσης και ο Ορφέας δεν είναι οι μοναδικοί μουσικοί, που δραστηριοποιούνται στις λαϊκές αγορές της Λάρισας. Σε άλλες αγορές, όπως αυτές στον Σιδηροδρομικό Σταθμό αλλά και στη Νεάπολη, έχουν κάνει την εμφάνισή τους ένας Κρητικός μουσικός με τη λύρα του, αλλά και πενταμελής ρεμπέτικη κομπανία προσφέροντας στιγμές φθηνής διασκέδασης, απόλαυσης και ευφορίας σε μια εποχή που οι περισσότεροι δηλώνουν ότι το έχουν ανάγκη.
ΔΗΜ. ΚΑΤΣΑΝΑΚΗΣ