Στο πρώτο κάλεσμά μας, αμέσως, χωρίς καν να το σκεφτεί, ανταποκρίθηκε και αποδέχτηκε να αναλάβει να ιδρύσει την παιδική χορωδία του Ναού. Κάθε Κυριακή απόγευμα, η χαρισματική μορφή του κατέβαινε τα σκαλοπάτια της Κατακόμβης μας. Πρώτος από όλους ερχόταν και περίμενε καρτερικά τα παιδάκια να έλθουν, δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι ήταν ένας αληθινός διάκονος των ανθρώπων, χωρίς να επαίρεται ποτέ του ούτε για τις μοναδικές του γνώσεις, ούτε για τις τεράστιες επιτυχίες του. Άνθρωπος υπομονής, πνεύματος, ήθους, αρχοντιάς, ευγένειας… ποτέ μα ποτέ δεν θέλησε να παρουσιαστεί ως αυθεντία! Γινόταν ένα με τα παιδιά κι ακόμα πιο παιδί από εκείνα.
Πέρυσι στερηθήκαμε την κοινωνία μας λόγω της πανδημίας. Φέτος προσμέναμε και πάλι να τον δούμε από κοντά, να διδάξει τα παιδιά μας, να τον δούμε χαμογελαστό, να του σφίξουμε το χέρι και να του πούμε καλή αρχή και καλή δύναμη. Ο Θεός όμως προτίμησε να του δώσει το δικό Του χέρι και να τον πάρει στη δική Του αγκαλιά! Εκείνος ξέρει καλύτερα τον χρόνο και τον τρόπο που μας καλεί κοντά Του. Αγαπητέ μας Νίκο,
Όλοι εμείς, οι δικοί σου άνθρωποι, από τον κοινωνικό και τον επαγγελματικό σου χώρο, εμείς που καρπωθήκαμε τη σοφή σου εμπειρία και γευτήκαμε τον γλυκό σου λόγο, σε διαβεβαιώνουμε ότι θα σε κρατάμε για πάντα ζωντανό μέσα μας, ως πολύτιμο φυλαχτό στη ζωή μας.
Καλό παράδεισο αδελφέ Νικόλαε, ευχόμαστε το ταξίδι σου στον ουρανό να είναι ανεμπόδιστο, να σε υπερασπίζονται οι καλές σου πράξεις και οι καλές σου προθέσεις. Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας προσέφερες. Ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να σου χαρίσει τον παράδεισο μετά των Αγίων.
π. Ιγνάτιος Μουρτζανός