Του Κ. Γκιάστα
«Γράφετε αλήθειες στην εφημερίδα σου;» μας ρωτάει αιφνιδιαστικά για να πάρει άμεση και θετική απάντηση. «Τότε πάρε χαρτί και μολύβι και γράψε. Αυτά που θα σου πω γίνονται στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτά είδαν τα δικά μου τα μάτια. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια...».
Και τα γράψαμε. Χωρίς φίλτρο. Χωρίς σπαραξικάρδιες φανφάρες. Κυνικά όπως ακριβώς τα περιέγραψε ο ίδιος.
Ο Χουσάμ Ναΐμ βρίσκεται στη Λάρισα. Σπουδάζει ιατρική, παίζει ποδόσφαιρο και δουλεύει περιστασιακά. Ζει εδώ, αλλά αναπνέει μόνο για τη Γάζα. Την πατρίδα του. Είναι Παλαιστίνιος και μας μίλησε για όλα όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα στη Λωρίδα της Γάζας. Μας είπε πώς τα λαμβάνει, πώς τα επεξεργάζεται μέσα του, τι εισπράττει από τους γύρω, τι φοβάται και σε τι ελπίζει.
Στη Γάζα αυτή τη στιγμή βρίσκονται όλοι οι δικοί του. Ο πατέρας του, η μητέρα του και τα τέσσερα μικρότερα αδέρφια του. Έχει να τους μιλήσει τρεις ημέρες. Ο λόγος; «Δεν υπάρχει ρεύμα. Έρχεται μόνο για έξι ώρες τη μέρα και δεν μπορώ να τους βρω».
«Φοβάσαι;» τον ρωτάμε και βγάζει το smartphone δείχνοντας ένα ρεπορτάζ στα αραβικά, με βομβαρδισμένα σπίτια. «Αυτό είναι το πατρικό μας σπίτι. Εκεί έμενα μέχρι το 2001. Το γκρέμισαν στις 26 Ιουλίου πριν από μερικές ημέρες. Ο θάνατος είναι γύρω μας. Ζούμε όλοι μ’ αυτόν. Αν με ρωτάς για τον ίδιο τον θάνατο δεν φοβάμαι. Φοβάμαι όμως μην έρθει το τέλος των δικών μου, χωρίς να είμαι δίπλα τους. Θέλω να είμαι μαζί τους όταν έρθει αυτή η στιγμή».
Τότε άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι των δικών του τραγικών αναμνήσεων: «Στις αρχές του πολέμου το 2008 βγήκαμε για μπάλα. Στη Γάζα η μοναδική διασκέδαση για μας ήταν η παραλία και η μπάλα. Ο φίλος μου ο Χασάν πήγε στο σπίτι του να φέρει νερό και τον χτύπησαν. Εμείς το είδαμε και τρέξαμε και είδα το πτώμα του. Το πόδι και το χέρι ήταν κρεμασμένα, κομμένα, στην καρδιά ανοιγμένος, στο κεφάλι... παντού», ανάβει τσιγάρο και συνεχίζει «Ο πατέρας μου είναι φαρμακοποιός και τον φώναζαν στον νοσοκομείο για να βοηθήσει. Με πήρε μαζί του μια ημέρα που χτυπήθηκε ο ξάδερφός μου και έτσι πήγα να τον δω με την ευκαιρία. Την ώρα που βγήκα να πάρω φαγητό, σταμάτησε ένα ασθενοφόρο μπροστά μου στα επείγοντα. Ανοίγει η πόρτα και πέφτει κάτι στα πόδια μου. «Μικρέ δώστο μας γρήγορα» μου φωνάζουν. Ένιωσα κάτι σαν μπάλα. Το έπιασα και ήταν κεφάλι. Μέσα ήταν γεμάτο νεκρούς, ανάμεσά τους και παιδιά».
Τον αφήνουμε να πάρει μια ανάσα και πάμε τη συζήτηση στα αίτια- μέσα από το δικό του πρίσμα - όλης αυτής της αιματοχυσίας. «Σκέψου πώς είχες ένα σπίτι και σιγά – σιγά σου το πήρα αφήνοντάς σου μόνο ένα δωμάτιο. Τώρα θέλουν να σε διώξουν και απ’ αυτό. Εμείς δεν το αφήνουμε αυτό έτσι. Ξέρουμε πως θα πεθάνουμε. Θα παλέψουμε όμως για το σπίτι μας».
«Ναι αλλά και η Χαμάς σκοτώνει με ρουκέτες» του δείχνουμε με τη σειρά μας μια παλιότερη είδηση από το ίντερνετ για να πάρει τον λόγο: «Εμείς σκοτώνουμε ένοπλους, στρατιώτες. Είμαστε σε πόλεμο. Τα δικά μας όπλα σκοτώνουν αυτούς που χτυπάμε, όχι τους γύρω. Άλλωστε η αντίσταση είναι δικαίωμά μας και μην ξεχνάς πως εμείς δεν έχουμε στρατό, παρά μόνο αντίσταση» και διαβάζει μια σχετική είδηση φωναχτά. «Στους 1.262 ανέρχεται ο αριθμός των Παλαιστινίων που έχουν χάσει τη ζωή τους από την έναρξη των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ οι τραυματίες έχουν ξεπεράσει τους 7.000. Το Ισραήλ από την πλευρά του έχει χάσει συνολικά 53 στρατιώτες και τρεις πολίτες, από την έναρξη των συγκρούσεων». Ορίστε, φωνάζει και σηκώνει τα χέρια ψηλά με ανοιχτές παλάμες...
Η συζήτηση πήγε γύρω από τη στάση που κρατάνε τα διεθνή ΜΜΕ και ειδικότερα τα ελληνικά. «Εγώ θα σου πω για τους Έλληνες. Σαν λαός μας αγκαλιάζει με όλες του τις αντιδράσεις. Σαν ΜΜΕ όμως τα δείχνουν λίγο επιφανειακά. Δεν μπαίνουν στους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν κοιτάνε την αιτία του προβλήματος».
Τον ρωτήσαμε αν μπορεί να δει πώς σκέφτονται οι Ισραηλινοί και οι Εβραίοι γενικότερα: «Θεωρώ πως υπάρχουν Εβραίοι που λένε πως το Ισραήλ δεν κάνει σωστά. Εγώ προσωπικά έχω πρόβλημα με τους Ισραηλινούς που μένουν στην Παλαιστίνη και υποστηρίζουν την κυβέρνησή τους. Μ’ αυτούς έχω πρόβλημα».
Όσον αφορά σε θέματα θρησκείας στη Γάζα αυτή την περίοδο τόνισε: «Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Όλοι είμαστε πλέον Παλαιστίνιοι. Να φανταστείς πως υπάρχουν Μουσουλμάνοι που βομβάρδισαν τα σπίτια τους και τώρα κοιμούνται στις χριστιανικές εκκλησίες».
Εν κατακλείδι, συζητήσαμε και για την περίπτωση λύσης στο θέμα της Γάζας αλλά εμφανίστηκε απελπισμένος. «Πάνε πολλά χρόνια τώρα. Αν ήταν να βρεθεί μια λύση θα είχε βρεθεί. Δεν πιστεύω σε λύση. Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε αποκλεισμένοι. Θα θέλαμε να υπάρχει ειρήνη για να μεγαλώσουν όλοι τα παιδιά τους όμως αυτό δεν γίνεται. Ο κόσμος κουράστηκε αλλά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Όσο υπάρχει πίεση θα υπάρχει αντίσταση. Το Ισραήλ θέλει να μας εξαφανίσει αλλά αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως το αίμα δεν πάει χαμένο. Πάει για την ελευθερία της χώρας μας».
