Οι διδαχές και η στάση της ζωής τους υπήρξαν ένας ευτυχής συγκερασμός της θύραθεν σοφίας, της ανθρώπινης γνώσης -ιδιαίτερα αυτής που κληρονόμησε η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους αρχαίους Έλληνες- και της άνωθεν σοφίας, που προσέφερε στον κόσμο ο Χριστιανισμός. Το παράδειγμά τους είναι οδοδείκτης για την εκπαίδευση και τον σκοπό της παιδείας: η αγάπη για τα γράμματα πρέπει να συνδυάζεται αρμονικά και να γονιμοποιείται δημιουργικά με την αγάπη προς τον πλησίον, με την υπηρεσία προς το κοινό καλό. Οι αρχές που έθεσαν αυτοί οι σπουδαίοι Άγιοι της Εκκλησίας μας πρέπει να ξαναγίνουν και δικές μας αρχές. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που η εκπαίδευση διολισθαίνει στην απόκτηση αποκλειστικά γνώσεων ή πληροφοριών, με σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση, κι απ’ όπου απουσιάζει η διαδικασία διαμόρφωσης ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Είναι αδήριτη ανάγκη η ανάδειξη ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα μπολιαστεί με τις αξίες της αριστείας, της αξιοκρατίας, της πραγματικά ελεύθερης σκέψης. Τώρα είναι η ώρα για την ανάδειξη εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, απ’ όπου θα απαλειφθούν τα γνωστά θλιβερά φαινόμενα της παρακμής, όπως είναι η επιβολή της θέλησης οργανωμένων μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας με την απειλή και την άσκηση βίας. Η κοινωνία όχι μόνον είναι ώριμη για ριζικές μεταρρυθμίσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά τις απαιτεί και αναμένει να εφαρμοστούν».