Γι’ αυτό βρισκόμαστε στον αντίποδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κυβερνήσεων, των κομμάτων, των ΜΚΟ που βαδίζουν στις ράγες της, οι οποίες προβάλλουν επιλεκτικά κάποιες μορφές βίας, φωτίζοντας το «δέντρο» για να κρύψουν το δάσος της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών του μόχθου.
ΟΗΕ, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, κυβερνήσεις με τις πορτοκαλί φωταγωγήσεις τους αξιοποιούν την 25η Νοέμβρη ως μια ιδανική βιτρίνα για να εκθέσουν την «ευαισθησία» και το «ενδιαφέρον» τους για τις γυναίκες και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, την «ανησυχία» τους για τη βία. Αλλά και ως προπέτασμα για να κρύψουν την πραγματικότητα που ζουν και την ασύστολη βία που υφίστανται καθημερινά οι εργαζόμενες, οι άνεργες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι αγρότισσες, οι νέες μητέρες, η οποία έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις στις συνθήκες της πανδημίας.
Η βία κατά των γυναικών -ούτε την περίοδο της πανδημίας, ούτε πριν και μετά- δεν περιορίζεται μόνο στη σωματική, λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική κακοποίηση μέσα στην οικογένεια ή στη διαπροσωπική σχέση. Βία είναι το τσάκισμα της οικογενειακής, προσωπικής μας ζωής, η έλλειψη μέτρων προστασίας της υγείας και της ζωής μας, των εργασιακών μας δικαιωμάτων, της μητρότητας.
Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα σε μία γυναίκα να σπάσει τα δεσμά μιας βίαιης οικογενειακής ή διαπροσωπικής σχέσης».