Ο Γιάννης διατηρεί ένα μικρό καφέ δύο τετράγωνα πίσω από την Κεντρική πλατεία της Λάρισας. Κάθε πρωί που ανοίγει το μαγαζί αντικρίζει την εικόνα της Παναγίας και δίπλα εκείνη του Βασίλη Καραπιάλη. Του μάγου… της μπάλας.
Σφηνωμένος στα στενά της Φρίξου. Πνιγμένος από μαγαζιά, μαγαζάκια, λογιστές, μπαράκια και βλέμματα περαστικών. Αποκαμωμένος καθώς μετράει τριάντα τρία χρόνια. Ράθυμες κινήσεις και μετρημένα λόγια.
Το καφέ του φιλοξένησε ό,τι καλύτερο πέρασε ποτέ από τη Λάρισα και είχε σχέση με τη στρογγυλή θεά. Ποδοσφαιριστές, παράγοντες, προπονητές και από κοντά και οι φίλαθλοι. Ξέρεις από ποδοσφαιρικά στέκια;
«Να φτιάξω καφέ να στα πω». Ο Γιάννης Ίτσας παίζει τις… καθυστερήσεις του στον αγώνα του βιοπορισμού. Περιμένει να περάσουν λίγα χρονάκια για να βγει στη σύνταξη μα δεν πετάει καπάκια από βαρέλια στον πεζόδρομο περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκι. Το πίνει και… πετάει ιστορίες από το παρελθόν για όποιον τείνει ευήκοα ώτα.
«Ο πατέρας μου είχε το Φανταράκι εκεί στην Ιωαννίνων. Λίγο ΚΤΕΛ, λίγο καφέ, λίγο φαγητό. Από μικρός στη δουλειά. Με διάλεξαν στην ερασιτεχνική να παίξω μπάλα».
Ως ένα καλό σέντερ μπακ έφτασε ως τη δεύτερη ομάδα μα με τη δουλειά αποτραβήχτηκε και συνέχισε ερασιτεχνικά.
Το Σεπτέμβρη του 1987 παίρνει την απόφαση να ανοίξει το Καφέ Ολε. Ο πεζόδρομος τότε είχε χώμα, θυμάται «Όταν άνοιξα έλεγαν πως θα κλείσω μέρα μεσημέρι». Μα οι φίλοι του, τον στήριξαν. Οι ποδοσφαιριστές περνούσαν από εκεί να τους τα «ψάλλουν» αν δεν έπαιζαν καλά, οι προπονητές να πάρουν λίγη «μυρουδιά» και οι πρόεδροι Καντώνιας, Σαμαράς, Παλαιοχωρλίδης, Παπανικολάου να τιμήσουν την παρέα. Όλοι εκεί να ανακατευτούν με το σώμα της ομάδας. Να γίνουν ένα.
Κάποια στιγμή παίρνει την απόφαση μαζί με Καραπιάλη και Μιχαήλ να ανοίξουν το καφέ ΚΙΜ (τα αρχικά των επωνύμων τους) μα το «φευγιό» του «Τσίλα» στον Πειραιά ανέτρεψε τα σχέδια τους.
«Τον αγαπώ σαν αδερφό, μα δεν τον είδα ποτέ ζωντανά να παίζει με τα ερυθρόλευκα. Για μένα ήταν ή Τοξότης ή ΑΕΛ» λέει, και τον παίρνει τηλέφωνο καθώς δίνει και είδηση πως πλέον επέστρεψε μόνιμα στη Λάρισα.
Κόντεψε να χάσει τη ζωή του τρεις φορές. Ενεπλάκη σε τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα στον δρόμο για τα εκτός έδρας της ομάδας. Κάποια στιγμή αποφάσισε να βάλει άνω τελεία. Κι εκεί που έλεγε ότι ηρέμησε «… τότε ήρθε ο Πηλαδάκης» και ξεκίνησε μια σχέση ιδιαίτερης φιλίας που κρατάει ακόμα και σήμερα.
«Ήταν μικρός και βιαζόταν. Αυτό ήταν που πλήρωσε» συμπεραίνει σαν δεύτερος πατέρας του «Μα αγάπησε και αγαπήθηκε σ αυτήν την πόλη, κι αυτό μετράει».
Τον ρωτάμε αν πάει τώρα στο γήπεδο και κοιτάζει με βλέμμα απαξιωτικό. Σχεδόν βλοσυρό. «Και τι να δεις, για ποιον να φωνάξεις, ποιον να στηρίξεις…».
Το ψευδώνυμό του είναι «ληστής» μα το μόνο που «έκλεψε» ήταν τις καρδιές όλων. Τον αγαπούν και τον πειράζουν. Τους φωνάζει μα του το συγχωρούν. Εκεί πήγαιναν οι ποδοσφαιριστές με τις γυναίκες τους, εκεί και με τα παιδιά τους. «Τον Γκαλίτσιο τον μικρό τον θυμάμαι με τη σαλιάρα μέσα εδώ». Εκεί για χαρές, εκεί για λύπες.
Ναι, ο Τλούπας, σίγουρα ο Λαμπρούλης, αναμφισβήτητα ο Κατσίγρας. Ο Σάπκας σαφώς.
Όλοι αυτοί είναι η Λάρισα. Μα διάολε είναι και εκείνη η Λάρισα που μαγνητίζει την ανεπίσημη αποθέωση. Με λαδωμένα παντελόνια και τσιγάρα άφιλτρα. Αστικοί μύθοι που συστέλλονται στον γλυκάνισο και διαστέλλονται στο οινόπνευμα. Που θεριεύουν και γίνονται σύνθημα στα χείλη πικραμένων.
Γιατί τι είναι η ζωή τελικά; Είναι μαθές, που θα έγραφε κι ο Καζαντζάκης, τα γέλια μιας παρέας στην Ταχυδρομείου, ένα γερό μεθύσι στου Τζίμη, μια τηλεφωνική φάρσα το ξημέρωμα στην αστυνομία, μια γυναίκα που δεν της έκανες έρωτα, κι ένα χαμένο πέναλτι.
Όλε...
Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
