«Η αμαξοστοιχία 600 για Λάρισα... έτοιμη προς αναχώρηση!» Λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, σταθμός Λαρίσης, στην... Αθήνα! Ένα τεράστιο πλήθος ήδη προσπαθεί να βρει τη θέση του στα βαγόνια και στην αναγγελία των μεγαφώνων, θόρυβοι από τις βαριές πόρτες που κλείνουν. Σφυρίγματα, μπόγοι, βαλίτσες, φωνές, πολλά παιδιά, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, πολλοί νεολαίοι, άγνωστες γλώσσες, σπρωξίδι. Ο σταθμάρχης σε στάση προσοχής, σηκώνει τη ράβδο σηματοδοτήσεως με το πράσινο χρώμα και δίνει το σύνθημα της αναχώρησης. Το «τρένο του λαού» ξεκινά, για ένα ακόμα νυχτερινό ταξίδι στη σιδηροδρομική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας, από Αθήνα για Θεσσαλονίκη...
Έτσι, δεν γίνεται με όλα τα τρένα, περίπου; Ναι, αλλά με το 600, ταχεία προτεραιότητας, είναι διαφορετικά. Το ταξίδι έχει άλλη γλύκα. Η ταλαιπωρία του αναγκαστικού ξενυχτιού, με το κεφάλι να γέρνει βαρύ πότε δεξιά και πότε αριστερά, από το ρυθμικό και νανουριστικό κούνημα του τρένου και την αδιάκοπη βαβούρα, από ατέρμονες συζητήσεις. Αναχώρηση 23.55, το τελευταίο τρένο του 24ωρου, με το επόμενο να ξεκινά νωρίς το πρωί. Πάντα φαίνονταν περίεργες οι ώρες των δρομολογίων με τα τρένα, στον ανίδεο επιβάτη. Για παράδειγμα, γιατί να ξεκινά παρά πέντε και όχι ακριβώς μεσάνυχτα; Τι θα πει αναχώρηση στις 17.22 και όχι στις 17.30 ή 17. 00; Κι όμως, αφορά πολλές παραμέτρους.
Γεμάτο το τρένο, πάντα. Το χαμηλό εισιτήριο, η δυνατότητα να ταξιδέψεις νύχτα και να βρεθείς το πρωί στην άλλη άκρη της χώρας, είναι μερικά κίνητρα. Πρόσφυγες με μπογαλάκια, μεγάλες παρέες ή οικογένειες με παιδιά. Ταξιδεύουν προς την, όποια γη της επαγγελίας. Πλειοψηφούν τους τελευταίους μήνες, οι Σύροι. Οι περισσότεροι νέοι και αρκετά παιδιά. Αλλά και άλλες άγνωστες εθνικότητες, που δεν καταλαβαίνει κανείς την παράξενη προφορά. Επίσης, φοιτητές, φαντάροι, νέα ζευγάρια, μειοψηφία οι ηλικιωμένοι. Δεν αντέχεται εύκολα η αγρύπνια. Όσο και να θέλει κανείς, να απομονωθεί στα δικά του, δεν μπορεί. Κάποια παρέα θα συζητά, δυνατά, διάφορα και τα γέλια ακούγονται τρανταχτά. Τα πάντα συζητιούνται και οι φιλικές αντεγκλήσεις για τον «Τσίπρα» και την «τρόικα» (για τον κόσμο, όσοι κι αν διαπραγματεύονται, δεν παύει να είναι «τρόικα»). Δύσκολο το έργο του ελεγκτή των εισιτηρίων, χρειάζεται υπομονή, εμπειρία, να συνδιαλεχθεί με όλο αυτό τον κόσμο, να δώσει λύσεις, να εξηγήσει στον επιβάτη που έχει τον ίδιο αριθμό θέσης με άλλον, ότι αυτό είναι το βαγόνι «3» και όχι το «4», που νομίζει... Να ξυπνήσει τον άλλο που κοιμάται στον διάδρομο, εμποδίζοντας τη διέλευση, να βολευτεί κάπου και το καροτσάκι του μωρού, που κοιμάται στην αγκαλιά του πατέρα... Έγιναν, προσφάτως και οι φασαρίες με τους νεαρούς που ήθελαν να ταξιδέψουν χωρίς εισιτήριο. Πλέον, τηρείται με περισσότερη αυστηρότητα, η απαγόρευση να ταξιδεύει κανείς όρθιος.
Η νύχτα είναι μεγάλη, αλλά το τρένο με τον χαρακτηριστικό θόρυβο, «καταπίνει» μεθοδικά την απόσταση. Ο προσανατολισμός χάνεται, για τον επιβάτη, ξυπνά- κοιμάται και ο ήχος από τα μεγάφωνα τον επαναφέρει στην πραγματικότητα, «για Λειανοκλάδι να ετοιμάζεστε!» «Πότε περάσαμε τον Μπράλο» σκέφτεται και ξανά προς Όθρυ και την αποξηραμένη λίμνη Ξυνιάδα, από όπου θα περνά η νέα ηλεκτροκινούμενη γραμμή, που όλο κατασκευάζεται... Δομοκός και μισή ώρα ακόμα, για Λάρισα. Λίγο πριν τις 4 το πρωί. Άφιξη στις 4.18 λέει το δρομολόγιο. «Γερμανική» η ώρα, αλλά έτσι εξυπηρετείται η ανάγκη, να φτάσει νωρίς το πρωί, το τρένο στη Θεσσαλονίκη. Αναδεύονται οι επιβάτες, που πάνε για Θεσσαλονίκη. Το δρομολόγιο προβλέπει, στις 06. 55. Πάλι αυτό το «55, γιατί να μην φτάνει στις 7 ακριβώς;
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
