Αυτά ανέφερε μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός και υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ Θοδωρής Ρουσόπουλος, μιλώντας για το βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Στέφου «Ώρα Ελλάδος, Βουκουρέστι» από τις Εκδόσεις «Έναστρον», το οποίο παρουσιάστηκε χθες στο «Χατζηγιάννειο», παρουσία πλήθους κόσμου.
Σύμφωνα με τον κ. Ρουσόπουλο «ο Καραμανλής πήγε στο Βουκουρέστι αποφασισμένος να συγκρουστεί και είχε πλήρη επίγνωση των συνεπειών από αυτή την απόφασή του. Δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή για αυτή την πατριωτική του στάση, για αυτό το εθνικό του ΟΧΙ στο Βουκουρέστι. Και πως, πάνω από όλα, αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω, εκτιμώ ότι πάλι το ίδιο θα έκανε. Δυστυχώς εκείνη η σπουδαία και ιστορική κατάκτηση του Καραμανλή και της χώρας δεν αξιοποιήθηκε».
Ο βουλευτής της ΝΔ Μάξιμος Χαρακόπουλος στην ομιλία του ανέφερε τα εξής: «Διαβάζοντας το βιβλίο του Νίκου Στέφου αισθάνομαι πραγματικά υπερήφανος που υπηρετώ ως βουλευτής τη Νέα Δημοκρατία. Μέσα στις σελίδες του συναρπαστικού πονήματος του φίλου δημοσιογράφου, καθίσταται εμφανές το βασικό διαχρονικό στοιχείο της παράταξής μας, το βαθύτατα εμπεδωμένο πατριωτικό της DNA. Αυτό που την κάνει να διαφέρει απ’ αυτούς που ως κύμβαλα αλαλάζοντα πωλούν υπερπατριωτισμό για να στήσουν πολιτικές καριέρες. Αυτό που μετουσιώνονται σε απτή, γόνιμη, ουσιαστική πολιτική πράξη, έτσι όπως συγκροτήθηκε με την ίδρυσή της, το 1974, από τον μεγάλο Μακεδόνα πολιτικό, τον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτο, με τη σκυτάλη να περνά σε κάθε ηγέτη του κόμματος. Το Βουκουρέστι του 2008, μόνον υπ’ αυτό το πρίσμα εξηγείται. Δεν ήταν μια αποκοτιά της στιγμής που τόλμησε ένας πρωθυπουργός ενάντια σε θεούς και δαίμονες. Ήταν το βαρύ αίσθημα ευθύνης και χρέους που ένιωθε ο Κώστας Καραμανλής στις πλάτες του, όχι μόνον για το σήμερα και το αύριο, αλλά και για το χθες. Και πήρε αυτήν την απόφαση ακόμη κι αν ήξερε ότι θα κατέληγε σε ένα τίμημα σκληρό, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τη χώρα. Γιατί, ακόμη, μετά από το Βουκουρέστι, ο Καραμανλής δέχθηκε μια τέτοια ανελέητη επίθεση, όπως γράφει ο Στέφος, «λες και υπήρχε ένα αόρατο χέρι που συντόνιζε μεθοδικά όλη αυτήν την εκστρατεία αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης». Αλλεπάλληλα τα δήθεν σκάνδαλα που μονοπωλούσαν τα δελτία των 8, τα οποία στη συνέχεια κατέπεσαν και λησμονήθηκαν, αφήνοντας, όμως, το στίγμα τους σε αθώους ανθρώπους. Σήμερα, πλέον, μπορούν να γίνουν άνετα οι συγκρίσεις. Τι συνέβη το 2008 και τι 2018. Γιατί τότε οι Έλληνες αισθάνθηκαν περήφανοι για την κυβέρνησή τους, που τόλμησε να τα βάλει ακόμη και με την υπερδύναμη, για χάρη της αλήθειας και των εθνικών δικαίων. Γιατί τώρα, μια άλλη κυβέρνηση, αυτών που από τα αριστερά και τα δεξιά, δήθεν ξιφουλκούσαν εναντίον των ξένων δυναστών, αγνόησε επιδεικτικά τον ελληνικό λαό, προσκύνησε τον διεθνή παράγοντα, και υπέγραψε μια εθνικά επιζήμια συμφωνία».
Ο συγγραφέας Νίκος Στέφος υποστήριξε πως «πρόκειται για ένα βιβλίο που συμβάλλει στην ιστορική μας γνώση και μνήμη. Ένα βιβλίο που διδάσκει πώς πρέπει να ενεργούν οι πολιτικοί και δίνει μαθήματα στους πολιτικάντηδες της εποχής μας». Αναφέρθηκε διεξοδικά στα γεγονότα της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ της 4ης Απριλίου του 2008 στο Βουκουρέστι, τα οποία υπήρξαν μια κορυφαία στιγμή για την ελληνική εξωτερική πολιτική της χώρας μας, ασχέτως αν δεν αξιοποιήθηκαν κατάλληλα συνέχεια». Για το κίνητρο να γράψει για τα γεγονότα αυτά, αποτέλεσε η συζήτηση-παρότρυνση του Θοδ. Ρουσόπουλου για «το τι έγινε πίσω από τις κλειστές πόρτες της Συνόδου του ΝΑΤΟ, αλλά και μετά. Τις δραματικές συνέπειες. Και κυρίως χωρίς συνωμοσιολογική διάθεση στην οποία εμείς οι Έλληνες είμαστε επιρρεπείς…».
Από την πλευρά του ο διδάκτωρ Βυζαντινολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Χαράλαμπος Στεργιούλης αναφέρθηκε στα πλεονεκτήματα του βιβλίου «το οποίο προσφέρει αξιόλογα στοιχεία, για την καλύτερη κατανόηση και ερμηνεία όσων οδήγησαν στην περιβόητη ‘‘Συμφωνία των Πρεσπών’’. Διακρίνοντας ο κ. Στέφος από το πλήθος των γεγονότων όσα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις, με ιδιαίτερα γλαφυρή γλώσσα, αλλά και με εξαιρετικά ευρηματικούς τίτλους φροντίζει να ανανεώνει διαρκώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το βιβλίο κλείνει με δύο χρησιμότατα παραρτήματα. Το πρώτο, θα το ονόμαζα, «μικρό εγχειρίδιο» της Ιστορίας της Μακεδονίας από τους αρχαίους χρόνους ως τα χρόνια του στρατάρχη Τίτο και την 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1949. Το δεύτερο παράρτημα περιλαμβάνει επίσημα διπλωματικά έγγραφα, τα λεγόμενα «μαρτύρια», σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, τα οποία αποτελούν αποδεικτικό υλικό για ό, τι συνέβη εκείνη την περίοδο».
Γ. Ρούστας
