Ο …Άγιος Φανούριος των … αφηρημένων, θα μπορούσε να αποκληθεί, ο διασώστης του ΕΚΑΒ κ. Δημήτρης Βίτκος. Έλκει τα χαμένα αντικείμενα και χρήματα. Τρεις φορές βρήκε ως τώρα και άλλες 2- 3 φορές του διέρρηξαν το σπίτι! Η τελευταία φορά και πιο τρανταχτή, που βρήκε, την περασμένη Παρασκευή, σε πολυκατάστημα της Λάρισας. Πορτοφόλι, με πάνω από 8.000 ευρώ! Φυσικά, έκανε ό, τι και τις προηγούμενες, το παρέδωσε στον κάτοχό του. Δεν θεωρεί εαυτόν τυχερό, «είναι τυχεροί οι… άλλοι, που τα βρήκα εγώ»», λέει…
Αυτό, που τον κολάκεψε ιδιαίτερα και «κρατάει», από όλα, όπως λέει στην «Ε», είναι ότι «οι αστυνομικοί έδωσαν συγχαρητήρια, εκτός από μένα και στον 20χρονο γιο μου Όθωνα, λέγοντάς του «συγχαρητήρια για τον πατέρα σου!». Αυτό, με εντυπωσίασε και μου έμεινε. Αλλά και αυτό που είπε ο άνθρωπος ο οποίος τα έχασε, όταν μου έδωσε μόνος του, κάποια χρήματα: «Στα δίνω με την ψυχή μου» και γυρίζοντας στον γιο μου, του είπε: «Όθωνα, αυτά είναι μαθήματα ζωής. Αυτά τα λεφτά, τα είχα χαμένα…». Τι ακριβώς συνέβη;
«Την Παρασκευή το απόγευμα στις 5.45 περίπου, πήγα σε πολυκατάστημα και πήρα ρούχο, να το δοκιμάσω. Στο δοκιμαστήριο που μπήκα, είδα κρεμασμένο ένα αντρικό τσαντάκι. Ρώτησα τριγύρω, αν το έχασε κανείς, το περιεργάστηκα λιγάκι, είδα ότι περιείχε χρήματα. Όταν τα βρήκα δεν σκέφτηκα τίποτα. Λειτούργησα άμεσα, έκανα αυτό που έπρεπε. Το παρέδωσα στον σεκιουριτά του καταστήματος;. Ενημερώθηκε η αστυνομία, που το παρέλαβε. Στο πορτοφόλι βρίσκονταν 8.355 ευρώ! Πήγα με ένα από τα τρία παιδιά μου, τον 20χρονο Όθωνα στην αστυνομία, για τη διαδικασία, που απαιτούνταν και ήρθε και ο κάτοχος του πορτοφολιού.
Είχα βρει άλλες δύο φορές στο παρελθόν χαμένα πράγματα! Μία φορά, στον δρόμο βαλίτσα με κινητά κλπ και την άλλη φορά ήταν πορτοφόλι, με χρήματα (δεν θυμάμαι το ποσό), κάτω σε κεντρικό δρόμο της Λάρισας. Το έχω ξαναπεί, ότι και σε ένα δωμάτιο με βουνό με χρυσές λίρες να με βάλεις, πάλι θα λειτουργήσω άμεσα, χωρίς σκέψη…». Ο διασώστης τελειώνει τη συζήτηση, μιλώντας για τη δουλειά του και τους συναδέλφους του: «Είμαστε όλοι άνθρωποι. Στο επάγγελμά μας, «παίζουμε» με τον πόνο του άλλου. Κι εμείς κλαίμε και πονάμε, ας φαινόμαστε ότι είμαστε σκληροί… δεν είμαστε. Ίσως, πιο ευαίσθητοι από τους άλλους…».
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
