Οι τρίχες που βγαίνουν από την πλάτη του φέρνουν κάτι από βελέντζα απλωμένη στη λιακάδα της Σαμαρίνας. Πυκνές, μπερδεμένες, δυνατές, τόσο που φουσκώνουν την διαφημιστική του μπλούζα σίγουρα κατά δύο πόντους.
«Πες ρε γυναίκα. Πες…»
Η φωνή του βαθιά και με σκληρά γρέζια. Αλουμινάς από μικρό παιδί. Δουλειές με όλους τους εργολάβους της Λάρισας. Πότε καλές, πότε στραβές. Πάντα όμως με πληγές στα χέρια και μαυρίλες στο παντελόνι. Από λεφτά; Έτσι κι έτσι.
Μα, θες η κρίση(;), θες η κακιά στιγμή(;), βρέθηκε κατηγορούμενος για οικονομικές συναλλαγές που δεν τήρησε απέναντι σε τράπεζες, εφορία και τρίτους.Αχ αυτοί οι τρίτοι, ατελείωτοι ήταν...
«Εγώ κυρία πρόεδρε δεν δανείστηκα σχεδόν από κανέναν από αυτούς που με κατηγορούν σήμερα. Που σαι ρε γυναίκα;»
Κάθε τόσο μια μαυροφορούσα με θλιμμένο βλέμμα σηκώνεται από την καρέκλα της, τακτοποιεί την τσάντα της και αφού την αφήνει στο κάθισμα, ανεβοκατεβάζει το κεφάλι. Συμφωνεί. Δίχως δεύτερη σκέψη.
***
Η Λίτσα. Η σύζυγος. Σαράντα χρόνια ανέχεται τη σκληράδα του και τις παραξενιές του. Κατέβηκε μικρό κορίτσι από τον Ευαγγελισμό Ελασσόνας και του χάρισε 3 παιδιά. Εκείνα σπούδασαν, παντρευτήκαν και, να σου τα κουτσούβελα. Όλα άλλαξαν εκτός από τον Σταύρο. Αγύριστο κεφάλι. Ούτε τώρα δείχνει να λυγάει παρά το ότι βρίσκεται στο εδώλιο με τον κίνδυνο για ποινή κάθειρξης, να πλανάται στην αίθουσα του δικαστηρίου.
«Να σας πει η Λίτσα η γυναίκα μου. Μίλα ρε Λίτσα πήρα εγώ από κανέναν λεφτά και δεν του τα έδωσα πίσω;»
Η Λίτσα κάτι ψιθυρίζει μέσα από τα χλωμά της χείλη. Ξανακάθεται και παίρνει την τσάντα της αγκαλιά. Μαύρη κι αυτήν. Μα δεν ήταν πάντα έτσι. Πέρασε και ωραία χρόνια. Με ένα εξοχικό στα Μεσάγγαλα, κάθε Πάσχα στο χωριό με τους γονείς της, ένα σπίτι στην Ανθούπολη και σίδερα στην ταράτσα. Ελπίδες για έναν όροφο για την κόρη τους. Μα οι ελπίδες χάθηκαν, ξαφνικά. Τις άρπαξε ο «δίαολος» που είχε μέσα της. Σκούριασαν τα σίδερα στην ταράτσα. Πάει το κορίτσι, πάει κι όροφος. Τα άλλα δύο παιδιά στην Αθήνα για δουλειές. Κι ο Σταύρος να ψάχνει για λεφτά για να πληρώνει θεραπείες τόσα χρόνια. Απλωμένος ο τραχανάς τόσο που δεν μπορούσε να τον μαζέψει πλέον.
«Κύριε πρόεδρε, πέρασα δύσκολα χρόνια. Να σας πει και το Λιτσάκι. Πες και συ ρε γυναίκα…»
***
Δείχνει μισός αν και θηρίο άνδρας. Σαν σιαμαίος που πρόσφατα αποκολλήθηκε από το δίδυμο αδερφάκι του. Το Λιτσάκι, που κρατάει χρόνια τις ισορροπίες. Στο σπίτι, στο σχολείο των παιδιών, στις σχέσεις με τα συμπεθέρια. Αν την άφηνε και στα οικονομικά.
Μα τώρα είναι η ώρα της απολογίας και δεν μπορεί να πείσει. Αν και στιγμή ιερή εκείνος καταριέται. Τα λέει μισά και επιθετικά.
Αν άφηναν να μιλήσει η Λίτσα ίσως τους γλύκαινε λιγάκι. Είναι κι αυτό το διαπεραστικό βλέμμα του εισαγγελέα…
Πέντε χρόνια φυλάκισης. Σαν γίνει και η έφεση θα πέσει κι άλλο η ποινή.
Η Λίτσα μαζεύει την τσάντα της, κομμάτια από την αξιοπρέπειά της, παίρνει αγκαζέ τον Σταύρο και φεύγουν.
«Γιατί δεν μιλούσες ρε Λίτσα; Γιατί;»
Γράφει ο Εφεσιβάλλων
Σκίτσο Γιάννης Νικολάου
