Είναι Ιούλιος του 1958. Στη Λάρισα φτάνουν απ όλα τα χωριά νέα παιδιά που δεν βρίσκουν δουλειές στα ορεινά. Κυρίως κορίτσια. «Τι να κάνουμε στα χωριά μας; Ούτε να θερίσουμε έχουμε, ούτε να αλωνίσουμε. Κατεβαίνουμε κι εμείς στον κάμπο να βρούμε δουλειά» δήλωναν στην «Ε» της εποχής που ασχολήθηκε με το θέμα.
Ο συντάκτης της εποχής το χαρακτηρίζει ως ένα θέαμα που θυμίζει τα «σκαβοπάζαρα» της Ανατολής. Περιγράφει γλαφυρά την εικόνα. Πως εκατοντάδες νέα κορίτσια περιμένουν κάθε πρωί για το μεροκάματο.
Στο θέρο, στα μπαμπάκια, στο φόρτωμα, στο ξεφόρτωμα των σακιών. «Και τι άλλο να κάνουμε;» αναρωτιόταν χαρακτηριστικά η Τασία Μπακοδήμου από τη Βερδικούσια. Μισθός 960 δραχμές. Βγάλε τα εισιτήρια μια φορά στις 15 για τα χωριά του. Ενοίκια, φαγητά και ψώνια. Έμεναν δεν έμεναν 400 δραχμές στην τσέπη.
«Πάλι καλά» έλεγαν «γιατί αν δουλεύαμε στα δασικά έργα δε θα πιάναμε ούτε 15 δραχμές μεροκάματο».
1965: Να δουλεύει η γυναίκα;
Πριν από περίπου 50 χρόνια η «Ελευθερία», αφιέρωνε αρκετό χώρο σε κοινωνικά ζητήματα. Ένα από αυτά ήταν και το θέμα της εργασίας της γυναίκας; Να δουλεύει ή όχι; Ιδού το ερώτημα;
«Στην εποχή μας, αξίζει να μας απασχολεί ελάχιστα το ερώτημα εάν η γυναίκα μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό της να εργάζεται και μετά τον γάμο της. Πράγματι» Διαπίστωνε το ρεπορτάζ «Μια παντρεμένη γυναίκα που εξασκεί ένα επάγγελμα έχει πάψει να αποτελεί φαινόμενο στον καιρό μας. Είναι μια πραγματικότητα της νέας εποχής».
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο σήμερα στο 2018 για το μόνο που έχουμε να αναρωτηθούμε εμείς είναι το εξής: Μήπως ήταν πιο ωραία τότε, που με έναν μισθό, μόνο με αυτόν του άνδρα ζούσε μια οικογένεια αξιοπρεπέστατα; Μήπως ήταν πιο γλυκά για όλους τότε που η γυναίκα είχε την «πολυτέλεια» να ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά της και την οικογένειά της;
Σήμερα μισό αιώνα μετά, να εργάζονται και οι δύο (αν είναι εφικτό) μέσα στο σπίτι και πάλι δεν μπορούν να τα φέρνουν βόλτα. Και χρόνος δεν υπάρχει μα ούτε και χρήμα…
1992: Η πλατεία Ταχυδρομείου
Ήταν Ιούλιος του 1992 όταν η πιο γνωστή πλατεία της Λάρισας, αυτήν της Ταχυδρομείου άλλαζε όψη. Και τότε, όπως και τώρα με τα έργα αυτήν την περίοδο, υπήρχαν πολίτες που διαμαρτύρονταν. Τόσο για την ταλαιπωρία όσο και για το τελικό αποτέλεσμα που θα είχε η πλατεία. Βέβαια, όπως τονίζεται στο ρεπορτάζ της εποχής, στην πλειοψηφία τους οι Λαρισαίοι βλέποντας την πλατεία να αλλάζει έδειχναν πως προτιμούσαν τη νέα όψη. Πόσο μάλιστα που συνδυαζόταν και από το πλέγμα των πεζόδρομων που τότε ξεφύτρωναν ο ένας μετά τον άλλο στο κέντρο της πόλης.
