Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, πρόκειται για μία εναλλακτική μορφή της αναδοχής για να μη μένουν τα παιδιά στα ιδρύματα. Στο άρθρο 8 του σχεδίου νόμου αναφέρεται ότι «κατάλληλοι για να γίνουν ανάδοχοι είναι μεταξύ άλλων και άτομα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης». Με αυτό το άρθρο επί της ουσίας δίνεται για πρώτη φορά η δυνατότητα σε ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι γονείς.
Οποιοσδήποτε αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών θα απέκλειε αυτομάτως και τα ετερόφυλα ζευγάρια από την αναδοχή, καθώς η διάκριση θα κατέπιπτε στα δικαστήρια.
Δυστυχώς το εν λόγω σχέδιο νόμου είχε ως αποτέλεσμα να χτυπήσουν και πάλι οι καμπάνες του κοινωνικού συντηρητισμού. Η πλέον προοδευτική άρνηση του δικαιώματος ομοφυλόφιλων να γίνουν ανάδοχοι είναι το «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να το δεχθεί και έτσι δεν είναι καλό για το παιδί». Η κοινωνία, που προτιμά να βλέπει παιδιά στα ιδρύματα παρά να μεγαλώνουν με αγάπη. Η κοινωνία, που αποσιώπησε τους βιασμούς ανηλίκων στο Παπάφειο. Η κοινωνία, που βάζει λουκέτο σε πύλες σχολείων για να μην μπουν τα παιδιά των προσφύγων.
Αυτή η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ έτοιμη, αλλά κυρίως δεν θα είναι ποτέ έντιμη όταν δεν παραδέχεται ότι είναι όμηρος στερεοτύπων του παρελθόντος, στερεότυπα που προέρχονται από την αμορφωσιά του παρελθόντος αλλά και του παρόντος.
Ευτυχώς, υπάρχει και η κοινωνία που κοιτάει στο μέλλον, όπου οι «φυσιολογικοί» γονείς, ανεξαρτήτως φύλου, είναι αυτοί που δίνουν στα παιδιά τους αγάπη και όχι συμπλέγματα, που τους καλλιεργούν την ανάγκη να μαθαίνουν και όχι να φοβούνται».
