Η εκδήλωση είχε τίτλο «Γεια σου, φίλε» και κατά τη διάρκειά της αναγνώστηκε κείμενο βασισμένο στο διήγημα «Έκθεση Ιδεών» της Εύης Κοντόρα ενώ εμφανίστηκαν οι χορωδίες των συγκεκριμένων Δημοτικών Σχολείων.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της η πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Λάρισας κ. Κική Καρυώτη εξήγησε πως η σκέψη για τη φετινή εκδήλωση για τη μετανάστευση και την προσφυγιά ήταν για να μιλήσουν τα ίδια τα παιδιά γι’ αυτά τα δύο θέματα ενώ εξήρε τη βοήθεια των παιδιών των 20ού και 38ου Δημοτικών Σχολείων και των δασκάλων τους. Εξήγησε πως η συλλογή αυτή δημιουργήθηκε από τη συνειδητοποίηση, ότι τα παιδιά δεν μένουν ανεπηρέαστα από τις συνθήκες μέσα στις οποίες εκδηλώνεται το φαινόμενο της εισροής μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα εν μέσω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
«Η ίδια ανάγκη είναι που μας κάνει και μας σήμερα να θέλουμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας γι’ αυτό το θέμα. Για πάρα πολλά παιδιά, η καινούργια αυτή κατάσταση έφερε τα πάνω κάτω: αλλαγή στέγης ή και πόλης, καμιά φορά χωρισμό από τους γονείς, κόψιμο φροντιστηρίων και δραστηριοτήτων, οδυνηρές περικοπές στη μετακίνηση, στη διασκέδαση, ακόμα και σε πάγιες ανάγκες, όπως το φαγητό. Στην καθημερινότητα της λαϊκής οικογένειας εισέβαλαν καταστάσεις που εκφράζονταν από λέξεις άγνωστες ως τότε σε κάποια παιδιά και ίσως ξεχασμένες από κάποιους γονείς: κόκκινο δάνειο, έξωση, συσσίτιο... και πάει λέγοντας» είπε μεταξύ άλλων και εξήγησε γιατί μας απασχολεί αυτό το διάστημα, ένα τέτοιο θέμα «Μήπως είναι λίγο υπερβολικό, τη στιγμή που όλοι ντύνονται Αϊ-Βασίληδες και μοιράζουν δώρα, εμείς να προβληματιζόμαστε για τους πρόσφυγες και για το ενδεχόμενο ενός πολέμου; Κατά τη γνώμη μας, καθόλου! Άλλωστε, και ο Aϊ-Βασίλης θα δυσκολευτεί πολύ φέτος να μοιράσει τα δώρα του, γιατί πολλές από τις διευθύνσεις που είχε στη διάθεσή του, έχουν εξαιτίας του πολέμου και της κρίσης καταργηθεί. Είπαμε λοιπόν να γίνουμε εμείς Αϊ-Βασίληδες, κάπως διαφορετικοί, και να αντισταθμίσουμε τις χαμένες διευθύνσεις μ' ένα είδος πιο ουσιαστικής αλληλεγγύης. Το ουσιαστικό που μπορούμε να προσφέρουμε, τόσο στα παιδιά των προσφύγων όσο και στα δικά μας, είναι η δράση μας, και μάλιστα η καθημερινή, συλλογική, ακαταπόνητη και ανυποχώρητη δράση, αν θέλουμε να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννά τις κρίσεις, τους πολέμους και την προσφυγιά, και να το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο, όπου όλοι θα δουλεύουν και όλοι θα απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους. Τα παιδιά άλλωστε στη συνέχεια θα μας πουν πολύ σωστά ότι «Κανένας δεν πρέπει να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του».
