Πολλές επαναστάσεις έγιναν πριν την Οχτωβριανή, όμως αυτή έκανε μια τομή που την καθιστά το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός: όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις αντικαθιστούσαν ένα εκμεταλλευτικό σύστημα με ένα άλλο» τονίσθηκε χθες σε εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάστασης του 1917.
Η εκδήλωση, που έγινε στο «Χατζηγιάννειο» Πνευματικό Κέντρο, διοργανώθηκε από την Ομάδα Μελέτης Ιστορίας Κοινωνικών Αγώνων ενώ στο θέμα της εκδήλωσης, αναφέρθηκαν με ομιλίες τους, ο καθηγητής της Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γιώργος Μαργαρίτης και ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής του Κοινωνικού Κινήματος, Θόδωρος Κουτσουμπός.
Όπως μεταξύ άλλων επισημάνθηκε στην εκδήλωση «η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ως στόχο την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις κατακτούσαν την έτοιμη κρατική μηχανή και την έθεταν στην υπηρεσία τους με τις προσαρμογές που ήταν αναγκαίες.
Στην ΕΣΣΔ, εξασφαλίστηκε για πρώτη φορά στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, καταργώντας την ανεργία ως κοινωνικό φαινόμενο. Μπήκαν τα θεμέλια για την κατάργηση των πολύμορφων οικονομικών, πολιτικών - ιδεολογικών και κοινωνικών διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας και μάλιστα σε περιοχές με τεράστιες υστερήσεις σε αυτόν τον τομέα».
«Νέα επαναστατικά εργατικά κόμματα δημιουργήθηκαν, που ονομάστηκαν κομμουνιστικά. Η κίνηση για την κοινωνική απελευθέρωση επιταχύνθηκε. Οι εποχές άλλαξαν ασφαλώς, μια μάχη «χάθηκε», όμως οι βασικές παράμετροι παρέμειναν οι ίδιες. Αυτό φάνηκε έντονα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που οι συνέπειές της επηρέασαν διεθνώς την εργατική τάξη και όλα τα λαϊκά στρώματα.
Η εκμετάλλευση βαθαίνει. Η αστική τάξη πήρε πίσω ό,τι κατέκτησε το εργατικό κίνημα την περίοδο της ακμής του και ό,τι είχε καταφέρει να διατηρήσει κατά την περίοδο του ρεφορμιστικού διεκδικητισμού. Ειδικά μετά την κρίση στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, έγινε φανερό ότι η διαδικασία αύξησης της εκμετάλλευσης δεν αφορά μόνο στην περιφέρεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και στην Ευρώπη, ακόμα και στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Η πάλη των τάξεων δεν τέλειωσε. Δεν εξαλείφθηκε η σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική, όπως διατείνονται οι διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, οι οπαδοί του «τέλους της Ιστορίας». Η ήττα είναι προσωρινή.
Ζητούμενο, λοιπόν, εξακολουθεί να αποτελεί η δυνατότητα του προλεταριάτου να προβάλλει ως ανεξάρτητη ταξική οντότητα στο ιστορικό προσκήνιο, πολιτικά συγκροτημένη, σε γραμμή πλήρους ρήξης με τον αστισμό και τις παραφυάδες του».
