Όπως και να ΄χει, όταν το ρολόι το βράδυ της Παραμονής πλησιάσει στις 12, όταν κοντεύει μεσάνυχτα, όλοι κάπου συγκεντρώνονται, ανταμώνουν για να μετρήσουν αντίστροφα για να τραγουδήσουν «πάει ο παλιός ο χρόνος…». Κάποιες οικογένειες όμως χωρίζονται. Γονείς αφήνουν τα παιδιά τους, ζευγάρια ανταλλάσσουν ευχές από το τηλέφωνο. Πρόκειται για όλους αυτούς που το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ο νέος χρόνος θα τους βρει δουλεύοντας. Είναι αυτοί «που μένουν πίσω για να προσέχουν όλους τους άλλους». Για να προσφέρουν «τη βοήθειά τους στον συνάνθρωπο», για να φέρουν εις πέρας μια επιχείρηση. Όχι, για λόγους αλτρουισμού αλλά για επαγγελματικούς, αυτή είναι η δουλειά τους.
Γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί, πυροσβέστες, διασώστες του ΕΚΑΒ περισσότερο θυμούνται τις γιορτές που κλήθηκαν λόγω υπηρεσίας να τις περάσουν στην εργασία και στο καθήκον παρά με τις οικογένειές τους στα σπίτια τους. «Η υπηρεσία είναι η δεύτερή μας οικογένεια», απαντούν οι περισσότεροι «περνάμε τόσες ώρες καθημερινά με τους συναδέλφους μας, είναι και το αντικείμενο της εργασίας μας τέτοιο που μας κάνει να είμαστε δεμένοι μεταξύ μας» σχολιάζουν.
«ΡΕΒΕΓΙΟΝ» ΣΤΟ ‘’100’’
Ο αστυνόμος υπηρεσίας του Κέντρου Επιχειρήσεων Θεσσαλίας Κώστας Πετράκης εξηγεί στην «Ε» ότι δεν είναι η πρώτη χρονιά που την αλλαγή του χρόνου θα την περάσει στην υπηρεσία μακριά από τα δύο του αγαπημένα κοριτσάκια. «Η θέση μας στο τηλεφωνικό κέντρο του “100” είναι υπεύθυνη καθώς έχουμε την ευθύνη ανταπόκρισης στις κλήσεις των πολιτών αλλά και των συναδέλφων που βρίσκονται στον δρόμο». Στα είκοσι χρόνια υπηρεσίας στην Αστυνομία δεν είναι η πρώτη φορά που θα υποδεχτεί τον καινούργιο χρόνο μακριά από το σπίτι του. «Δεν το συνηθίζεις ποτέ», αναφέρει και περιγράφει την έλευση της νέας χρονιάς στο Αστυνομικό Μέγαρο Λάρισας, «για λίγα λεπτά επικρατεί μια παύση, όλοι μαζί με τον διευθυντή και τον στρατηγό υποδεχόμαστε τον καινούργιο χρόνο, κόβουμε την πίτα και μεταφέρουμε σε όλους τους συναδέλφους μέσω του ασυρμάτου τις ευχές από το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ». Όλα αυτά για λίγα μόνο λεπτά, γιατί αμέσως μετά όλα επανέρχονται στους κανονικούς τους ρυθμούς. Τα τηλέφωνα θα χτυπούν και οι πολίτες θα ζητούν και πάλι την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ.
ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
«Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, όταν μέλημά σου είναι η προσφορά στον συνάνθρωπο, τότε γνωρίζεις από την πρώτη στιγμή ότι έχεις ευθύνες, στερήσεις, περίεργο ωράριο και νύχτες όπως είναι αυτή της Πρωτοχρονιάς μακριά από την οικογένειά σου και τους φίλους σου», δηλώνει η Ζωή Γκουντελίτσα νοσηλεύτρια του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας.
Στο νοσοκομείο της πόλης βρίσκεται, όπως λέει, εδώ και λίγο καιρό αλλά ήδη θεωρεί τους συναδέλφους της οικογένειά της και με χαρά περνά μαζί τους τις γιορτές. «Τα ξεχνάς όλα όταν θα συμβάλεις έστω και λίγο για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου, όταν θα τον δεις και πάλι να χαμογελά. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι αν ο χρόνος άλλαξε ή αν κάποιοι κάπου αλλού διασκεδάζουν. Η ανταμοιβή σου είναι το χαμόγελο του ανθρώπου που ζήτησε τη βοήθειά σου και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Είναι αυτό που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα», επισημαίνει.
ΚΑΜΙΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΣΑΝΣΕΡ
Τα συμβάντα δεν σταματούν ποτέ ακόμα και τη στιγμή που η χρονιά αλλάζει. Καμινάδες να καίγονται, πολίτες να εγκλωβίζονται σε ασανσέρ, ξημερώματα με σοβαρά τροχαία έχει να θυμάται ο πυροσβέστης Βασίλης Ρούντος. «Η οικογένειά μου μετά από 19 χρόνια στην Πυροσβεστική έχει συνηθίσει να λείπω από το σπίτι σε γιορτές και σε αργίες. Να είμαι με τη δεύτερη οικογένειά μου, με τους συναδέλφους. Η αλλαγή του χρόνου βρίσκει τους πυροσβέστες στις πλατείες με τις εκδηλώσεις λόγω των πυροτεχνημάτων αλλά και στην εθνική οδό για τη λήψη μέτρων», δηλώνει.
ΜΕΤΑ ΤΙΣ 4 ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ
Στα 16 χρόνια που εργάζεται στο ΕΚΑΒ, δύο φορές έτυχε να υποδεχτεί τη νέα χρονιά δουλεύοντας ο διασώστης Γιάννης Μπακαρτζής. Το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς, αναφέρει, συνήθως φέρνει κλήσεις στο «166» για παθολογικά περιστατικά, για μέθη και από τις 4 το πρωί και μετά για τροχαία ατυχήματα.
Ζωή Παρμάκη
