Το να βλέπεις τόσα μικρά παιδιά να απαγγέλουν, να τραγουδούν, να υμνούν τον νεογέννητο Χριστό, είναι όντως ένα θαύμα. Το να βλέπεις τους Κατηχητές με το που τελειώνουν τα παιδιά που τους έχει αναθέσει η Εκκλησία την κατήχησή τους, να ευφραίνονται την ώρα της υποκλίσεως προς τους παρευρισκομένους, σημαίνοντας την ολοκλήρωση της "αποστολής τους", είναι όντως ένα ανακουφιστικό θαύμα. Το να βλέπεις τα πρόσωπα των γονιών, των παππούδων και των γιαγιάδων να είναι χαμογελαστά, είναι όντως ένα θαύμα. Το να αντικρίζεις στα μάτια του σεβασμιοτάτου ποιμενάρχου μας κ. Ιγνατίου την έκδηλη χαρά, είναι όντως το επισφράγισμα του θαύματος. Παρών και ο βουλευτής κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο οποίος συμμετέχει πάντα στις γιορτές των κατηχητικών σχολείων!
Όταν μία γιορτή έρχεται από τα βάθη των αιώνων η δύναμη της συνήθειας είναι αυτή που της δίνει δυναμική, διότι όλοι θέλουν να τη γιορτάσουν, αλλά και της τρώει την ικμάδα, διότι δεν είναι εύκολο να της δοθεί το περιεχόμενο που θα την καταστήσει όχι ξεχωριστή απλώς στον χρόνο, αλλά για τον καθέναν άνθρωπο. Πάντοτε, βεβαίως, τα Χριστούγεννα είναι ξεχωριστά για τα παιδιά. Διακοπές από το σχολείο, έθιμα και παραδόσεις, όπως τα κάλαντα, τα δώρα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, η έξοδος την παραμονή, οι αγορές, παρότι περιορισμένες λόγω της κρίσης. Αλλά και η θύμηση ορισμένων ωραίων ιστοριών, όπως αυτή με το κοριτσάκι που ονειρεύεται μέσα από τα σπίρτα...
Απόψε τα παιδιά μας έδωσαν σε όλους ένα άλλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων. Ένα μήνυμα ότι η γέννηση του Χριστού και η πρόταση για την αναγέννηση του ανθρώπου δεν είναι έργο του χτες, αλλά συμβαίνει σήμερα, ενώπιόν μας. Σήμερα καλούμαστε να ζητήσουμε την ανακαίνιση της καρδιάς μας. Να ελέγξουμε τον εαυτό μας αν ανήκουμε στην κατηγορία των απλών μα πιστών βοσκών, των σοφών μα καλοπροαίρετων αναζητητών της αλήθειας Μάγων, του διακόνου του μυστηρίου Ιωσήφ, των Αγγέλων που δοξολογούν τον Θεό για την αγάπη Του ή ανήκουμε στους αδιάφορους, εκείνους οι οποίοι δεν συγκινήθηκαν να παραχωρήσουν μία γωνιά στο πανδοχείο της Βηθλεέμ σε μία έγκυο γυναίκα, ανέχτηκαν τη σφαγή των νηπίων, συνέχισαν τη ζωή τους σαν να μην είχε έρθει ο Λυτρωτής. Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους...η παιδική βυζαντινή χορωδία, τα παιδιά που απήγγειλαν τα ποιήματά τους, όσα συμμετείχαν στα δρώμενα, όσα μας εισήγαγαν με τα βιολιά τους στη γιορτή, όσα τραγούδησαν τα κάλαντα, αλλά κι εκείνα που μας περπάτησαν στους δρόμους της πόλης με τον Χριστουγεννιάτικο Καραγκιόζη απέδειξαν ότι ετέχθη σήμερον Σωτήρ...
Η αναμνηστική φωτογραφία βγήκε...Σιγά σιγά τα παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά των γονιών τους...χαρούμενα και ευτυχισμένα! Μένουμε πίσω να μαζέψουμε όλα εκείνα τα οποία με κόπο τα είχαμε προετοιμάσει και στήσει...για άλλους ανθρώπους, για άλλους χώρους αυτή η πράξη θα σήμαινε το the end. Για μας τους Ορθοδόξους όμως σημαίνει συνέχεια, αγώνας, προσπάθεια, κόπος, ελπίδα, σωτηρία, αγάπη...απόψε όντως ζήσαμε Χριστούγεννα! Σας ευχαριστούμε παιδιά γιατί μας θυμίζετε κάθε φορά ότι μόνο όλοι μαζί θα μπορέσουμε να γονατίσουμε στο Σπήλαιο του Χριστού μας, το οποίο είναι και δικό μας σπήλαιο!
