Πόσα κουδούνια, πόσες ιστορίες, πόσες αναμνήσεις, γέλια και κλάματα κρύβουν τα μαθητικά χρόνια όλων. Οι βουλευτές του νομού Λάρισας αλλά και ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας θυμούνται την πρώτη ημέρα στο σχολείο, περιγράφουν στιγμές και χαμογελούν με τις σκέψεις να ταξιδεύουν σε εκείνα τα χρόνια, τα μαθητικά. Συγχρόνως όμως δεν αφήνουν ασχολίαστη την Παιδεία του σήμερα με τις ανάγκες της και τις αλλαγές της.
Άννα Βαγενά, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά θυμάται όπως λέει πιο έντονα την πρώτη της ημέρα στην Α’ τάξη του δημοτικού σχολείου. «Ξεκίνησα το σχολείο στο 5ο Δημοτικό, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Μιλάω για το παλιό πέτρινο κτίριο, που σήμερα δεν υπάρχει πια. Αν και τον επόμενο χρόνο πήγα στο 6ο Δημοτικό, ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου μέρα στο 5ο. Η δασκάλα μας, η κ. Αθηνά, μου φαινόταν τότε πολύ μεγάλη και εύσωμη (δεν ξέρω αν ήταν πράγματι, καθώς για τα μικρά παιδιά όλοι οι ενήλικες φαίνονται ηλικιωμένοι και τεράστιοι). Θυμάμαι, λοιπόν, εκτός από τη δασκάλα μας, τα “σύνεργα” του μαθητή• την πλάκα, το κοντύλι και τον σπόγγο, που πολύ με ανατρίχιαζε η αίσθησή του πάνω στην πλάκα ή τον μαυροπίνακα και έπρεπε διαρκώς να τον βρέχω για να μπορώ να τον χρησιμοποιήσω.
Έτσι ξεκίνησα να μαθαίνω τα πρώτα μου γράμματα… αν και η αλήθεια είναι πως ήδη πριν την Α’ δημοτικού ήξερα να διαβάζω. Μου το είχε διδάξει ο αείμνηστος πατέρας μου, Γεώργιος Βαγενάς, χρησιμοποιώντας τους τίτλους της “Καθημερινής”, την οποία διάβαζε ανελλιπώς… Τώρα πώς μαθαίνοντας συλλαβισμό και ανάγνωση μέσα από την εφημερίδα “Καθημερινή” ακολούθησα αυτή την πολιτική πορεία στον χώρο της Αριστεράς, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ήμουν καλή μαθήτρια και έτσι το σχολείο δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε».
Φτάνοντας στο σήμερα η Άννα Βαγενά αναφέρει ότι «το εκπαιδευτικό σύστημα λίγο έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια, οι τομές που πραγματοποιεί σήμερα το ΥΠΠΕΘ έχουν στόχο να μετατεθεί το κέντρο βάρους από την εξεταστική στην ουσιαστική μαθησιακή διαδικασία: λιγότερα μαθήματα στις εξετάσεις, περισσότερες συνθετικές εργασίες για τον τελικό βαθμό για τα μη εξεταζόμενα, διευθέτηση του σχολικού χρόνου ώστε να μην κινείται γύρω από τις εξετάσεις, επέκταση της ενισχυτικής με σκοπό οι μετεξεταστέοι να μπορούν να δοκιμάζονται και πάλι μέσα στο καλοκαίρι και, φυσικά, σωστή κατάρτιση σε ό,τι αφορά στον επαγγελματικό προσανατολισμό και τη βιωματική μάθηση.
Είναι σημαντικό να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως παθητικά υποκείμενα της μαθησιακής διαδικασίας που όσο περισσότερα αποστηθίζουν τόσο πιο έτοιμα είναι για τη μετέπειτα ζωή. Στόχος της παιδείας είναι η προαγωγή της αριστείας με δημοκρατικό πρόσημο, δηλαδή να βρει καθένας την κλίση του και να πρωτεύσει με βάση αυτή. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ούτε με παπαγαλίες ούτε με μυριάδες εξετάσεις – θέλει συνολικό σχεδιασμό με ανθρωπο-κεντρική και όχι εξεταστικο-κεντρική λογική. Αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό υλοποιούμε σήμερα».
Νίκος Παπαδόπουλος, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Για τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, όχι στα μαθητικά του χρόνια αλλά στα χρόνια των προηγούμενων κυβερνήσεων μιλά στην «Ε» ο βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παπαδόπουλος, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «το μοντέλο παροχής της ελληνικής παιδείας και ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης σήμερα, όπως αναπτύχθηκε, τα τελευταία κυρίως χρόνια, με πρακτικές σπατάλης οικονομικών αλλά και ανθρωπίνων πόρων, σε φορείς χωρίς σχεδιασμό, έλεγχο και επιβεβαίωση οποιουδήποτε αποτελέσματος κινούμενο σε μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχει αποτύχει να ανταποκριθεί στην υποχρέωσή του, απέναντι στο δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών για μόρφωση με μοναδική διέξοδο την πρόσβαση στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τέτοιου είδους παθογένειες και στρεβλώσεις στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα υποχρεώνουν την κυβέρνηση να νομοθετήσει για να θεραπεύσει σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα στην Παιδεία».
Φτάνοντας, λοιπόν, στο σήμερα και στη νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ο Νίκος Παπαδόπουλος κάνει λόγο για ένα ελεύθερο σχολείο και όχι για ένα σχολείο επαγγελματικής αποκατάστασης. «Μετά από δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχωράει αποφασιστικά σε μια δημοκρατική, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που έχει στο επίκεντρό της το μέλλον της νέας γενιάς. Σε αυτήν και στις επόμενες γενιές στηριζόμαστε για την προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας μας.
Στόχος μας είναι ένα μοντέλο παιδείας το οποίο θα συνθέτει την πνευματική καλλιέργεια, τη δημοκρατική συνείδηση και τη μόρφωση του μαθητή, μακριά από παράπλευρες μορφές εκπαίδευσης. Θέλουμε ένα ελεύθερο σχολείο και όχι ένα σχολείο επαγγελματικής αποκατάστασης και μόνο. Η δημόσια δωρεάν Παιδεία απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και κοινωνικές διακρίσεις ήταν, είναι και θα είναι για εμάς απαρέγκλιτος στόχος για την πλήρη αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς η Παιδεία αποτελεί ένα κοινωνικό αγαθό, ένα δικαίωμα στο οποίο πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες».
Μάξιμος Χαρακόπουλος, βουλευτής Ν.Δ.
Τα ίχνη της βέργας του δασκάλου, το δέος που προκαλούσε ο όγκος του πετρόκτιστου σχολείου, τους δασκάλους του θυμάται ο βουλευτής Λάρισας της ΝΔ Μάξιμος Χαρακόπουλος. «Πρόσφατα, στην εκδήλωση για την “Εκπαίδευση στις ελληνορθόδοξες κοινότητες της Καππαδοκίας”, που έγινε στο ανακαινισμένο -αλλά πλέον χωρίς μαθητές- “Διδακτήριο Τσαμπασλάρ” το οποίο ανεγέρθηκε το 1929 για τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στα Βούναινα, σχολιάζαμε με συμμαθητές μου πόσο δέος μάς προκαλούσε ο όγκος του σχολείου. Στα παιδικά μας μάτια το σχολείο, από αυτά τα πετρόκτιστα της εποχής του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, φάνταζε τεράστιο. Τα σκαλιά, τα παράθυρα, ο πίνακας, όλα. Και κυρίως η… βέργα του δασκάλου, τα ίχνη της οποίας κάποτε χαράχτηκαν στις παλάμες μου. Εκείνες τις βιτσιές που θυμάμαι, ίσως γιατί με έτσουξαν περισσότερο, ήταν όταν ως επιμελητές επιφορτισμένοι για το άναμμα της σόμπας δεν είχαμε κλείσει καλά την κάνουλα από το βαρέλι του πετρελαίου, με αποτέλεσμα να αδειάσει στο υπόγειο του σχολείου. Με συνοπτικές διαδικασίες από 6 βεργιές σε κάθε χέρι… Ήταν η εποχή του ξύλου που βγήκε από τον παράδεισο!
Θυμούμαι ακόμη τον πανικό όταν τα απογεύματα που παίζαμε κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι δάσκαλοι που τότε έμεναν στο χωριό, είχαν βγει βόλτα. Δεν έπρεπε να μας δουν να παίζουμε. Έτσι, από μαχαλά σε μαχαλά έφτανε η είδηση και κρυβόμασταν. Άλλοτε πάλι, επειδή κάποια παιδιά έκαναν πλάκα λέγοντας ψέματα ότι βγήκε ο δάσκαλος «παγανιά», όταν πραγματικά έβγαινε στο σεργιάνι την… πατούσαμε, σαν τον τσοπανάκο με το λύκο, γιατί δεν τους πιστεύαμε. Την άλλη μέρα θα ήμασταν οι πρώτοι για εξέταση…
Βεβαίως και είχαμε άγχος τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Και μαζί με εμένα και η μάνα μου, η κυρά Δέσποινα, να είναι καλοσιδερωμένη η σχολική ποδιά, που τότε όλοι, αγόρια και κορίτσια, φορούσαμε. Αλλά τα θυμούμαι τα μαθητικά μου χρόνια με νοσταλγία και νομίζω ο καθένας και η καθεμιά, όσο δύσκολα και αν ήταν, τι δε θα ‘δινε για να γυρίσει ο χρόνος πίσω.
Πέρασα το κατώφλι του δημοτικού, τη χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα, το 1974. Τότε δεν είχαμε όλες αυτές τις δυνατότητες διδακτικών μεθόδων και μετάδοσης γνώσης. Όμως, αυτά τα σχολεία των μικρών χωριών, που στα περισσότερα σήμερα δεν ακούγονται παιδικές φωνές, διαμόρφωσαν χαρακτήρες, δίδαξαν ήθος, έδωσαν στέρεες βάσεις σε συμπολίτες μας που διαπρέπουν και, κυρίως προσέφεραν στην κοινωνία υπεύθυνους πολίτες. Ίσως αυτά πρέπει να αναζητήσουμε και πάλι από τη δημόσια παιδεία…».
Χρήστος Κέλλας, βουλευτής Ν.Δ.
Τα έντονα συναισθήματα που βιώνει ένα παιδί την πρώτη ημέρα που εισέρχεται την πόρτα του σχολείου περιγράφει ο βουλευτής Λάρισας της ΝΔ Χρήστος Κέλλας. «Είθισται το πρώτο κουδούνι να συνδέεται με κλάματα: Δάκρυα των παιδιών λόγω αποχωρισμού από τους γονείς, του ανοίκειου περιβάλλοντος, της στοιχειώδους επιβαλλόμενης πειθαρχίας – αλλά και δάκρυα συγκίνησης των γονιών για τα βλαστάρια τους. Ωστόσο, απ’ ό,τι θυμάμαι κι από αργότερες διηγήσεις, τα δικά μου κυρίαρχα συναισθήματα ήταν η προσμονή κι ο ενθουσιασμός! Ίσως γιατί ως τότε δεν είχα μπει σε τάξη, ούτε στο Νηπιαγωγείο. Ίσως γιατί ήξερα ότι στο 4ο Δημοτικό θα με περίμεναν πολλοί φίλοι, παιδιά με τα οποία ξεσηκώναμε τη γειτονιά με τα πάσης φύσεως παιχνίδια μας. Ίσως γιατί η μητέρα μου με είχε προετοιμάσει κατάλληλα, μιλώντας μου διαρκώς με θέρμη για όσα θα μάθαινα. Ίσως γιατί η πρώτη μου δασκάλα, η αείμνηστη Κατίνα Μπέστα, μας έκανε να νιώσουμε εξαρχής οικεία και να αγαπήσουμε το σχολείο και τη μάθηση! Όπως όλα τα παιδιά, βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα στα σχολικά μου χρόνια. Γιατί το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι μας, το κύτταρο της κοινωνίας μας».
Φτάνοντας στο σήμερα ο Χρήστος Κέλλας αναφέρει ότι «δυστυχώς, η χώρα μας δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της. Οι εχθροί της αριστείας και της παράδοσης μοιάζουν να έχουν βάλει ως στόχο την απογύμνωση του πιο σημαντικού θεσμού της ελληνικής κοινωνίας.
Εγώ θα ευχηθώ, από τη μεριά μου, με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς, να δώσουν έναν καλό αγώνα μέσα στον σχολικό στίβο και στο τέλος της χρονιάς να δρέψουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Όσο για τους μικρούς μαθητές, τους εύχομαι, ακόμη, να απολαύσουν κάθε στιγμή στο μακρύ ταξίδι της γνώσης που ξεκινά! Καλή σχολική χρονιά σε όλους».
Γιώργος Λαμπρούλης, βουλευτής ΚΚΕ
Τις ανάγκες της ελληνικής οικογένειας επισημαίνει με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ο βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ Γιώργος Λαμπρούλης. «Καλή και δημιουργική σχολική χρόνια σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα στα πρωτάκια, που κάνουν το πρώτο βήμα τους στην εκπαίδευση. Καλή σχολική χρονιά και καλή δύναμη στους εκπαιδευτικούς που έχουν να επιτελέσουν σε δύσκολες και ασφυκτικές συνθήκες το έργο της διδασκαλίας, αλλά και της διάπλασης του χαρακτήρα, της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Καλή δύναμη και στους γονείς, που κι αυτοί βιώνουν-άλλοι σαν να είναι οι ίδιοι μαθητές, άλλοι σαν εκπαιδευτικοί, αλλά κυρίως ως γονείς-πολλά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη μόρφωση των παιδιών και την αγωνία, να γίνουν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία, σ΄ αυτή την κοινωνία της ζούγκλας που ζούμε σήμερα και να αποκατασταθούν τα παιδιά τους την επόμενη μέρα, αλλά έχουν και την αγωνία του πώς θα κουμαντάρουν το σπιτικό τους, πώς θα πληρώσουν τους φόρους, αν θα έχουν δουλειά για να μπορούν να πάρουν και τα βιβλία των παιδιών να τα μορφώσουν. Τα προβλήματα είναι γνωστά, όλοι τα ξέρουμε, ο καθένας από τη σκοπιά του τα ζει καθημερινά. Άρα χρειάζεται αυτή η δύναμη μαζί με την υγεία. Ταυτόχρονα χρειάζεται και ο αγώνας όλων μας. Με την ενεργητική συμμετοχή, από τη σχολική μονάδα, απ΄ τον τόπο δουλειάς, οπουδήποτε κι αν δρα ο καθένας, όπου κι αν δουλεύει, όχι μόνο στο αντικείμενο της εργασίας του, αλλά και με τη συμμετοχή του στα κοινωνικά δρώμενα, έτσι ώστε να πιέζει, να διεκδικεί και να προωθεί ζητήματα. Θεωρούμε πως η προσπάθεια που γίνεται στο σχολείο, για μόρφωση, για διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, χρειάζεται να συνδυαστεί με τον κοινωνικό, το συλλογικό αγώνα που αυτός προσφέρει και τις μεγαλύτερες γνώσεις, τις έμπειρες και κυρίως δεν οδηγεί σε αδιέξοδα. Αυτή η συζήτηση μαζί με το περιεχόμενο της μόρφωσης είναι ανάγκη να ανοίξει στα σχολεία ,σε συνδυασμό με τις αιτίες των προβλημάτων, που βιώνει η πλειοψηφία του λαού μας, όπως και για το πού θα πρέπει να στοχεύει ο αγώνας σήμερα. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση παλεύει το ΚΚΕ, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, αφενός να υπάρξουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέτρα ανακούφισης για εμάς και κυρίως για τα παιδιά μας, αφετέρου να δημιουργήσει ο λαός εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να οικοδομήσει μια προγραμματισμένη, μια σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας, της οικονομίας, άρα και των τομέων, που είναι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες, λειτουργήματα, όπως η Παιδεία και που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στη μόρφωση, τη γνώση, την εκπαίδευση».
Κώστας Μπαργιώτας, βουλευτής «Το Ποτάμι»
Η Α’ δημοτικού βρήκε τον βουλευτή Λάρισας του Ποταμιού Κώστα Μπαργιώτα στη Συκιά Ελασσόνας. «Η μητέρα μου ήταν ήδη δασκάλα στο χωριό οπότε ήμουν σχετικά εξοικειωμένος με τον σχολικό χώρο. Θυμάμαι τη μεγάλη τάξη, τα παιδιά που έτρεχαν στα διαλείμματα κάνοντας τόσο θόρυβο – έτσι μου φαινόταν τότε – τον βλοσυρό δάσκαλο που ο ρόλος του επέβαλλε να είναι αυστηρός και απόμακρος. Το άγχος μου παρά την εξοικείωση με τον χώρο ήταν σίγουρα μεγάλο, γιατί θα έπρεπε να αφήσω για λίγο το προστατευμένο περιβάλλον και να ακολουθήσω κάποιους διαφορετικούς κανόνες από αυτούς στο σπίτι. Παρ’ όλα αυτά, οι θετικές εικόνες έχουν αντικαταστήσει στη μνήμη μου ό,τι αρνητικό μπορεί να είχα βιώσει, οι θετικές μνήμες εξάλλου τείνουν να επικαλύπτουν τις όποιες αρνητικές. Πλέον έχω τα δικά μου παιδιά – όλα έχουν περάσει από την πρώτη τάξη – και διαπίστωσα κι εγώ ο ίδιος πως οι φόβοι, τα άγχη οι προσδοκίες απέναντι στη μεγάλη αυτή αλλαγή παραμένουν και θα συνεχίσουν να παραμένουν ίδια».
Πέρα όμως από τα συναισθήματα των παιδιών κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς ο βουλευτής επικεντρώνεται στην κατάσταση της Παιδείας σήμερα και υποστηρίζει ότι «δυστυχώς η πορεία της Παιδείας ακολουθεί αυτή των υπολοίπων δημοσίων δομών, με τα χρόνια προβλήματα να μεγεθύνονται εξαιτίας της έλλειψης πόρων και της κακής διαχείρισης. Οι απαραίτητες αλλαγές μπορούν να συντελεστούν και να έχουν πολύ θετικά αποτελέσματα, αν μπορέσουμε να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό σχέδιο δράσης με βάση τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες για να υπερκεράσουμε τα γεωγραφικά εμπόδια της χώρας, απασχολώντας μεν λιγότερους καθηγητές σε απομακρυσμένα σχολεία, αλλά παρέχοντας καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης μέσω τεχνολογιών τηλεεκπαίδευσης. Πρέπει επίσης κάποια στιγμή να αποσυνδεθεί η σχολική διαδικασία από τις πανελλήνιες εξετάσεις που έχει καταστήσει το Λύκειο ως μια τριετή προπαρασκευαστική περίοδο προετοιμασίας εισόδου στα πανεπιστήμια».
Βασίλης Κόκκαλης, βουλευτής ΑΝΕΛ
Τα συναισθήματα που ένιωθε την πρώτη ημέρα στο σχολείο, σαν ένα άλλο παιδί που μετράει τα άστρα, περιγράφει ο βουλευτής Λάρισας των ΑΝ.ΕΛ. Βασίλης Κόκκαλης. «Θυμάμαι ως σαν να ήταν χθες, τη δική μου πρώτη μέρα στο σχολείο... Φόβος, τι θα συναντήσω, τι με περιμένει έξω από τη στοργή και τη μητρική αγκαλιά. Ενθουσιασμός, πήγαινα σε ένα νέο χώρο που θα γινόταν και δικός μου για τα επόμενα χρόνια. Αγωνία. Θα έβλεπα άραγε τους φίλους που είχα από το νήπιο; Θα καθόμασταν μαζί στα ίδια θρανία; Χαρά ανάμικτη με αγωνία, νέα πρόσωπα, νέα δασκάλα! Ή μήπως θα είναι δάσκαλος; Θυμάμαι ότι χαιρόμουν που θα παίρναμε τα βιβλία και θα άνοιγα επιτέλους την κασετίνα με τα πολύχρωμα μολύβια για να γράψω. Δεν σκεφτόμουν, γιατί δεν ήξερα, αν θα είχαμε θέρμανση τον χειμώνα ή αν θα έσταζε νερό από το ταβάνι. Όλα ήταν εξιδανικευμένα στο παιδικό μου μυαλό. Σαν τον πρωταγωνιστή του Λουντέμη στο "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα"».
Συνεχίζοντας όμως επισημαίνει «οφείλω να πω και κάτι ακόμα. Η αποτυχία των προβλέψεων περί μηδενισμού στην εκπαίδευση, συνεχίστηκε με απόλυτη συνέπεια. Η πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας το απέδειξε περίτρανα, όσο κι αν κάποιοι, γνωστοί- άγνωστοι κάπηλοι της αλήθειας, προσπάθησαν να την παρερμηνεύσουν ή να την υποβιβάσουν. Να εξηγούμαστε: οι εγκύκλιοι είναι εσωτερικά έγγραφα που στόχο έχουν την παροχή πληροφοριών και διευκρινίσεων. Η συγκεκριμένη δε, ανακυκλώνεται από το 1985 με ελάχιστες τροποποιήσεις κάθε φορά. Τούτη τη φορά, για πρώτη φορά στην πρόσφατη εκπαιδευτική πραγματικότητα, η εγκύκλιος εμπλουτίστηκε με πολλά νέα στοιχεία και προτιμήθηκε, για τη διατήρηση μειωμένου όγκου πληροφοριών να γραφούν οι μεταρρυθμίσεις και να τονιστεί η ισχύς των προβλεπομένων. Με σαφή και ρητή αναφορά στο ΠΔ 201/98 και συγκεκριμένες διατάξεις του, ορίζεται η συνέχιση ισχύος του και συνεπώς, δυστυχώς για τις Κασσάνδρες που προέβλεπαν άλλως, τα σχολεία μας, σε όλη την Επικράτεια, και φέτος θα πραγματοποιούν υποχρεωτικά την πρωινή προσευχή των Ορδοδόξων (ενώ οι αλλόθρησκοι θα πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί στο χώρο συγκέντρωσης) καθώς και τις λειτουργίες της ελληνικής σημαίας. Επιτέλους, η παραπληροφόρηση, η επιλεκτικότητα των ειδήσεων και η "μισή" αλήθεια, ως τακτικές, πρέπει να εκλείψουν, σε μια κοινωνία που υποφέρει από τις εσφαλμένες επιλογές του παρελθόντος κι αγωνίζεται να σταθεί, περήφανα όπως μας αρμόζει, με το κεφάλι ψηλά, παρακάμπτοντας τις αντιξοότητες».
Γιώργος Κατσιαντώνης, βουλευτής Ένωσης Κεντρώων
«Από το πρώτο κουδούνι που άνοιξε για εμένα για πρώτη φορά η πόρτα του σχολείου, μέχρι το πρώτο κουδούνι που θα χτυπήσει τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016 για χιλιάδες παιδιά, πολλά μπορεί να άλλαξαν, αλλά τα συναισθήματα είναι πάντα τα ίδια», δηλώνει ο βουλευτής Λάρισας της Ένωσης Κεντρώων Γιώργος Κατσιαντώνης. «Καινούργια αρχή, αποχωρισμού για τα μικρά παιδάκια που κάνουν το πρώτο ξεκίνημα, συνέχειας για τα μεγαλύτερα, που μόνο στόχο έχει να δώσει στη νέα γενιά τα εφόδια για ένα καλύτερο μέλλον.
Για εμένα το σχολείο ήταν αιτία και αφορμή να αισθανθώ την πρώτη μου "ανεξαρτητοποίηση", την πρωτοβουλία ότι εδώ, όλα ανήκουν στα παιδιά, η μάθηση, η γνώση, το παιχνίδι, η παρέα, η καλλιέργεια του μυαλού και της ψυχής. Και μπορεί τότε όλα να φάνταζαν ακόμη απλά στην ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, γιατί το μεράκι των δασκάλων ήταν που μας έδινε όσα η Πολιτεία για διάφορους λόγους δεν είχε προβλέψει, είχαμε, όμως, την ελπίδα ότι, με τα χρόνια, αυτά που έλειπαν (και ήταν πολλά…), θα βελτιώνονταν, έτσι ώστε, όταν οι επόμενες γενιές, τα δικά μας παιδιά, θα άκουγαν το πρώτο κουδούνι για το σχολείο, τα αυτονόητα θα είχαν διευθετηθεί. Πολλά βελτιώθηκαν, πράγματι: σχολικά κτίρια, συνθήκες εκπαίδευσης για τα παιδιά και εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Δυστυχώς όμως άλλα τόσα παραμένουν στα χαρτιά. Και ακόμη κι αν, όπως φαίνεται, για ακόμη μια χρόνια, το σχολικό έτος ξεκινά με ελλείψεις, ένα είναι σίγουρο, και αυτό μας γεμίζει εμπιστοσύνη: το μεράκι των δασκάλων και εκπαιδευτικών που είναι δίπλα στα παιδιά μας».
Ο Γιώργος Κατσιαντώνης κλείνει με μια ευχή «εύχομαι αυτή η σχολική χρονιά να κυλήσει με γνώμονα δυο σημαντικά στοιχεία για τους αυριανούς ενηλίκους της χώρας μας: με ανεμελιά και γνώση! Έτσι “σκεφτόμουν” πριν 33 χρόνια και εγώ, όταν βρέθηκα πίσω από τα θρανία πρώτη μέρα, ότι όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα όταν όλοι προσπαθούμε για αυτό. Οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι γονείς μου, που, μαζί με τον αδερφό μου, μας στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις στα πρώτα βήματα».
Κώστας Αγοραστός, περιφερειάρχης Θεσσαλίας
Για τα χρόνια στο σχολείο μιλά ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός, για τις αγωνίες της μητέρας του και πώς έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου. «Ποιος να το φανταζόταν τότε ότι διαβαίνοντας την πύλη του 4ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας ως μαθητής, θα έφτανε η στιγμή, που θα διάβαινα μετά από χρόνια την πύλη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ως καθηγητής. Όταν ξεκίνησα το σχολείο δεν έδιναν μεγάλη σημασία στην πρώτη μέρα. Άλλες εποχές…
Αυτό που θυμάμαι όμως ήταν η έγνοια της μητέρας μου που με συνόδευε, η “πολυκοσμία” στην αυλή, η χαρά των νέων γνωριμιών, οι καινούργιοι φίλοι, οι δάσκαλοι. Θυμάμαι ότι το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο, η δε αυλή αχανής… μερικά χρόνια αργότερα μου φαινόταν μια σταλιά».
Παράλληλα, ο Κώστας Αγοραστός επισημαίνει την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί η σχέση του μαθητή με το σχολείο. Αναμφίβολα η οικονομική κρίση έχει επιφέρει υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Η κρίση στην παιδεία όμως προϋπήρξε της οικονομικής. Η εκπαίδευση των νέων γενιών βασίζεται σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα, με παλιά μέσα και ξεπερασμένες πρακτικές. Το σχολείο δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί την αρχή και το τέλος της μόρφωσης του ατόμου. Η απόκτηση απολυτηρίων, πτυχίων και τίτλων δεν οδηγεί αυτόματα στη γνώση. Ο τεράστιος όγκος πληροφοριών που φορτώνονται οι μαθητές, πληροφορίες που σπάνια περνούν το κατώφλι της πραγματικής γνώσης, “αποβάλλονται” από τη μνήμη και αφήνουν ένα ελάχιστο ίχνος. Είναι λοιπόν ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση του μαθητή με το σχολείο και να δώσουμε έμφαση στην αγάπη για μάθηση και δημιουργία. Το σχολείο πρέπει να σταματήσει να αποτελεί μια πύλη εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να αποτελέσει μια πηγή αυτογνωσίας, καλλιέργειας και ανθρωπιάς.
Και ας μην ξεχνάμε το ρητό του Πλούταρχου, που έλεγε “Το μυαλό είναι φωτιά που πρέπει να ανάψεις, κι όχι δοχείο που πρέπει να γεμίσεις”.».
