Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
Και αν για τις προηγούμενες γενιές η επίσκεψη στην παραλία ταυτιζόταν απόλυτα με την ψάθα, με το ψυγείο γεμάτο ετοιμασίες και το θερμός παγωμένο νερό για τους νεότερους αποτελεί μια εικόνα από ξεθωριασμένη φωτογραφία των γονιών τους. Εδώ και μια δεκαπενταετία τουλάχιστον το μπάνιο συνδυάζεται κατά κύριο λόγο με ξαπλώστρες, μαξιλαράκια, πουφ, φρέντο εσπρέσο και νεράκια σε παγοθήκη. Α, και πάνω απ’ όλα μια καλή – μεγάλη ψάθινη ομπρέλα με ένα τραπεζάκι τριγύρω.
Έλα όμως που κάποιοι πρέπει να μοχθήσουν γι’ αυτό. Ένα στάδιο πριν τους σερβιτόρους και τους υπαλλήλους των παραλιακών καφέ είναι οι ομπρελάδες τους οποίους κανείς δεν βλέπει αλλά τα έργα τους έχουν γεμίσει τις ελληνικές παραλίες.
Ένας από αυτούς ο Νίκος που βρίσκεται στη Λάρισα από το 1991. Έμαθε την τέχνη από πολύ μικρός και κατάφερε να μυήσει σε αυτήν όλη την οικογένειά του. Τον συναντάμε κοντά στα Τέμπη και μας κάνει μια μικρή επίδειξη της τεχνικής του. Ενώ δουλεύει μας λέει «Όλα ξεκίνησαν πριν από 45 χρόνια. Έφτιαχναν οι παππούδες μας ομπρέλες, καλάθια, καρέκλες και ότι είχε σχέση με τις ψάθες και τα καλάμια. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα είδαμε πως μπορούμε να ασχοληθούμε και εμείς καθώς ήταν κάτι που ανέβαινε εκείνη την εποχή».
Και έτσι ξεκίνησε. Ο ένας έμαθε τον άλλο και μια οικογένεια 20 περίπου ατόμων ζούσε αποκλειστικά από αυτό. Για αρκετά χρόνια τα πήγαιναν καλά «η ελληνική οικονομία πήγαινε καλά και ο κόσμος είχε χρήματα. Πήγαινε για μπάνιο και πολλές διακοπές. Τα μαγαζιά είχαν δουλειά και έτσι οι παραλίες γέμισαν με ομπρέλες. Ήταν μια καλή εποχή» μα έπειτα ως γνωστό ήρθε η κρίση «φάνηκε πολύ η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια. Έπεσε η δουλειά κατακόρυφα και δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα μεροκάματο όπως βγάζαμε τότε. Δεν μπορούμε να κάνουμε όμως κι αλλιώς. Αυτό ξέρουμε, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε».
Κάθε τόσο φεύγουν για να μαζέψουν καλάμια. Κυρίως προς στα Μεσάγγαλα. Μετά επιστρέφουν στα Τέμπη όπου και εργάζονται στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό «Μια μεγάλη ομπρέλα για να γίνει θέλει όλη την ημέρα δουλειά. Στην αρχή κόβουμε το καλάμι, αν είναι για επισκευή τρίβουμε τα σίδερα τα βάφουμε και μετά τα πλέκουμε. Παίρνουμε σύρμα και το δένουμε με το χέρι. Το πλέξιμο είναι αυτό που μας «τρώει» περισσότερο χρόνο». Όσο για μυστικά του επαγγέλματος τονίζει «Να 'σαι γρήγορος, δυνατός και μερακλής». Έτσι για έναν παχύ, παχύ ίσκιο…
