Του Κ. Γκιάστα
Η Λαρισαία Δέσποινα Λελέδη όταν αποφάσισε να μετακομίσει στη Γαλλία για επαγγελματικούς λόγους πίστευε και η ίδια πως βρήκε για την ίδια και την οικογένειά της ένα καταφύγιο πολιτισμού και έκφρασης. Άλλωστε επέλεξε τη χώρα της ελευθερίας που κάνει πράξη την πολυπολιτισμικότητα.
Το τρομοκρατικό χτύπημα όμως στο περιοδικό «Charlie» συντάραξε τα θεμέλια των ίδιων τους των σκέψεων. Φόβισε τον υγιώς σκεπτόμενο κόσμο, πόσο μάλιστα τους πολίτες που ζούν στη Γαλλία μέσα και γύρω από το Παρίσι.
«Για κάποιες μέρες μετά το συμβάν, οι μουσουλμάνες μητέρες που παρελάμβαναν τα παιδιά τους από το σχολείο, φορώντας τη μαντίλα, αντικαταστάθηκαν από τους συζύγους τους. Ίσως δεν ήθελαν να πικάρουν περισσότερο τους λοιπούς γονείς ή πολύ απλά απέφυγαν την υπερβολική έκθεση» τονίζει χαρακτηριστικά στην «Ε» η Λαρισαία χωρίς όμως να υπάρχουν σημαντικές αλλαγές πέρα από τη συγκεκριμένη παρατήρηση. «Γενικά δεν έχω παρατηρήσει αλλαγή στη συμπεριφορά των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού στην καθημερινότητα π.χ. σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, σχολείο. Εξακολουθεί να υπάρχει διακριτικότητα και ευγένεια στις δοσοληψίες. Σε κατ’ ιδίαν όμως συζητήσεις με γηγενείς υποβόσκει η ανησυχία, χωρίς να σημαίνει απαραιτήτως και καχυποψία, για τη μουσουλμανική κοινότητα».
Πάντα όμως ένα «μάτι» από ξένη χώρα αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα γεγονότα από ό,τι ένας γηγενής. Γι’ αυτό και τη ρωτήσαμε να μας εξηγήσει πώς το επεξεργάζεται μια Ελληνίδα που το έζησε από κοντά: «Παρατηρώντας αύξηση των τρομοκρατικών χτυπημάτων παγκόσμια και ιδιαίτερα μετά την κήρυξη του ιερού πολέμου από τους μουσουλμάνους φονταμενταλιστές, η ανησυχία και η γενικότερη αίσθησης ανασφάλειας ελλοχεύει. Όσον αφορά στην Ελλάδα, δεν θεωρώ απίθανο ένα τέτοιο χτύπημα, λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση των μεταναστοφοβικών επιθέσεων. Θα μπορούσαν κάλλιστα να αντεπιτεθούν κάποιοι από τους μουσουλμάνους μετανάστες που υπήρξαν θύματα επιθέσεων. Γενικότερα όμως πιστεύω ότι η ζωή στην Ελλάδα κινείται σε ουδέτερο και χαμηλό προφίλ, χωρίς να δίνει στόχο για οργανωμένες τρομοκρατικές επιθέσεις» υπογραμμίζοντας πως έχουμε τους δικούς μας… τρομοκράτες.
Εφημερίδες, περιοδικά, σάιτ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλήθεια πώς διαχειρίστηκαν τα γεγονότα τα ΜΜΕ της Γαλλίας, τη ρωτήσαμε. «Οι τοπικές εφημερίδες υπήρξαν ουδέτερες θα έλεγα στην κάλυψη του γεγονότος στοχοποιώντας εξαρχής τους κακοποιούς καθ’αυτούς και όχι γενικά τους φονταμενταλιστές. Ειδικότερα τόνισαν την εθνική ενότητα -από όποιο πολιτικό χώρο και αν προέρχονται- που πρέπει να διατηρήσουν οι Γάλλοι ενάντια σε αυτό το χτύπημα καταδικάζοντας τη βία σε οποιαδήποτε μορφή. Ένα άλλο σημείο που δόθηκε ιδιαίτερη σημασία ήταν και η ελευθερία που ως γνωστόν είναι μία από τις σημαντικότερες αρχές λειτουργίας του γαλλικού κράτους μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Το χτύπημα θεωρήθηκε ότι απείλησε την ίδια την ελευθερία των Γάλλων πολιτών».
Διαδηλώσεις στο Παρίσι, σε όλη τη Γαλλία, σε όλον τον κόσμο. Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους κάτι που έκανε και η 33χρονη Λαρισαία. «Γενικότερα αυτό που έλαβα από τον κόσμο είναι πως ένιωσε άβολα και κατάλαβε πως ακόμη και στην ίδια τους τη χώρα κινδυνεύουν από την τρομοκρατία. Στην πορεία διέκρινες την ανησυχία αλλά και την ελπίδα ενός ενωμένου κόσμου. Πιστεύω τελικά αυτό επικράτησε. Ότι δηλαδή είμαστε «ένα» ό,τι και να γίνει».
Πολλή κουβέντα έγινε και για την παρουσία των ηγετών στην πρώτη γραμμή. Ζητήσαμε ένα σχόλιο επ’ αυτού και είπε: «Η παρουσία όλων αυτών των ηγετών θα έλεγα πως με ξάφνιασε. Βέβαια εάν πιστέψουμε τον Ολάντ, τους κάλεσε ο ίδιος για να δείξουν τη συμπαράστασή τους στη Γαλλία. Αν το δεις σαν μια ολότητα, όλοι μαζί δηλαδή ενωμένοι για την καταπολέμηση της βίας, αποτελεί ευχής έργον αλλά αν τους εξετάσεις μεμονωμένα θα διαπιστώσεις πως πολλοί από αυτούς λειτούργησαν στο παρελθόν με βία και δεν πείθουν για τις αγνές τους προθέσεις. Και τους ίδιους του Γάλλους τους ξένισε η παρουσία τους και δεν δίστασαν να την καταδικάσουν. Χωρίς όμως να το αναδείξουν ως πρώτιστο θέμα. Σε όλα τα εξώφυλλα, σημασία δόθηκε στην ενότητα του κόσμου».
