Του Κώστα Γκιάστα
Πρωτοπήγε σε κατάστημα υποδημάτων για δουλειά πριν από 63 χρόνια. Τότε που τα παιδιά τα έστελναν οι ίδιες οι μανάδες για να μην αλητεύουν στις αλάνες. Περίμενε καρτερικά να πάρει κάνα πενηνταράκι από το τύλιγμα «με γεια και το μπαξίσι». Τι ήταν η Λάρισα τότε; Μια μεγάλη γειτονιά και θαρρείς τους ήξερες όλους όπου και να βρισκόσουν. Και σαν γιγάντωνε δεν έχασε ολοκληρωτικά αυτό το χαρακτηριστικό της. Γειτονιά. Κομμάτι της και ο Γιάννης Κουρέλος που μπορεί να δραστηριοποιείτο σε ένα μικρό υπόγειο όμως τον ήξερε όλη η πόλη. Ίσως να μην υπάρχει γυναίκα που να μην έχει κατέβει τα σκαλοπάτια της Βενιζέλου, για να δοκιμάσει τις παντόφλες του. Τώρα όμως ήρθε η σειρά του. Να φορέσει ο ίδιος παντόφλες μετά από τόσα χρόνια στο… πόδι για το μεροκάματο καθώς κλείνει το κατάστημά του. Γι’ αυτό τον λόγο ζητήσαμε να κάνει ένα μικρό λαρισινό φλας – μπακ.
«Το 1953 σε ηλικία δέκα ετών η μάνα μου με έστειλε για δουλειά. Τότε οι μανάδες για να μην τρέχουν τα παιδιά στις αλάνες τα καλοκαίρια παρακαλούσαν τους εργοδότες να τους μαζέψουν από τους δρόμους. Πάσχα και Χριστούγεννα που έκλεινε το δημοτικό μας ξαναπήγαιναν εκεί. Το 1955 ήρθε ο επόπτης εργασίας που γύριζε στα μαγαζιά και υποχρέωνε τους επαγγελματίες να μας γράφουν στο ΙΚΑ».
Πέρασε από τον Κουρούκη και τον Δικτόπουλο ως πωλητής, μετά φαντάρος και έπειτα το υπόγειο. «Βρίσκομαι εδώ από το 1966» λέει με νοσταλγία.
Πιάνει και κατεβάζει μια παλιά φωτογραφία του Τλούπα όταν ονομαζόταν οδός Μακεδονίας και σημειώνουμε να μην τα ξεχάσουμε: «Να το μαγαζί του Στέφανου Χατζηλάκου, το μπακάλικο από τα Βλαχάκια, το εμπορικό κατάστημα των Χρηστίδη και Καρυώτη, τα εγχώρια προϊόντα των Αφών Βασιλείου, το καφενείο του Στέλιου Καρρά που έγινε εμπορικό κατάστημα από τον Ζησάκη. Να, βλέπεις; Γωνία Βενιζέλου και Φιλελλήνων. Εδώ υπήρχε και ένα μεγάλο δέντρο. Κάθε πρωί εκεί έβγαζαν κοτόπουλα και αυγά».
Το τοπίο μπορεί να άλλαξε αλλά η συχνότητα των περαστικών παραμένει το ίδιο μεγάλη.
«Αυτό το τετράγωνο είναι το καλύτερο της αγοράς. Είναι στρατηγικής σημασίας. Σκέψου πως είναι η τέταρτη γενιά σ’ αυτό το μαγαζί που είναι από το 1900» λέει ο κ. Κουρέλος. Πενήντα χρόνια ήταν εκεί, κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Έζησε τα δύσκολα χρόνια μετά την Κατοχή, είδε την άνθηση και τώρα ξανάζησε μια μεγάλη κρίση. Τα είδε όλα. «Πρόλαβα τα παπούτσια από τα λάστιχα. Υπήρχε φτώχεια. Μετά τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν για τον κόσμο. Από τη δεκαετία του ’60 όλο και βελτιωνόταν η κατάσταση. Παπούτσια τα παιδιά έπαιρναν μια φορά τον χρόνο. Το Πάσχα. Άντε και καμιά φορά οι πιο ευκατάστατοι και τα Χριστούγεννα. Τότε τα περισσότερα καταστήματα στη Λάρισα πουλούσαμε μόνο ελληνικά προϊόντα, δεν είχαμε εισαγόμενα. Άσε που η κάθε επιχείρηση είχε καλφάδες πάνω που δούλευαν. Τώρα…».
Πέρασαν πενήντα χρόνια, χωρίς να το καταλάβει, κάνει απολογισμό, δέκα σκαλοπάτια κάτω από το έδαφος. Κλειδώνει το υπόγειό του, αθόρυβα όπως λειτουργούσε τόσα χρόνια. Χωρίς μεγάλες ταμπέλες και βιτρίνες. Οι Λαρισαίοι που ήξεραν τον έβρισκαν.
Και τώρα; «Ας είναι καλά τα περιστέρια και οι άμαξες», λέει με νόημα καθώς κλείνει το μάτι και ετοιμάζεται για τα μεράκια του.
