Στο άκουσμα της εξέλιξης αυτής, οι πρόσφυγες αντέταξαν 5 αιτήματα, με βασικότερα: το να προχωρήσει η διαδικασία προεγγραφής, ώστε να πάρουν κάρτα παραμονής για έναν χρόνο, προχωρώντας παράλληλα τις διαδικασίες αιτήσεων ασύλου και να μεταφερθούν όλοι μαζί σε έναν τόπο με ανθρώπινες συνθήκες και ταυτόχρονα να δοθούν εγγυήσεις για την επαναφορά τους μετά το πέρας των εργασιών. Αντί απάντησης στα αιτήματά τους, οι αρχές έστειλαν λεωφορεία νωρίς το πρωί της Τετάρτης 22 Ιουνίου και μετέφεραν πάνω από 100 Αφγανούς στο Κυψελοχώρι, σε έναν χώρο χωρίς ρεύμα, με νερό που η θερμοκρασία του ξεπερνά τους 40' C… Οι πρόσφυγες, απολύτως δικαιολογημένα, αρνήθηκαν να κατεβούν από τα λεωφορεία και τότε ανέλαβαν οι δυνάμεις καταστολής να τους κατεβάσουν με τη βία, «κερνώντας» τους χημικά και στέλνοντας δύο από αυτούς στο νοσοκομείο, από τα χτυπήματα. Αρνούμενοι τις απάνθρωπες αυτές συνθήκες οι 130 περίπου Αφγανοί πρόσφυγες αναχώρησαν την Πέμπτη 24 Ιουνίου το απόγευμα για τη Λάρισα με τελικό προορισμό την Αθήνα.
Ενδεικτικό του σκηνικού που προσπαθούν να στήσουν τα κυβερνητικά κέντρα, σε άμεση ιδεολογική επικοινωνία με ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες, είναι πως τα καθεστωτικά ΜΜΕ έσπευσαν να μιλήσουν για το σχεδόν «φλεγόμενο Κυψελοχώρι» (αφήνοντας εντέχνως να δημιουργηθεί ένα κλίμα κινδύνου και τρόμου) από τους «επικίνδυνους» μετανάστες χωρίς να βρεθεί ούτε μια λέξη να ειπωθεί για τις μεθοδεύσεις των κρατικών δυνάμεων. Η διαμαρτυρία λοιπόν των προσφύγων που έκαψαν απλώς κάποια από τα προσωπικά τους αντικείμενα, μετασχηματίστηκε σε προβοκάτσια μεγατόνων προκειμένου να δηλητηριαστεί η κοινωνική πλειοψηφία και να αντιμετωπίσει πρόσφυγες και μετανάστες ως εχθρούς, όπως εξάλλου επιθυμούν τόσο η ΕΕ με τις συμφωνίες της, όσο και η ελληνική κυβέρνηση με τους φράχτες της και τις μαζικές δολοφονίες στο Αιγαίο.
Όσες και όσοι απέμειναν στο Κουτσόχερο (450 άτομα) αρνούμενοι τη μεταφορά τους, αρχικά απειλήθηκαν με διακοπή της ηλεκτροδότησης της υδροδότησης και της σίτισης(!) και στη συνέχεια στάλθηκαν αστυνομικές δυνάμεις μέσω και έξω από το στρατόπεδο με σκοπό να τους τρομοκρατήσουν και αν τους εξαναγκάσουν να αποδεχτούν τη μεταφορά τους στο Κυψελοχώρι. Οι πρόσφυγες όμως, δεν ενέδωσαν. Το ίδιο βράδυ οικογένειες Αφγανών μαθαίνοντας από τους συμπατριώτες τους τα όσα διαδραματίστηκαν στο Κυψελοχώρι και αρχίζοντας να συνειδητοποιούν τη «μοίρα» που τους επιφυλάσσει η ελληνική κυβέρνηση, αποφάσισαν να φύγουν από το στρατόπεδο με προορισμό την Αθήνα.
Οι πρόσφυγες από το πρωί της Παρασκευής 24 Ιουνίου, ζητούσαν βοήθεια από αλληλέγγυους/ες, ώστε να αποτραπεί η προσπάθεια βίαιης μεταφοράς τους. Παρά τη δύσκολη κατάσταση τους και παρά την προσπάθεια των μηχανισμών του κράτους να τους διασπάσουν, Σύριοι και Αφγανοί απάντησαν με αξιοπρέπεια πως δεν δέχονται τον εξευτελισμό της ύπαρξης τους και των δικαιωμάτων τους! Από το μεσημέρι άνδρες, γυναίκες και παιδία, με τα υπάρχοντα τους στους ώμους, τα μωρά στην αγκαλιά, άρχισαν να παίρνουν πεζοί το δρόμο για τη Μάνδρα, από εκεί τα λεωφορεία της γραμμής για Λάρισα και από τη Λάρισα «το τρένο της μεγάλης φυγής» για Αθήνα. Αποχαιρετώντας τους αλληλέγγυους, τους δικούς τους ανθρώπους που όλο αυτό το διάστημα ήταν κοντά τους στις ανάγκες και τα δικαιώματα τους, χαιρέτησαν την αλληλεγγύη του εργαζόμενου λαού, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κυβέρνηση, που το μόνο που έχει να επιδείξει (όπως χαρακτηριστικά είπαν) είναι «αστυνομία και στρατός». Με διορία τη Δευτέρα 27 Ιούνη 9:οο το πρωί. που το στρατόπεδο θα πρέπει να έχει αδειάσει από ζώσα προσφυγική παρουσία, θα ακολουθηθεί από τους πρόσφυγες ο ίδιος δρόμος φυγής προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για το Κυψελοχώρι θα μείνουν μόνο αυτοί που βρίσκονται σε απόλυτη οικονομική ένδεια.
Από το πρωί της Παρασκευής 24 Ιουνίου, αλληλέγγυοι/ες βρέθηκαν και βρίσκονται στο πλευρό των προσφύγων. Αλληλέγγυοι/ες που για μια ακόμη φορά την Πέμπτη 23 Ιουνίου έτυχαν της απαγόρευσης της εισόδου τους στο στρατόπεδο του Κουτσόχερου, (όπως και εκπρόσωποι του Τύπου) σε αντίθεση με "διαπιστευμένους" εθελοντές και μέλη ΜΚΟ, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά πως για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και για τα τοπικά κέντρα εξουσίας (δήμαρχοι, περιφέρεια κτλ) η «αλληλεγγύη» ταυτίζεται είτε με οικονομική μπίζνα, είτε με κυβερνητικούς καλοθελητές, είτε και συνδυασμό των δύο . Η απαγόρευση φυσικά "έσπασε" για ακόμη μια φορά, μιας και ομάδες προσφύγων βγήκαν από το στρατόπεδο και ήρθαν σε επαφή με τους αλληλέγγυους/ες και τους μετέφεραν το κλίμα που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες. Άλλωστε ο «ανθρωπισμός» της κυβέρνησης ζει μόνο στις γκλάμουρ συναντήσεις-επιδείξεις με το ΓΓ του ΟΗΕ, τους προκαθήμενους των εκκλησιών και τους σταρς του θεάματος, αλλά σαν πουκάμισο αδειανό ξεφουσκώνει και πεθαίνει κάθε μέρα στους τόπους συγκέντρωσης των προσφύγων!
Το κλίμα απαγορεύσεων και καταστολής δεν σταμάτησε εκεί. Κατά την επιστροφή τους από το στρατόπεδο του Κουτσόχερου την Παρασκευή το μεσημέρι, 2 αλληλέγγυοι , η Σ.Τ και ο Γ. Ρ. (γνωστοί αγωνιστές της τοπικής κοινωνίας), οι οποίοι επιχείρησαν να επισκεφτούν τον χώρο του σούπερ- μάρκετ Ατλάντικ, 3 χλμ έξω από τα Τρίκαλα, όπου φέρεται να αποτελέσει χώρο "φιλοξενίας" προσφύγων το επόμενο χρονικό διάστημα, προσήχθησαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Τρικάλων, με την αιτιολογία πως παραβίασαν χώρο ελεγχόμενης ευθύνης! Τελικά, αφέθησαν ελεύθεροι μετά από λίγη ώρα.
Γίνεται αντιληπτό πως η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη. Ας μην παραγνωρίσουμε πως αρχίζουν να εμφανίζονται σε Τρίκαλα και περιοχές του ν. Λάρισας, επιτροπές κατοίκων με σαφές ρατσιστικό λόγο και πρακτικές, επιχειρώντας να «μιμηθούν» τα τελευταία γεγονότα στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, όπου με τις «ευλογίες» της εκκλησίας ακροδεξιά στοιχεία επιτέθηκαν σε δημοτικό σύμβουλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως και τα λίγο παλαιότερα χτυπήματα στη Χίο. Είναι η ώρα οι τοπικές κοινωνίες, τα κινήματα αλληλεγγύης, τα εργατικά σωματεία και συνδικάτα, πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες, να ορθώσουν ασπίδα ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης, συμπαράστασης και κοινής πάλης, στους εκατοντάδες πρόσφυγες και να ανατρέψουν τις πολιτικές της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που κουρελιάζουν κάθε ίχνος, ακόμη και των στοιχειωδών, ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τους ανθρώπους αυτούς θα ζήσουμε μαζί, όπως τόσα χρόνια βιώνουμε από κοινού τις διαφορετικές πτυχές του κοινωνικού πολέμου του κεφαλαίου στις δυνάμεις της εργασίας. Για αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να αγωνιζόμαστε μαζί για την απελευθέρωση από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και συνολικά του καταπιεστικού συστήματος της αγοράς και του κέρδους. Αυτό λοιπόν που μας ενώνει πιο πολύ είναι η προοπτική πως μπορούμε να νικήσουμε μαζί».
