Απευθυνόμενος στους μαθητές είπε, μεταξύ άλλων, ότι «εδώ, στην Αρχαία Ελλάδα γεννήθηκε η Δημοκρατία, όπου ο δήμος, δηλαδή όλοι οι πολίτες έπαιρναν τις αποφάσεις στην πόλη-κράτος. Έτσι προέκυψε και η ανάγκη για τον δημοκρατικό διάλογο, την ανάπτυξη επιχειρημάτων για να πειστεί ο δήμος για το δίκιο ή το άδικο κάθε υπόθεσης. Γι’ αυτό οι νέοι μαζί με τη μουσική και τη γυμναστική, μάθαιναν γράμματα για να αναπτύξουν ελεύθερες προσωπικότητες, που θα μπορούσαν να υπερασπιστούν με πειθώ και συναίσθηση ευθύνης την άποψή τους.
Στην ακμή της Δημοκρατίας, στον “χρυσούν αιώνα του Περικλέους”, ο πολιτικός λόγος γνώρισε μοναδική άνθηση. Μνημείο αυτής της ακμής παραμένει ο περίφημος “Επιτάφιος του Περικλέους”. Εκεί μαθαίνουμε ότι όσους ιδιώτευαν, δηλαδή δεν ασχολούνταν με τα κοινά, τους θεωρούσαν άχρηστους. Βεβαίως, η αρχαία Δημοκρατία αντιμετώπισε και αυτή κινδύνους, όπως η υπονόμευση από τους λεγόμενους δημαγωγούς, που χρησιμοποιούσαν τον πολιτικό λόγο όχι για να πείσουν για το σωστό, αλλά για να παρασύρουν τους πολίτες σε λάθος δρόμο. Και το έκαναν όπως λέμε σήμερα “χαϊδεύοντας αυτιά”, σε βάρος της αλήθειας. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους δημαγωγούς!
Είμαστε τυχεροί που μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους σοφούς προγόνους μας, που έβαλαν τα θεμέλια του οικουμενικού πολιτισμού. Έχουμε, όμως και μεγάλη ευθύνη να μελετήσουμε το έργο τους και να προσπαθήσουμε να γίνουμε αντάξιοι εκείνων στη σημερινή Ελλάδα».
