Με μια βαλίτσα στο χέρι από τη στιγμή που τους ανακοινώθηκε η πρόσληψη πηγαίνουν σε κάθε σημείο της χώρας για να παρουσιαστούν και παράλληλα να αρχίσουν να ψάχνουν για κατοικία. Κάποιοι επέλεξαν νησιά και απομακρυσμένες περιοχές θέλοντας να προσθέσουν μόρια και να ανέβουν μερικές θέσεις στους πίνακες, ενώ άλλοι οδηγούνται στις «σίγουρες» λύσεις των δικών τους πόλεων γιατί θέλουν να είναι κοντά στις οικογένειές τους και τις υποχρεώσεις που έχουν.
Αν σκεφτούμε πως αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο τέτοια εποχή μπορεί να έχουν ένα ευχάριστο νέο – αυτό της πρόσληψης- έχουν όμως να υποστούν μια αν μη τι άλλο και ψυχοφθόρα διαδικασία, ώσπου να προσαρμοστούν. Κι αφού συνηθίσουν, φεύγουν…
Ο Λαρισαίος Γιώργος Αναγνωστόπουλος είναι πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Αναπληρωτών και Ωρομίσθιων Εκπαιδευτικών Π.Ε. και ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος αυτή την εποχή για να περιγράψει την κατάσταση που ζούνε συνάδελφοί του σε όλη τη χώρα. Αρχικά σχολιάζει το γεγονός πως φέτος καταγράφηκε ο μεγαλύτερος αριθμός αναπληρωτών που προσλήφθηκε ποτέ, λέγοντας πως «από τη μία αυτό μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιτυχία του Υπουργείου, από την άλλη καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος της χρόνιας αδιοριστίας. Ξεκινάμε λοιπόν πάνω από 19.000 αναπληρωτές να παρουσιαστούμε, όπως κάθε χρόνο, μέσα σε διάστημα 3 ημερών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας».
Για την ουσία του ζητήματος περιγράφει πως «οι προσλήψεις φέτος ανακοινώθηκαν στις 7.30 το πρωί της Τετάρτης και το Υπουργείο μάς καλούσε να παρουσιαστούμε από τις 8 το πρωί της ίδιας μέρας, μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής», φέρνοντας και παραδείγματα «καλείται, λοιπόν, ο αναπληρωτής που προσλήφθηκε στις Κυκλάδες να ταξιδέψει από τον Έβρο μέχρι τον Πειραιά και να πάρει καράβι για τη Σύρο όπου παρουσιάζεται. Έπειτα να διαμείνει σε ξενοδοχείο 2-3 μέρες μέχρι να τον τοποθετήσουν σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, κι αφού γίνει αυτό να γυρίσει πίσω στον Πειραιά για να πάρει καράβι για το νέο του νησί».
Όπως τονίζει παρόλες τις προτάσεις που έχουν καταθέσει για ηλεκτρονική ανάληψη υπηρεσίας, κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δεν έχει εφαρμοστεί: «Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, μετά από τρεις μήνες ανεργίας ο αναπληρωτής καλείται να αντιμετωπίσει το τέρας της γραφειοκρατίας και της ανοργανωσιάς που επικρατεί και να βιώσει τη δική του Οδύσσεια».
Όσον αφορά τώρα στην… Ιθάκη, μη φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας μισθός και μόρια.
Τον μισθό ο Γ. Αναγνωστόπουλος τον χαρακτηρίζει «πενιχρό», ενώ για τα μόρια λέει πως τα κυνηγάνε με κάθε προσωπικό και οικονομικό κόστος «αφού οι παντρεμένοι αφήνουμε πίσω τις οικογένειες και τα παιδιά μας και τρέχουμε στο κάθε απομακρυσμένο νησί να μαζέψουμε μόρια. Ακόμα όμως και οι άγαμοι αναπληρωτές δεν μπορούν να στεριώσουν πουθενά, αφού κάθε 9 μήνες αλλάζουν τόπο κατοικίας».
Πόσο ακόμα όμως; Αναρωτιέται ο ίδιος και εκφράζει το ερώτημα των συναδέλφων του, «είμαστε άνθρωποι με 15 χρόνια υπηρεσίας ως αναπληρωτές. Από την άλλη ακούμε για πολλοστή χρονιά για μόνιμους διορισμούς με τη σημείωση ότι θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να διοριστούν και οι νέοι χωρίς προϋπηρεσία». Όμως ο ίδιος διαφωνεί καθώς τονίζει πως «το Υπουργείο οφείλει να στηρίξει αυτούς που τόσα χρόνια στελεχώνουν υπό δυσμενείς συνθήκες τα δημόσια σχολεία της χώρας» χαρακτηρίζοντας όλα τα υπόλοιπα ως «προεκλογικά τεχνάσματα και τακτικές ψηφοθηρίας».
Του Κώστα Γκιάστα
