Στη Λάρισα βρέθηκε χθες ο ειδικός γραμματέας διατροφής και άθλησης του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και πρώην μπασκετμπολίστας Κώστας Παταβούκας ο οποίος είχε συνάντηση με το δήμαρχο Λαρισαίων Κώστα Τζανακούλη για θέματα που αφορούν στο Μαζικό Αθλητισμό.
«Στόχος μας είναι να περάσουμε σε μια νέα εποχή άθλησης για όλους και να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια και τον όρο αθλητισμός στην Ελλάδα διότι τα τελευταία χρόνια θα έλεγε κανείς ότι εγκλωβίζεται στην οπαδικότητα» επισήμανε μεταξύ άλλων ο Κώστας Παταβούκας μιλώντας στην «Ε» για τις προοπτικές της κυβέρνησης στο Μαζικό Αθλητισμό και πρόσθεσε:
«Για μας ο αθλητισμός είναι υγεία, ευεξία και πρέπει να στηρίζεται στις βασικές αξίες του, κοινωνικότητα, αυτοπειθαρχία, πειθαρχία, αλληλεγγύη, ευ αγωνίζεσθαι κλπ.
Ο Μαζικός Αθλητισμός στην Ελλάδα εισήχθη τη 10ετία του ’80 με τα προγράμματα άθλησης για όλους και μέσα σ’ αυτά τα 30 χρόνια ήταν ένας πολύ επιτυχημένος θεσμός. Όμως η Ελλάδα άλλαξε και η κοινωνία έχει προχωρήσει άρα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα. Θα μπορούσε συν τοις άλλοις να αποτελεί κι ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας. Το προσεγγίζουμε και από αυτή τη σκοπιά.
Επίσης θέλουμε να ξεφύγουμε από το στερεότυπο της αθλητικής εγκατάστασης. Για μας αθλητική εγκατάσταση ή εν δυνάμει αθλητικός χώρος είναι ο οποιοσδήποτε ανοιχτός χώρος. Μια πλατεία, ένα δρομάκι σε οποιαδήποτε πόλη χωρίς φυσικά να παρεμβαίνεις και να αλλάζεις το τοπίο ή το πράσινο».
***
Ως άνθρωπος του αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ με θητεία σε ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και αργότερα στην Κίντερ Μπολόνια ο Κώστας Παταβούκας μίλησε επίσης για τα φαινόμενα βίας που κάνουν όλο και εντονότερη την εμφάνισή τους στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού και την αντιμετώπισή τους τονίζοντας ότι υπάρχει υστέρηση και από κυβερνητικής πλευράς αλλά και από τους θεσμικούς φορείς του αθλητισμού.
«Νομίζω ότι η αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων έχει δύο άξονες. Ο πρώτος άξονας είναι τα μέτρα καταστολής τα οποία αφορούν στην αντιμετώπιση της βίας στο γήπεδο την ώρα που συμβαίνουν και στο θέμα της τιμωρίας μετά έξω από το γήπεδο.
Ο άλλος άξονας έχει να κάνει με την εμπέδωση μια παιδείας η οποία αφορά στη σχέση μας με τον αθλητισμό. Δηλαδή αν θέλουμε να έχουμε καλύτερους φιλάθλους θα πρέπει να πάμε στα παιδιά και να τους πούμε τι είναι αθλητισμός και πώς να βάλουν τον αθλητισμό στη ζωή τους. Γιατί από μόνα τους τα μέτρα καταστολής δεν είναι αρκετά. Υπό τον φόβο να μην τιμωρηθείς θα έχεις κάποια αποτελέσματα αλλά δεν θα διαμορφώσεις μία κουλτούρα κοινωνίας η οποία χρειάζεται για να έχεις λιγότερα φαινόμενα βίας. Άρα λοιπόν αυτοί οι δύο άξονες θα πρέπει να πάνε μαζί σαν ολοκληρωμένη πολιτική πάνω στο θέμα.
Για τα μέτρα τώρα θα έλεγα ότι εδώ υπάρχει μια υστέρηση. Και η άποψή μου είναι ότι υπάρχει υστέρηση και από κυβερνητικής πλευράς αλλά και από τους θεσμικούς φορείς του αθλητισμού οι οποίοι προσπαθώντας να ισορροπήσουν επάνω σ’ ένα ξυράφι δηλαδή στην πίεση που ασκείται από τις ομάδες μέσω των οπαδών, μέσω των προέδρων, μέσω των μηχανισμών που έχουν αναπτυχθεί προσπαθούν να λύσουν το γόρδιο δεσμό. Δεν λύνεται έτσι. Πρέπει να τον κόψουν. Άρα λοιπόν υπάρχει μια υστέρηση, μια καθυστέρηση να το πω αλλιώς στην όλο και εντονότερη εμφάνιση των φαινομένων. Έχουμε καταγγελίες για στημένα, διαμορφωμένα αποτελέσματα, βία στα γήπεδα, πιέσεις για τις αδειοδοτήσεις, δηλαδή ένα πράγμα το οποίο λες ότι αν ως πολιτεία δεν σταθώ στη μέση κάνοντας τη δουλειά μου και μόνο, μην υπολογίζοντας το κόστος και βεβαίως μην υπολογίζοντας τις ιδιαιτερότητες αυτού που έχω απέναντί μου δεν πρόκειται να λύσω το πρόβλημα».
-Κάνατε λόγο για διαμορφωμένα αποτελέσματα, δηλαδή πιστεύετε ότι η βία έχει άμεση σχέση και με τη διαιτησία;
«Οι διαιτητές από μόνοι τους ποτέ δεν έχουν καμία πρόθεση να αδικήσουν. Είμαι σίγουρος γι΄ αυτό γιατί το έχω νιώσει. Ένας διαιτητής που μπαίνει στο γήπεδο μπαίνει για να κάνει τη δουλειά του. Έχει το άγχος αν οι αποφάσεις του κάποια στιγμή καθορίσουν το αποτέλεσμα αλλά αυτό είναι ανθρώπινο γιατί καμιά φορά κοιτάμε τα λάθη των άλλων και δεν κοιτάμε τα δικά μας. Δηλαδή εμείς ως αθλητές δεν κάναμε λάθη; Έχουμε χάσει παιχνίδια. Και οι προπονητές το ίδιο. Άρα λοιπόν ας μην τους κατηγορούμε γι΄ αυτό.
Για να φτάσει ένας διαιτητής να αδικήσει εσκεμμένα μια ομάδα σημαίνει ότι υπάρχει από πίσω ένας μηχανισμός. Αυτό πρέπει να χτυπήσεις. Εμένα δεν μου λέει τίποτα το να τιμωρήσεις έναν διαιτητή ο οποίος εσκεμμένα έφταιξε, προφανώς πρέπει να τιμωρηθεί, αλλά θα πρέπει να δεις την αιτία και όχι την αφορμή.
-Ως πρώην καλαθοσφαιριστής τι έχετε να πείτε για τον μαρασμό του Λαρισινού μπάσκετ αλλά και του ελληνικού γενικότερα; Γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο;
«Φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο γιατί απλώσαμε το χέρι μας περισσότερο από κει που έφτανε. Υπήρχε μια εποχή ευδαιμονίας για το μπάσκετ, δηλαδή προσπαθώντας οι ομάδες σ’ έναν άκρατο ανταγωνισμό να πλασαριστούν καλύτερα ξόδευαν περισσότερα ποσά απ’ όσα εισέρρεαν στα ταμεία τους. Αυτό είχε ημερομηνία λήξης. Τι περιμένεις από ένα πρωτάθλημα το οποίο είχε συγκεκριμένα έσοδα (πολλά από τα οποία ήταν κρατικά, ας θυμηθούμε τα μεγάλα συμβόλαια της τηλεόρασης) και πολύ περισσότερα έξοδα; Ήταν μοιραίο».
-Υπάρχουν λύσεις;
«Λύσεις υπάρχουν αλλά θέλουν χρόνο. Και επαναπροσδιορισμό των στόχων. Δεν χρειάζεται να μας κυριεύει η αγωνία αν δεν είσαι πρώτος δεν είσαι τίποτα. Μπορείς να συνεισφέρεις και να πλασαριστείς σύμφωνα μ’ αυτό που μπορείς. Και αυτό είναι περισσότερο εκτιμητό κατά την άποψή μου».
