Παρίσι 1994 …Λάρισα 2024

ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΓΙΟΡΤΑΣΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΛΥΚΕΙΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ, ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΖΟΝ 25 ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΗΤΤΑ

Του Σωτ. Κέλλα

Παρίσι 1994… (τριάντα χρόνια πριν τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες). Μια παρέα Λαρισινών κοριτσιών ταξιδεύει στην «Πόλη του Φωτός» για να μετέχει στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Λυκείων κοριτσιών.

Κάτι που συνέβη για πρώτη φορά εκείνη την εποχή γιατί μετά βρέθηκαν μιμητές… Μια ομάδα που έκανε 25 νίκες στο σχολικό πρωτάθλημα είτε σε πανελλήνιο είτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια ήττα γνώρισε από τη Σλοβενία που στέρησε την τετράδα του παγκοσμίου σχολικού πρωταθλήματος.
Την παρέα αυτή αποτελούσαν οι: Σκανίκα Μαρία (αρχηγός), Χατζηνίκου Ελευθερία, Τρικάλη Ιωάννα, Δίρβα Γιούλα, Γκουγκουλή Ιωάννα, Μπλιάτσου Ανδρονίκη, Τσιόντζελη Λίνα, Θεοχάρη Χρύσα, Γκέκα Μυρτώ, Γκαραγκούνη Νίκη, Κολέσκα Ζέτα, Παπαγιάννη Μαρία.
Προπονητής ο κορυφαίος Λαρισαίος προπονητής στον χώρο του γυναικείου βόλεϊ Αντώνης Τσιόντζελης που έκανε καθημερινά προπονήσεις στο σχολικό γυμναστήριο του 1ου Λυκείου, που τότε το δάπεδό του ήταν σχεδόν τσιμεντένιο. Καμία σχέση με το χλιδάτο που υπάρχει τώρα.
Αυτή η παρέα στο ταξίδι του Παρισιού είχε μαζί και τον προϊστάμενο του Γραφείου Φυσικής Αγωγής εκείνη την εποχή Βασίλη Μπλιάτσιο (επί 14 χρόνια) που έχει γράψει ιστορία στη σωματική αγωγή μαζί με τον Βασίλη Κούργια, τον Θόδωρο Γκανάτσιο και τον αείμνηστο Γιώργο Πατσαρούχα από τη συγκεκριμένη θέση.
Μέχρι τότε κανένα Λύκειο δε είχε καταφέρει να διακριθεί. Η ψυχή αυτών κοριτσιών και η ομοιογένεια (όλες οι παίκτριες αγωνίζονταν στην ΕΑΛ) έκανε το ακατόρθωτο τότε να πάρουν την 5η θέση τον κόσμο και να ανοίξουν τον δρόμο για μεγάλες επιτυχίες προσωπικές και συλλογικές. Το πέτυχαν κερδίζοντας τη διοργανώτρια χώρα Γαλλία με 2-0 σετ στη μάχη κατάταξης και δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν για την τετράδα εξαιτίας μιας και μόνο ήττας.
Τρεις παίκτριες της ομάδας αυτής έπαιξαν στην εθνική ομάδα, με τη Χατζηνίκου και την Γκαραγκούνη να μετέχουν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ενώ η Γιούλα Δίρβα σε αγώνα εθνικών ομάδων.
Την περασμένη Κυριακή το πρωί αυτές οι κοπέλες (με εξαίρεση τις: Νίκη Γκαραγκούνη, Ζέτα Κολέσκα και Μαρία Παπαγιάννη που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν για λόγους ανωτέρας βίας) βρέθηκαν ξανά μαζί μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Το ραντεβού είχε κλειστεί από τις 7 Δεκεμβρίου του 2022 στην παρουσίαση του βιβλίου της ΕΑΛ για τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, που έγραψε ο πρώην πρόεδρος Σπύρος Μπαρμπούτης.
Η αρχηγός της παρέας εκείνης Μαρία Σκανίκα με τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή μας λέει: «Γράψαμε ιστορία χωρίς να το καταλαβαίνουμε εκείνη την εποχή… Είχαμε έναν προπονητή τον Αντώνη Τσιόντζελη που μας διάλεγε μια-μια και δεν καταλαβαίναμε τον λόγο. Κάθε μέρα γήπεδο, προπόνηση και πολλές φορές και δύο προπονήσεις την ημέρα. Μας έλεγε ότι θα φθάσουμε, ότι το μέλλον μας είναι στο άθλημα και εμείς παθιαζόμασταν. Κάθε χρόνο πετυχαίναμε άνοδο κατηγορίας με την ΕΑΛ, αφού όλες ήμασταν παίκτριες της ομάδας. Εκείνη τη χρονιά αγωνιζόμασταν στην Α2 και ετοιμαζόμασταν για την Α1, ενώ μας ήρθε και παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα αφού είχαμε κατακτήσει το πανελλήνιο. Τα δώσαμε όλα, κερδίσαμε πολλά παιχνίδια και αυτή η επιτυχία μας άλλαξε το μέλλον μας. Βλέπαμε τις φωτογραφίες και ξύπνησαν αναμνήσεις των αγώνων. Στιγμές αλησμόνητες για μας. Μετά μας ξεπέρασε μια άλλη ομάδα του 1ου Λυκείου όταν ήρθε 3ο στο παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα που έγινε στη Σλοβακία πάλι των κοριτσιών. Ήμασταν ομάδα, ήμασταν παρέα, ήμασταν οικογένεια και παραμένουμε ακόμα το ίδιο.»
Το «θηλυκό τοτέμ» της ΕΑΛ (η μόνη που έπαιξε όλα τα χρόνια στη Λαρισινή ομάδα) που και σήμερα έχει διοικητικό ρόλο, η Ιωάννα Τρικάλη, μας μίλησε γι’ αυτή τη συνάντηση: «Αισθάνθηκα σα να μην πέρασε μια μέρα από την πρωτόγνωρη επιτυχία για τον σχολικό αθλητισμό. Βλέπαμε η μια την άλλη και νομίζαμε ότι θα μπούμε σε λίγο στο γήπεδο. Να πασάρει η Ελευθερία, να καρφώσω εγώ ή να κάνει μπλόκ η Γιούλα με τη Μαρία. Βλέπαμε τα άλμπουμ που κουβάλησε η καθεμία με φωτογραφίες και αναπολούσαμε κάθε στιγμή, ακόμα και τα μεταξύ μας πειράγματα. Δεν είχαμε μυστικά η μια με την άλλη, ακόμα και τα φλερτ που κάναμε γίνονταν γνωστά (σ.σ. γέλια). Πετύχαμε σαν ομάδα πολλά... χάρη στις αγωνιστικές μας επιτυχίες είχαμε κέρδη… Περάσαμε άνευ εξετάσεων στα ΑΕΙ αλλά και διοριστήκαμε στο Δημόσιο. Αυτές οι επιτυχίες σε σημαδεύουν για όλη σου τη ζωή. Τώρα που οι περισσότερες έχουμε γίνει μητέρες καταλαβαίνουμε το μέγεθος της επιτυχίας, αλλά και το μεγάλο έργο του πρωταγωνιστή αυτής Αντώνη Τσιόντζελη. Και η χαρά μου πολλαπλασιάζεται όταν βλέπω τις κόρες μας να παίζουν και αυτές συμπαίκτριες. Δεν ξέρω τι καριέρα θα κάνουν, αλλά μου άρεσε που βλέπω τη δικιά μου ή και της Ελευθερίας (σ.σ. Χατζηνίκου) να είναι και αυτές όπως ήμασταν και εμείς συμπαίκτριες.»
Και ο επίλογος γράφτηκε από τη Μαρία Σκανίκα λέγοντας «Το πρώτο σετ το παίξαμε την περασμένη Κυριακή. Έχουμε και δεύτερο σετ τα Χριστούγεννα που θα έχουμε και τις άλλες τρεις φίλες μας και συμπαίκριες…»
Ο αθλητισμός ενώνει και το κυριότερο αποδεικνύει ότι οι παρέες γράφουν ιστορία… Και στη Λάρισα αυτή η γυναικεία παρέα έγραψε μια λαμπρή σελίδα δόξας στο βιβλίο του Λαρισινού αθλητισμού.