Όμως και αυτά, τα γήπεδα, είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά, σε επιστολή του, επισημαίνονται τα εξής:
Δεν περιμένουμε το Άγιο Πνεύμα να μας φωτίσει, αλλά περιμένουμε κάποιον από το Τμήμα Αθλητισμού του Δήμου να φροντίσει τα γήπεδα. Να φροντίσει να καθαριστούν, να απολυμανθούν, να καθαριστούν οι γύρω χώροι, τα αποδυτήρια, έτσι ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να παίξουν ξανά. Θα μας πουν κάποιοι εδώ υπάρχουν τεράστιες ζημιές σε σπίτια κι εσείς φωνάζετε για τα γήπεδα;
Φωνάζουμε για όλα, φωνάζουμε και για τα γήπεδα. Πέρασαν δύο εβδομάδες και δεν έγινε τίποτα απολύτως σε κανένα γήπεδο. Κι αυτά είναι κομμάτι της κοινωνίας. Είναι κομμάτι ζωής. Είναι μια διέξοδος για να ξεκινήσουμε ξανά τη ζωή μας.
Πόσο δύσκολο είναι μετά από τόσες μέρες να έρθει ένα ειδικό όχημα να πλύνει τους εξωτερικούς χώρους του γηπέδου; Να έρθουν δύο - τρία άτομα να καθαρίσουν τα αποδυτήρια, τα γραφεία, τις αποθήκες και φυσικά τα γήπεδα;
Μας είπαν πως θα φέρουν ιδιωτικό ειδικό συνεργείο από τη Θεσσαλονίκη. Ακόμη έρχεται.
Εμείς, όμως, κάναμε ήδη πολλά. Μόνοι μας. Αδειάσαμε τα αποδυτήρια. Βγάλαμε τη λάσπη. Πλύναμε, απολυμάναμε. Και συνεχίζουμε να καθαρίζουμε πέριξ των αποδυτηρίων, όπως καθαρίσαμε τους διαδρόμους, όπως καθαρίσαμε τις αποθήκες μας, όπου είδαμε και το μέγεθος της καταστροφής μας, το οποίο είναι τεράστιο.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο μιλάνε από μόνες τους.
Στην προσπάθεια αυτήν πήραν μέρος οι αθλητές μας. Ήρθαν από μόνοι τους, γιατί θέλουν να ξαναπάρουν τη ζωή τους. Θέλουν να πάνε μπροστά.
Δεν ζητάμε κάτι που δεν γίνεται. Ζητάμε μια μικρή βοήθεια, μια συμπαράσταση. Εμείς βρήκαμε εργαλεία για να καθαρίσουμε. Πιεστικά, πλυστικά, φτυάρια, σκούπες, γάντια, μάσκες, σακούλες, απορρυπαντικά. Φέραμε ηλεκτρολόγο να ελέγξει το ρεύμα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε και συνεχίζουμε να κάνουμε μέχρι να επανέλθουμε στην προ πλημμύρας εποχή.
Λίγη βοήθεια αν είχαμε, αυτό το κείμενο δεν θα το διαβάζατε....