Πρώην προπονητής του ΝΟΛ στη μάχη της διάσωσης…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

*ΔΗΛΩΝΕΙ ΣΤΗΝ «Ε»: ΙΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ

Του Σωτ. Κέλλα
Πρώην προπονητής της ομάδας πόλο ανδρών του ΝΟΛ ήταν από τους πρωτοστάτες ως μέλος της ΕΜΑΚ στην προσπάθεια διάσωσης εγκλωβισμένων από τη σύγκρουση των δύο τρένων που έγινε στα Τέμπη και στέρησε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 ανθρώπους.

Πρόκειται για τον Γιάννη Παπαγιαννάκη, που επί 2,5 χρόνια προσέφερε τις υπηρεσίες του στη λαρισινή ομάδα και η φωτογραφία του ως μέλος της ΕΜΑΚ στην προσπάθεια διάσωσης έχει γίνει σήμα κατατεθέν των σκληρών προσπαθειών, όχι μόνο απεγκλωβισμένων ανθρώπων, αλλά έστω και υπολειμμάτων ανθρώπινων σωμάτων.
Μιλήσαμε μαζί του και το πρώτο που τον ρωτήσαμε είναι τι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή που τον απαθανατίζουν φωτογραφικά... «Την είδα, ούτε το κατάλαβα πώς βγήκε η φωτογραφία... Ήρθα στη Λάρισα με το υπηρεσιακό της ΕΜΑΚ στις 3.30 τα ξημερώματα για να βοηθήσουμε τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή είχα καταρρεύσει, γιατί τα συναισθήματα ήταν πολύ άσχημα... Θλίψη, απογοήτευση, στεναχώρια... Κατανοείς πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, κάτι που ξεχνάνε όλοι τις περισσότερες φορές... Πόσο σημαντικό είναι να σώζεις ανθρώπινες ζωές... Αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι έπρεπε να σηκωθώ και να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να συνεχίσω την προσπάθεια».
*Αλλά και να βρίσκεις νεκρούς ή έστω ανθρώπινα μέλη...
«Είναι ηθική ικανοποίηση όχι μόνο να βρίσκεις ζωντανούς, αλλά και νεκρούς, γιατί ακόμη και τα υπολείμματα ανθρώπινης ύπαρξης είναι σημαντικά για τις οικογένειες των νεκρών. Σεβασμό στους νεκρούς... Πρέπει να δώσουμε κάτι στους συγγενείς για να αποχαιρετήσουν τους ανθρώπους τους με μια κηδεία, γνωρίζοντας πως εκεί υπάρχει κάτι από αυτούς. Για εμάς το να βρούμε κάτι είναι ιερό και σημαντικό».
Ο Γιάννης Παπαγιαννάκης που έμεινε επί 24 ώρες άυπνος σημειώνει τα εξής: «Όταν ήρθα στη Λάρισα με τον εκπαιδευόμενο σκύλο μου, τον Έκτορα, και είδαμε τις πρώτες εικόνες, ξέραμε ότι δεν θα ερευνούσαμε για ζωντανούς, αλλά για νεκρούς. Τις εικόνες που είδα δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ. Είμαι στην ΕΜΑΚ πάνω από είκοσι χρόνια και τέτοιες εικόνες δεν είχα δει ποτέ.
Με τις θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν ήταν θέμα τιμής να βρούμε έστω και κάτι από τους ανθρώπους που ήταν μέσα στις άμορφες μάζες για να το παραδώσουμε στις οικογένειες...».
Όσον αφορά τον Γιάννη Παπαγιαννάκη, αυτό που τον διέκρινε ως προπονητή της ανδρικής ομάδας του ΝΟΛ ήταν η ψυχραιμία του και η ηρεμία του ακόμη και στα δύσκολα παιχνίδια. Όταν έχει δει τον ανθρώπινο πόνο, τότε ένα αποτέλεσμα ενός αγώνα περνάει σε δεύτερη μοίρα... Φέτος είναι προπονητής στην ομάδα νέων του ΠΑΟΚ και στις ακαδημίες, αλλά και συνεργάτης στο τεχνικό τιμ της ανδρικής ομάδας. Υπήρξε «κόσμημα» για το λαρισινό πόλο και πλέον πρότυπο ανθρωπιάς για όλους και όλες.