Το γνωστό τραγούδι του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη, θυμηθήκαμε χθες το πρωί συναντώντας στον Άγιο Βησσαρίωνα, κάτω από το σπίτι του, τον παλαίμαχο γκολκίπερ της ΑΕΛ, Γιώργο Πλίτση, στην άδεια από κόσμο θεσσαλική πρωτεύουσα. Στη Λάρισα που χθες δεν ήταν μια συνηθισμένη Παρασκευή, αλλά μια... άλλη ημέρα του χρόνου, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
«Απολαμβάνοντας» το καφεδάκι του σε ένα πλαστικό κύπελλο, ο πρώην διεθνής τερματοφύλακας των «βυσσινί» είχε όρεξη για κουβέντα πάρα τις πολύ δύσκολες συγκυρίες που όλοι βιώνουμε και ανοίγοντας την καρδιά του, τόνισε τα εξής: «Είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για όλο τον κόσμο. Βλέπουμε εικόνες που προκαλούν δέος και ειδικά αυτό που συμβαίνει στη γειτονική μας Ιταλία, δεν μπορεί κανείς μας να το πιστέψει. Ακόμη και σε πόλεμο, δεν θα υπήρχαν ίσως τόσες απώλειες...».
* Θυμάται ο Πλίτσης κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, σε θέμα που να αφορούσε στην υγεία;
«Ακόμη και στην παιδική μου ηλικία σε τέτοιο βαθμό, δεν μπορώ να θυμηθώ και σίγουρα αυτό που σε «τρομάζει» περισσότερο με τον κορονοϊό, είναι ότι αποτελεί τον αόρατο εχθρό και κανείς ακόμη δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει πόσο θα έχει διάρκεια και πόσο ακόμη πιο δυσάρεστες ενδεχομένως είναι οι συνέπειές του. Μακάρι να βρεθεί το συντομότερο δυνατό το φάρμακο και το εμβόλιο, για να σωθεί η ανθρωπότητα. Πάνω απ’ όλα είναι η υγεία και το συνειδητοποιήσαμε πλέον όλοι μας».
* Κορονοϊός και αθλητισμός ή ποδόσφαιρο ειδικότερα. Πόσο επηρεάζονται οι ποδοσφαιριστές από το απότομο σταμάτημα των αγωνιστικών τους υποχρεώσεων; Και πόσο μετά θα προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα;
«Σίγουρα για τους ποδοσφαιριστές το μεγάλο διάστημα της υποχρεωτικής αποχής, είναι κάτι που άλλους θα επηρεάσει περισσότερο και άλλους λιγότερο.
Όποιος φανεί πιο δυνατός χαρακτήρας, θα ξεπεράσει με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες αυτό το σοκ. Από την πλευρά μου θυμάμαι πως όταν ήμουν ποδοσφαιριστής στην ΑΕΛ, στον Ηρακλή και στον Ολυμπιακό, ένα μήνα καθόμασταν το καλοκαίρι και περιμέναμε πώς και πώς να επιστρέψουμε, για να βρούμε και πάλι τον ρυθμό μας. Τώρα σε πλήρη αγωνιστική δράση, αντί να γίνονται καθημερινά προπονήσεις και αγώνες Κυριακή και Τετάρτη, μετακινήσεις με αεροπλάνα, οι παίκτες είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Και αυτό δεν οφείλεται σε επιλογή δική τους, αλλά στο τεράστιο αυτό πρόβλημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πώς μετά θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, πιστεύω πως εκεί δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και πάλι θα βρεθούν λύσεις. Οφείλουμε να στέλνουμε αισιόδοξα μηνύματα, γιατί η ζωή είναι γλυκιά με πίκρες, αλλά και με χαρές. Είναι ένας διαρκής αγώνας».
* Πώς περνάει την ώρα σπίτι του ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που έζησε όμορφες στιγμές κατά το παρελθόν;
«Βλέπουμε περισσότερο την οικογένειά μας αλλά και τον... εαυτό μας. Είχα την ευκαιρία να δω αυτές τις ημέρες με την κόρη μου και τη γυναίκα μου, κασέτες όταν έπαιζα ποδόσφαιρο και μάλιστα τις ανταλλάσσω με πρώην συμπαίκτες μου και βλέπω πόσο ωραία ήταν τότε. Λύνω τις οποιοδήποτε απορίες εκφράζονται και μπορώ να πω πως διαβάζοντας και βιβλία, η ημέρα κυλάει κάπως ευχάριστα αφού πραγματοποιηθεί και ένας περίπατος στο Αλκαζάρ, σε ένα γήπεδο όπου είναι η ιστορία της αγαπημένης μας ΑΕΛ».
* Ποια είναι η ευχή και το μήνυμα του Γιώργου Πλίτση;
«Εύχομαι αυτός ο πραγματικός εφιάλτης, να έχει γρήγορα ένα τέλος. Είχαμε την οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια και τώρα μας χτύπησε ο κορονοϊός. Μένουμε σπίτι, ακούμε τις εντολές των ειδικών και ελπίζουμε πως αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη ημέρα για όλο τον κόσμο».
35 χρόνια πριν Ντιναμό Μόσχας-ΑΕΛ
ΤΙ ΘΥΜΑΤΑΙ Ο ΠΛΙΤΣΗΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ 22 ΕΤΩΝ
Χθες συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την ημέρα που η ΑΕΛ έφτασε μια ανάσα πριν από τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Ήταν 20 Μαρτίου λοιπόν του 1985, όταν η ΑΕΛ για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, αντιμετώπιζε την ισχυρή τότε Ντιναμό Μόσχας, στο στάδιο της Τιφλίδας, λόγω κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στη Μόσχα. Ηττήθηκε με 1-0 και αποκλείστηκε στη ρεβάνς με ένα γκολ του Φομίτσεφ στο 60’, ενώ το πρώτο παιχνίδι είχε τελειώσει 0-0 στο Στάδιο Αλκαζάρ. Οι «βυσσινί» του Αντρέι Στρεϊλάου έχασαν μεγάλες ευκαιρίες στο τέλος και αν προκρίνονταν, θα αντιμετώπιζαν τη Ραπίντ Βιέννης στα ημιτελικά και είχαν την ευκαιρία να φτάσουν στον τελικό κόντρα στην πανίσχυρη εκείνη την περίοδο Εβερτον στο Ρότερνταμ.
Για την ιστορία, η ΑΕΛ και η Ντιναμό Μόσχας παρατάχθηκαν στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, με τις παρακάτω συνθέσεις:
ΑΕΛ: Πλίτσης, Παραφέστας, Πατσιαβούρας, Γκαλίτσιος, Μητσιμπόνας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας (38’ Τσιώλης-68’ Ρήγας), Κμίετσικ, Άνταμτσικ, Ανδρεούδης, Βαλαώρας.
ΝΤΙΝΑΜΟ ΜΟΣΧΑΣ: Προυντνίκοφ, Σίλκιν, Νοβίκοφ, Φομίτσεφ, Γκολόβνι, Χαπσάλις, Αταούλιν, Βασίλιεφ, Στουκάσοφ (68’ Πουντίσεφ), Καρατάεφ (86’ Μπόροντιουκ), Γκαζάεφ.
*Ο 22χρονος τότε Πλίτσης θυμάται από τον συγκεκριμένο αγώνα, τα εξής: «Στο πρώτο μας παιχνίδι στο Αλκαζάρ, έπρεπε να κερδίσουμε 2-0 και το 0-0 ήταν ένα εντελώς άδικο αποτέλεσμα. Θυμάμαι τον πανύψηλο αντίπαλο τερματοφύλακα, ο οποίος έπιανε... πουλιά στον αέρα και δεν μας επέτρεψε να χαρούμε την επιτυχία ενός γκολ. Στην ρεβάνς, ενώ το πρώτο ημίχρονο έληξε 0-0, στο 60’ δεχθήκαμε ένα γκολ, που και εμείς δεν καταλάβαμε τότε, αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή ή όχι.
Δεν υπήρχε τότε VAR και από το σουτ που επιχείρησε ο αντίπαλός μας ποδοσφαιριστής, ο Μητσιμπόνας έδιωξε την μπάλα, αλλά ο διαιτητής μέτρησε το γκολ και ορθώς όπως το είδα χθες σε βίντεο, το κατακύρωσε καθώς η μπάλα πέρασε μισό μέτρο τη γραμμή.
Τα δοκάρια ήταν ξύλινα, παίξαμε με πολύ πάθος και είχαμε δύο ευκαιρίες αν θυμάμαι καλά με τον Ανταμτσικ και μια με τον Ανδρεούδη, για να πετύχουμε το γκολ της ισοφάρισης, το οποίο τελικά δεν ήρθε. Στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ, γιατί θα περνούσαμε στα ημιτελικά και μπορούσαμε με την ψυχολογία και την πολύ καλή ομάδα που είχαμε, με τη βοήθεια του κόσμου που μας συγκλόνισε με την παρουσία του, να φτάσουμε στον τελικό της διοργάνωσης.
Έτσι είναι όμως το ποδόσφαιρο, αυτή ήταν η ΑΕΛ που αγαπούσαν όλοι οι Λαρισαίοι και όχι μόνο. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου και πάλι η ομάδα να ζήσει μελλοντικά παρόμοιες στιγμές. Θα είμαι ο πρώτος που θα χαρώ ιδιαίτερα, διότι η ΑΕΛ είναι ιδέα και το καμάρι της πόλης μας».
Του Χρήστου Αρχοντούλη
