Ο λόγος είναι πως δεν θέλει να χάσει επαφή με το άθλημα στο οποίο διακρίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο και φυσικά τα σκαλοπάτια των κερκίδων της Χάλκης δεν φτάνουν. «Οργώνει» τα βουνά σε Ελλάδα και Ευρώπη για να προπονείται, τρέχει αμέτρητα χιλιόμετρα σε γήπεδα, σηκώνει βάρη στα πόδια του με μηχανήματα. Όλα αυτά για το σκι…
Ως αθλητής του Χιονοδρομικού Ορειβατικού Συλλόγου Λάρισας προ τριετίας κατάφερε να πετύχει μια σπάνια διάκριση όχι μόνο για τα δεδομένα της περιοχής αλλά και γενικότερα της Ελλάδας αφού είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας που κέρδισε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκι για την κατηγορία FIS Master 35-39. Ανάμεσα σε 62 αθλητές από όλο τον κόσμο και μετά από μια σεζόν γεμάτη αγώνες σε όλες τις χώρες αυτός αναδείχθηκε τρίτος.
Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Παρά το γεγονός ότι έφτασε στα 38 του χρόνια δείχνει πως θέλει να συνεχίσει. Μάλιστα είχε και δύο επίσης σημαντικές διακρίσεις. Η μία σε διεθνή αγώνα στο Σέλι που πήρε την πρώτη θέση και η άλλη στην Κροατία όπου πήρε τρίτη θέση σε αγώνα για το παγκόσμιο κύπελλο στο Σλάλομ.
Το παγκόσμιο κύπελλο μετράει τις τρεις κατηγορίες. Το σλάλομ, το γιγαντιαίο σλάλομ και το σούπερ γιγαντιαίο σλάλομ.
«Φέτος ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς είχε κάθε μέρα χιόνι στο Πήλιο και αυτό ήταν σημαντικό. Αρχίσαμε τις προπονήσεις 4 Δεκεμβρίου σε ένα μέρος που είναι πολύ κοντά σε εμάς. Μέχρι τα Χριστούγεννα κάναμε κάθε μέρα. Μετά το νέο έτος συνεχίσαμε έτσι. Εστίασα πολύ στο σλάλομ και μου βγήκε πολύ καλά.
Αναζωογονημένος από εκεί λοιπόν και από το γεγονός πως έχω μεγάλη εμπειρία τα πήγα πολύ καλά στο πανελλήνιο. Δεν είχα καθόλου άγχος καθώς με τις πολλές προπονήσεις βελτιώθηκα. Στο Σέλι ο ανταγωνισμός ήταν πολύ καλός αλλά εγώ πήρα ένα χρυσό που δεν είχα στη συλλογή μου και πήγα στην Κροατία που πήρα την τρίτη θέση» λέει στην «ΕτΔ».
Για τη σημαντικότητα της διάκρισης εξηγεί «Όσο πιο καλές θέσεις παίρνεις τόσο πιο καλές εκκινήσεις έχεις στους επόμενους αγώνες». Στο πρόγραμμα του υπήρχε στη συνέχεια η Ιταλία, Τσεχία, Σλοβενία. Όμως υπάρχουν και αγώνες στους οποίους δεν μπορεί να ταξιδέψει όπως Ελβετία και Αμερική, ενώ μεγάλος του στόχος είναι να πάει στο Αμπετόνε της Ιταλίας.
«Η σεζόν τελειώνει στα τέλη του Απριλίου και ξεκινάει Σεπτέμβριο, αλλά ξεκινάει από πολύ μακριά, από Χιλή και Νότια Αμερική. Σε αυτό ευνοούνται περισσότερο οι αθλητές από την Ευρώπη και κυρίως από τη Κεντρική Ευρώπη διότι αυτοί δεν μπορούν να έρθουν εδώ και εμείς δεν είναι εύκολο να βρεθούμε εκεί. Αν ένας αθλητής βρει μια χορηγία αρκετά δυνατή και καταφέρει να καλύψει τα έξοδα της χρονιάς τότε έχει μεγάλες πιθανότητες να διακριθεί. Θα ταξιδέψει Βραζιλία, Χιλή και μετά θα επιστρέψει στην Ευρώπη, τότε είναι σίγουρο πως θα πάρει τους βαθμούς που δεν θα πάρουν οι άλλοι με τους οποίους ανταγωνίζεται» και αφού πάει η κουβέντα στους χορηγούς μας εξηγεί πως αυτός έχει μόνο έναν τον κ. Γιάννη Τσερέπα της Λαριπλάστ που τον στηρίζει πάντα.
«Ασχολούμαι από 6η δημοτικού. Αυτό που με ερέθισε να πάω να ασχοληθώ είναι το γεγονός πως ο πατέρας μας ήταν λοκατζής στον Όλυμπο. Αυτόν έβλεπα, μετά πήγα στον σύλλογο και ήμουν από μικρός και μετά μπήκα στο αγωνιστικό. Αυτή τη στιγμή είμαι 38 χρονών και πιστεύω πως δεν υπάρχει ηλικιακό όριο. Εγώ θα τρέξω άλλα δύο χρόνια με προπονήσεις εντατικές».
Ταξιδεύει όσο περισσότερο μπορεί. Κάνει οικονομίες και αντί για καλοκαιρινές διακοπές ψάχνει για προορισμούς που θα τον βοηθήσουν αγωνιστικά. «Όσο κινείσαι στο εξωτερικό τόσο περισσότερο αναπτύσσεις φιλίες. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Κάθε χώρα έχει τη δική της κουλτούρα με την οποία αντιμετωπίζει τους αθλητές του σκι. Όσο πιο συχνά πηγαίνεις, τόσο περισσότερο σε προσέχουν. Τους φαίνεται παράξενο που ταξιδεύω τόσο συχνά. Στην Τσεχία για παράδειγμα είχα δώσει συνέντευξη για το γεγονός πως πήγα 1.000 χιλιόμετρα για να κάνω σκι. Ο αντίστοιχος πρώτος της κρυστάλλινης σφαίρας είχε 9 χορηγούς, ενώ εγώ μόνο έναν».
Σύμφωνα με τον Απόστολο Κατηγιάννη στο σκι παίζει πολύ ρόλο η προετοιμασία και η συχνότητα.
Κ.Γ.
