Οι ερευνητές αυτοί έψαξαν να βρουν την προέλευση της μυρωδιάς της βροχής όπως την έλεγαν, μετά από μια περίοδο ξηρασίας και έτσι βρήκαν και απομόνωσαν την ουσία εκείνη που προκαλεί τη μυρωδιά αυτή. Από εκεί ξεκινώντας, κάνοντας μια σταχυολόγηση όλων εκείνων των δεδομένων της έρευνάς τους, μπόρεσα και εγώ να βγάλω τα παρακάτω στοιχεία. Κατά πρώτον πρέπει να λεχθεί ότι το αντικείμενο της μελέτης των παραπάνω δύο ερευνητών ήταν γενικά η έρευνα επί μιας αναδυόμενης από το έδαφος οσμής, που συνόδευε την πρώτη φθινοπωρινή βροχή που έπεφτε επάνω στη στεγνή γη, μια έρευνα που είχε κάποιο θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Έτσι, από τη θετική αυτή εξέλιξη της έρευνάς τους, παίρνουμε και εμείς την πρώτη απάντηση, ότι πραγματικά πρόκειται για μια επιστημονικά τεκμηριωμένη ύπαρξη μιας μυρωδιάς της γης, που προέρχεται από μία συγκεκριμένη ουσία και εξηγούμαι σχετικά. Οι παραπάνω ερευνητές, μελετώντας τα συστατικά του εδάφους, βρήκαν και απομόνωσαν αυτήν την ουσία την οποία και ονόμασαν γεωσμίνη (geosmin) ή πετριχώρ (petrichor), μια λέξη παρμένη από το αρχαίο ελληνικό πέτρα και ιχώρ, ή χρυσό υγρό, που κατά τη μυθολογία είναι το υγρό που έρεε, αντί αίματος στις φλέβας των Θεών. Τη μυρωδιά, λοιπόν, από αυτήν την ουσία, που προκύπτει από την αποσύνθεση των αρωματικών φυτών που υπάρχουν πάνω στην επιφάνεια του εδάφους, εμείς τη λέμε άρωμα της γης. Υπόψη ότι στη μελέτη της μυρωδιάς αυτής προχώρησαν οι δύο αυτοί ερευνητές, επειδή είχαν παρατηρήσει εκεί, ότι ορισμένοι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να οσφραίνονται βροχές, που προέρχονταν από πολύ μακριά και μάλιστα, τις ανακοίνωναν στον κόσμο ως άμεσα επερχόμενες, πολύ πριν από τους επιστήμονες, τους μετεωρολόγους. Εικάζω ότι η μυρωδιά αυτή του εδάφους, που έπιαναν στη μύτη τους οι άνθρωποι εκείνοι και που οδήγησαν τους δύο επιστήμονες στην έρευνα του θέματος, δε θα ήταν και πολύ διαφορετική από εκείνη τη δική μας μυρωδιά, που ούτω πως και εμείς την πιάνουμε με τη δική μας μύτη και τη λέμε άρωμα της γης. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι ξεκίνησαν οι παραπάνω επιστήμονες, οι οποίοι μετά από σκληρή δουλειά ανακάλυψαν ότι η μυρωδιά αυτή που αναδύεται από το έδαφος και ελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα είναι ένα ελαιώδους μορφής πτητικό υγρό, που μετά την παραγωγή του συγκρατείται από το αργιλώδες μέρος του εδάφους μέχρις ότου, μετά από μια φθινοπωρινή βροχή, απελευθερωθεί από αυτό και διαχυθεί στην ατμόσφαιρα. Αυτό, λοιπόν, το υγρό, μετά από τη φθινοπωρινή αυτή βροχή που μαλακώνει το έδαφος, γίνεται κάτω από τη δράση κάποιων βακτηρίων, streptomyces, όπως τα ονομάζουν, πάνω σε ορισμένες οργανικές ουσίες του εδάφους, για να καταλήξει στη συγκεκριμένη αυτή μορφή του, τη γεωσμίνη. Ωστόσο, η γεωσμίνη αυτή αναφέρεται ότι είναι και τοξική για τις μύγες και τα άλλα έντομα και αυτό γιατί αλλιώς τα έντομα αυτά θα εμόλυναν τη γη, πράγμα που θα ήταν πολύ επικίνδυνο για όλα τα άλλα ζωντανά, για να επιβιώσουν και αυτά πάνω σε μια τέτοια γη. Επίσης, σημειώνουμε ότι κατά τους ίδιους παραπάνω επιστήμονες δεν είναι μόνον αυτό που συμβαίνει με τους μύκητες, γιατί υπάρχουν εκεί και λειτουργούν και ορισμένοι ακόμα μικροοργανισμοί, όπως είναι ένα είδος μικροσκοπικού ορθόποδου, springtails όπως το ονομάζουν, που βοηθούν και αυτοί οι οργανισμοί στη διασπορά των υγρών αυτών στοιχείων του εδάφους, συμβάλλοντας έτσι στην ομοιογενειοποίησή του, όπως και στη βελτίωση της υφής και της οργανικής σύστασής του. Έτσι, συμβαίνει αυτό το τμήμα της γαιόσφαιράς μας, η λιθόσφαιρα όπως την αποκαλούμε, που βρίσκεται δίπλα στην υδρόσφαιρα, αλλά και κάτω από την ατμόσφαιρα, να σχηματίζει μαζί με τα δύο άλλα, όπως παραπάνω τμήματα αυτής, ένα κουβάρι ή μια μπάλα, αυτήν που εμείς ονομάζουμε βιόσφαιρα. Και κλείνω το άρθρο μου αυτό με μία ακόμα δική μου ρήση, που αφορά όλες εκείνες τις ζωντανές υπάρξεις που περνούν ολόκληρη τη ζωή τους, μέσα σε εκείνο το σκοτεινό τμήμα της επιφάνειας της γης, που είναι αυτό που κάθε τόσο εμείς οι άνθρωποι το ανακινούμε με τα καλλιεργητικά μας εργαλεία, για να αερίζεται, γιατί αναπνέει και αυτό και πρέπει να μένει πάντοτε ζωντανό και γόνιμο το τμήμα αυτό της γης, αυτό που εμείς καλούμε, κυρίως έδαφος. Ουρανού, λοιπόν, πατρός και γης μητρός, μέσα σε αυτήν τη βιόσφαιρα που ζούμε όλοι μας, ακόμη και εκείνος που ζει εκεί κάτω από τις πατούσες των ποδιών μας, ο γαιοσκώληκας ο ρυπαρός, είναι και αυτός ένας μικρός μας αδερφός, χρήσιμος για τη γονιμότητα του εδάφους, σαν και εμάς καλλιεργητής της γης και αυτός.
*Ο Νίκος Μπρουσοβάνας είναι συνταξιούχος γεωπόνος
