Λοιπόν, πριν από καμιά δεκαετία, ο δήμαρχος Τζανακούλης κάπου αλλού το είχε δει και έδωσε εντολή να κατασκευαστούν οι πέτρινες διαβάσεις πεζών. Ώστε να ξεχωρίζουν, να μην χρειάζονται κάθε τρεις και λίγο βάψιμο, τα πλακάκια που είχαν τοποθετηθεί σε κάποιες έσπαζαν από το βάρος των οχημάτων, ενώ οι πέτρες, αθάνατες.
* * *
* ΚΙ έτσι φτιάχτηκαν οι τρεις «πετρόποροι» επί της Μ. Αλεξάνδρου, στις διασταυρώσεις της με τους κάθετους δρόμους. Πέτρες καρφωμένες στην άσφαλτο, να περπατάνε πάνω τους οι πεζοί και να περνούν απέναντι, λες και ήταν ποταμάκι. Έλα όμως που σε λίγα χρόνια οι πέτρες μετακινήθηκαν κι οι διαβάσεις μετατράπηκαν σε παγίδες, με τον σκονταμό για πεζούς, ιδίως για τις Λαρισαίες με τακούνια, για ποδηλάτες ή και δικυκλιστές.
* * *
* ΔΕΝ μπορεί να μην το είχε εντοπίσει ο Κ. Τζανακούλης όταν περπατούσε στο κέντρο με τα χέρια δεμένα πίσω από τη μέση του... Τίποτε όμως δεν άλλαξε, δεν παραδεχόταν μάλλον ότι είχε κάνει λάθος. Σίγουρα είχε δει το πρόβλημα κι ο δήμαρχος Καλογιάννης, έναν από τους «πετρόπορους» διασχίζει άλλωστε για να πάει στο οδοντιατρείο του. Χρειάστηκε όμως να περάσει κι εκείνος δύο χρόνια στο δημαρχείο ώστε να δοθεί εντολή για να ξηλωθούν οι πέτρινες διαβάσεις πεζών. Πολύ αργός ρυθμός…
Ζ.
