Η επιχείρηση στεγάστηκε σε ένα μεγάλο κατάστημα στη θέση Μπαϊρακλή τζαμί της αγοράς της Λάρισας (σημερινή συμβολή των οδών Παπαφλέσσα και Όσσης) και σκοπός της εταιρείας ήταν αφενός μεν η εισαγωγή και η πώληση αποικιακών ειδών (μπαχαρικά, τσάι, βότανα), αφετέρου δε, η πώληση (χονδρική και λιανική) τροφίμων και ποτών, ειδών οικιακής χρήσεως, ειδών υγιεινής και άλλων. Όπως αναφέραμε, παράλληλα με τον παραπάνω συνεταιρισμό, ο Γεώργιος Πετσαρίδης ενοικίασε για δικό του λογαριασμό (Μάιος 1896), από τον Οθωμανό κτηματία ΝιαζήμβέηΤαφούρ ένα κατάστημα στη συνοικία Σιάουλο της Λάρισας, τη λειτουργία του οποίου παραχώρησε στον αδελφό του Θεόδωρο Πετσαρίδη.
Το κατάστημα στο οποίο στεγάστηκε η επιχείρηση των Πετσαρίδη και Νταμπασούλη (στη θέση Μπαϊρακλή τζαμί), ανήκε στην πλήρη κυριότητα εξ αδιαιρέτου του Οθωμανού κτηματία Ατήφ εφένδη Χατζή Μπιμπή Μουλά και των τριών παιδιών του: του Χατζή Μεχμέτ Ατήφ εφένδη, της Αζιμέ Ατήφ και της Μπεσιμέ Ατήφ. Τον Οκτώβριο του 1890 το κατάστημα (μαζί με το οικόπεδο) μεταβιβάστηκε από τους Οθωμανούς ιδιοκτήτες του (μέσω πληρεξουσίων) στην κυριότητα των Πετσαρίδη και Νταμπασούλη (50% εξ αδιαιρέτου έκαστος), αντί 40 χρυσών τουρκικών λιρών [1].
Από το 1890 και μετέπειτα ο Γεώργιος Πετσαρίδης συμμετείχε στις δημοπρασίες του Δήμου Λαρίσης για την ενοικίαση του δημοτικού φόρου «επί των ωνίων και εμπορευμάτων» [2]. Όπως αναφέρθηκε στο Α’ μέρος, μεταξύ των ετών 1890-1896, ο Γεώργιος Πετσαρίδης και ο Δημήτριος Νταμπασούλης προέβησαν σε αθρόες αγοραπωλησίες ακινήτων (είτε μεμονωμένα, είτε από κοινού) στην πόλη της Λάρισας. Τον Ιούνιο του 1896 ο Γεώργιος Πετσαρίδης αγόρασε από έναν άλλο γνωστό παντοπώλη της Λάρισας, τον Λίνο Μπενάκη [3], έναν αμπελώνα στη θέση Κουμλούκ της περιφέρειας Λαρίσης, αντί 140 δρχ. [4].
Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και η προσωρινή κατοχή της Θεσσαλίας προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στην επιχείρηση των προαναφερθέντων συνεταίρων. Το κατάστημά τους λεηλατήθηκε (τόσο από τους Τούρκους στρατιώτες, όσο και από τις ορδές των φυλακισμένων που αφέθησαν ελεύθεροι) και πυρπολήθηκε όπως τα περισσότερα καταστήματα στην αγορά της Λάρισας. Με τα κεφάλαιά τους όμως που ήταν κατατεθειμένα στην Εθνική Τράπεζα, επαναλειτούργησαν την επιχείρηση λίγο μετά από το τέλος της κατοχής (1898). Η τελευταία στεγάστηκε σε νεόδμητο και λιθόκτιστο κατάστημα επί της οδού Φιλελλήνων. Παράλληλα επισκεύασαν το παλαιό πυρπολημένο κατάστημα (στη θέση Μπαϊρακλή τζαμί) και αφού το διαμόρφωσαν σε δύο μικρότερα καταστήματα τα ενοικίασαν στον υποδηματοποιό Αχιλλέα Δεληγιάννη (1898) και στον σανδαλοποιό Νικόλαο Κούρια (1899) αντί ετησίων μισθωμάτων 300 και 360 δρχ. αντίστοιχα [5]. Την ίδια περίοδο (Δεκέμβριος 1898), οι δύο συνέταιροι, αγόρασαν από κοινού και εξ αδιαιρέτου, ένα κατάστημα στην αγορά του Τυρνάβου, το οποίο ανήκε στην πλήρη κυριότητα της Βασιλικής Δ. Αβράμη (από διαθήκη του αποβιώσαντα συζύγου της Κωνσταντίνου Λέλεκα) [6].
Στις 3 Ιουλίου 1906 ο Γεώργιος Πετσαρίδης αποχώρησε από την επιχείρηση «και ανέλαβεν εξ ολοκλήρου το κατάστημα τούτο ο Δ. Νταμπασούλης, όστις θέλει εξακολουθήσει τας εργασίας εν τω αυτώ καταστήματι δι’ ίδιόν του λογαριασμόν και επομένως προς αυτόν παρακαλούνται όπως απευθύνονται εν τω μέλλοντι άπαντες οι μετά του καταστήματος τούτου συναλλασσόμενοι» [7].
Οι λόγοι της αποχώρησης του Γεωργίου Πετσαρίδη από την εταιρεία μετά από 20ετή συμμετοχή σε αυτήν (1886-1906), δεν είναι γνωστοί. Υποψιαζόμαστε όμως ίσως ότι στην απόφαση αυτή, προέβη λόγω της ενασχόλησής του με μεταλλευτικές εργασίες. Πράγματι, στις 17 Φεβρουαρίου 1906 του παραχωρήθηκε (από κοινού με Θ. Σπυρόπουλο), ένα μεταλλείο σιδήρου και αργυρούχου μόλυβδου εκτάσεως 2.221,287 τ.μ. στην επαρχία Αγυιάς (δήμος Δωτίου). Οι μεταλλευτικές εργασίες προϋπόθεταν μεγάλα έξοδα και τα αποτελέσματα των εξορύξεων δεν είχαν πάντοτε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια (15 Οκτωβρίου 1910), ο Γεώργιος Πετσαρίδης αιτήθηκε την παραίτηση από την μερίδα του στο μεταλλείο, η οποία έγινε αποδεκτή στις 17 Φεβρουαρίου 1911 από τον τότε υπουργό Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας Εμμανουήλ Α. Μπενάκη (ΦΕΚ 44/Α/23-2-1911). Έκτοτε το όνομα του Γεωργίου Πετσαρίδη απουσιάζει παντελώς από την τοπική ιστοριογραφία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 030, αρ. 10662 (22 Οκτωβρίου 1890).
[2]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 65 (27 Δεκεμβρίου 1890).
[3]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Λίνος Ν. Μπενάκης: Ο ιδρυτής του πρώτου «delicatessen» παντοπωλείου της Λάρισας», Ελευθερία (Λάρισα), 2 Ιουνίου 2019.
[4]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 055, αρ. 19960 (3 Ιουνίου 1896).
[5]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22292 (4 Δεκεμβρίου 1898) και αρ. 22495 (22 Ιανουαρίου 1899).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 061, αρ. 22289 (3 Δεκεμβρίου 1898).
[7]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 852 (27 Αυγούστου 1906).
