Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρά του, εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου στις 26 Ιουνίου 1882 αναγορεύτηκε διδάκτορας και παράλληλα του εκδόθηκε η άδεια να μετέρχεται ελευθέρως το ιατρικό επάγγελμα ανά την επικράτεια [1]. Σχεδόν αμέσως κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του δοκίμου ιατρού. Στις 12 Νοεμβρίου 1883 προβιβάστηκε σε ανθυπίατρο και διορίσθηκε στο Νοσοκομείο του Βόλου ως χειρουργός (ΦΕΚ 474/Α/14-11-1883).
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στον Βόλο (1885), γνωρίστηκε με την Αγγελική Θαλασσινού, θυγατέρα του φαρμακοποιού Γρηγορίου Θαλασσινού που ήταν εγκατεστημένος στο Πορτ-Σάιτ της Αιγύπτου. Οι αρραβώνες του νεαρού ζευγαριού πραγματοποιήθηκαν «εις την αίθουσαν του μεγαλοπρεστάτου ξενοδοχείου της Γαλλίας εις τον Βόλον» τον Απρίλιο του 1885. Λίγους μήνες αργότερα πραγματοποιήθηκε και ο γάμος τους με κάθε επισημότητα [2].
Μετά από το 1886 μετατέθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Λάρισας, όπου θα εργαζόταν τα επόμενα χρόνια. Το 1888 έλαβε άδεια από το Υπουργείο των Στρατιωτικών και μετέβη στο Παρίσι με τη σύζυγό του, όπου μετεκπαιδεύτηκε στο Νοσοκομείο Hôtel Dieu της γαλλικής πρωτεύουσας. Εργάστηκε δίπλα στον ιατρό Augustin Nicolas Gilbert (1858-1927) και ειδικεύτηκε στις νεότερες μεθόδους των χειρουργικών επεμβάσεων. Επέστρεψε στη Λάρισα τον Αύγουστο του 1890 και διορίσθηκε εκ νέου στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της πόλης [3]. Το 1901 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη νεόδμητη έπαυλη του Κ. Πανέτσου που βρισκόταν στην οδό Πατρόκλου, απέναντι από τη μεγάλη έπαυλη του Διονυσίου Γαλάτη [4].
Σε μία πόλη όπου δραστηριοποιούνταν πολλοί ιατροί, το όνομα του Σκαβέντζου έγινε γνωστό στην πλειονότητα των κατοίκων το 1892, όταν έσωσε από βέβαιο θάνατο τον νεαρό Γεράσιμο Παππακατζίκη. Καθώς ο τελευταίος μετέβαινε στον Τύρναβο για να νυμφευθεί, η άμαξά του ανατράπηκε πάνω στη γέφυρα του Τυρνάβου, και τραυματίστηκε βαρύτατα [5].
Το 1906 το όνομα του Αντωνίου Σκαβέντζου απασχόλησε τον τοπικό Τύπο στην υπόθεση του θανάτου της νεαρής διευθύντριας του Αρσακείου της Λάρισας Ελπινίκης Καρακούση. Η Καρακούση κατασυκοφαντήθηκε από μεγάλη μερίδα πολιτών για δήθεν «άτακτη» ζωή και προχωρημένη εγκυμοσύνη. Πέντε γνωστοί γιατροί της πόλης (Αχ. Αστεριάδης, Σπ. Τρικαλιώτης, Π. Ασλάνης, Γ. Σακελλαρίδης και Α. Σκαβέντζος), πραγματοποίησαν εκταφή και νεκροψία την επομένη της ταφής, η οποία απέδειξε ότι οι διαδόσεις για τη νεαρή διευθύντρια του Αρσακείου ήταν μυθεύματα: η εγκυμοσύνη ήταν όγκος βάρους περίπου δύο κιλών. Ο ιατρός και πολιτευτής Γεώργιος Ξ. Καραπαναγιώτης (συγγενής της Καρακούση), με επιστολή του στον Τύπο, κατηγόρησε τους γιατρούς ότι πραγματοποίησαν εκταφή χωρίς νόμιμη εισαγγελική παραγγελία και επιφυλάχθηκε για κάθε νόμιμη ενέργεια από την πλευρά της οικογένειάς της [6].
Οι κοινωνικές του σχέσεις πλέον με τον Γεώργιο Ξ. Καραπαναγιώτη επιδεινώθηκαν. Ο τελευταίος τον κατηγορούσε συνέχεια στις διάφορες δημόσιες συναθροίσεις, γνωρίζοντας ότι εκείνος ως στρατιωτικός δεν θα μπορούσε να προβεί σε πράξη αντεκδίκησης. Ο Αντώνιος Σκαβέντζος όμως που την περίοδο εκείνη (1908-1910) υπηρετούσε ως ιατρός (λοχαγός) στη Φρουρά Λαρίσης [7], θεωρώντας τον εαυτό του προσβεβλημένο, σε μία τυχαία συνάντηση μαζί του (Απρίλιος 1909) στην πλατεία Δικαστηρίων (Κεντρική πλατεία) τον ράπισε στο πρόσωπο. Για την πράξη του αυτήν το Υπουργείο των Στρατιωτικών τον τιμώρησε με 20ήμερη κράτηση [8]. Πολλοί τότε υποστήριξαν ότι στην πράξη του αυτή προέβη μετά από χαρακτηρισμούς που δήθεν είχε εκστομίσει ο Καραπαναγιώτης εις βάρος της μητέρας του Μαρίας που είχε αποβιώσει στη Σκόπελο δύο χρόνια νωρίτερα (Ιανουάριος 1907) [9].
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ο Αντώνιος Σκαβέντζος διορίσθηκε διευθυντής του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Λαρίσης, με τον βαθμό του επίατρου (ταγματάρχη), διαδεχόμενος τους Π. Μανούσο και Ι. Αγγελίδη [10]. Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αρχίατρου (αντισυνταγματάρχη) το 1916. Είναι άγνωστο το πότε απεβίωσε.
Από τον γάμο του με την Αγγελική Θαλασσινού απέκτησε δύο τέκνα. Την Πιπίτσα και τον Γρηγόριο. Η Πιπίτσα θεωρούνταν από τις ομορφότερες Ελληνίδες το 1909 σύμφωνα με έρευνα Αθηναϊκού περιοδικού (βλ. φωτογραφία). Ο Γρηγόριος που είχε γεννηθεί στη Λάρισα το 1898 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1919 (ΑΜ 12174). Ως αντισυνταγματάρχης του Μηχανικού θεωρείται από τους πρωτεργάτες που συγκρότησαν και οργάνωσαν το Σώμα των Διαβιβάσεων (ΦΕΚ 45/Α/12-2-1946) (μαζί με τον συνταγματάρχη του Μηχανικού Ευάγγελο Τσονάκα του Γεωργίου, ΑΜ 8706, τάξεως 1916, γεννηθέντος το 1896 στα Μέγαρα Αττικής) (ΦΕΚ 152/Γ/31-5-1946). Και οι δύο προαναφερθέντες ήταν άριστοι Αξιωματικοί. Είχαν μεγάλη εμπειρία στις Διαβιβάσεις. Ήταν γνώστες ξένων γλωσσών, με μετεκπαίδευση σε σχολεία Διαβιβάσεων (ο Τσονάκας στη Γαλλία και ο Σκαβέντζος στην Αγγλία και Γαλλία). Είχαν μεγάλη πολεμική δράση. Συμμετείχαν στις επιχειρήσεις Μακεδονικού Μετώπου, στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στο Θρακικό και Αλβανικό Μέτωπο και για την πολεμική τους δράση τιμήθηκαν με πολλά μετάλλια και παράσημα και αμφότεροι με το χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Ο Γρηγόριος Σκαβέντζος διετέλεσε (με τον βαθμό του συνταγματάρχη) πρώτος διοικητής ΚΕΔΒ από τις 26 Μαΐου 1946 έως τις 30 Ιουλίου 1947 [11].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιστορικό Αρχείο, Αρχείο Γραμματείας Συγκλήτου, Αρχείο Λυτών εγγράφων, Ακαδημαϊκό έτος 1881-1882, υπ/φκ. 59.1, αρ. πρωτ. 357 (26 Ιουνίου 1882).
[2]. Θεσσαλία (Βόλος), φ. 600 (17 Απριλίου 1885).
[3]. Μικρά (Λάρισα), φ. 49 (4 Σεπτεμβρίου 1890).
[4]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 592 (2 Σεπτεμβρίου 1901).
[5]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 119 (25 Ιανουαρίου 1892).
[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 61/211 (28 Μαΐου 1906). Ως διευθύντρια του Αρσακείου διορίσθηκε τον Σεπτέμβριο του 1906 η Ελένη Βαρουξάκη. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 89/239 (10 Σεπτεμβρίου 1906).
[7]. Νικόλαος Α. Δεσιμόνας, Η άσκηση της Ιατρικής και οι γιατροί στον Θεσσαλικό χώρο (1881-1940). Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Σχολή Επιστημών Υγείας, Τμήμα Ιατρικής (διδακτορική διατριβή), Λάρισα 2017, σ. 616.
[8]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 989 (19 Απριλίου 1909).
[9]. Η Μαρία Κ. Σκαβέντζου απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1907 «κατατρίψασα τον βίον αυτής εις αγαθοεργίας και εις την ανατροφήν των τέκνων της τα οποία είδεν εγκατεστημένα εν τη κοινωνία όπως η αγαθή αυτής ψυχή επεθύμει». Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 873 (21 Ιανουαρίου 1907).
[10]. Γεώργιος Ν. Κωνσταντίνου, Η ιστορία των Στρατιωτικών Νοσοκομείων στη Νεότερη Ελλάδα. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ιατρική Σχολή (διδακτορική διατριβή), 2009, σ. 115.
[11]. Πυροβολητής (Αθήνα), έτος 7, φ. 25 (Απρίλιος-Ιούνιος 2008), σελ. 7 και έτος 9, φ. 33 (Απρίλιος-Ιούνιος 2010), σελ. 16.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
