Θα ήθελα να απαντήσω σ΄ αυτόν το Λαρισαίο και να κάνω γνωστό σε όλους τους Λαρισαίους, ότι ΝΑΙ υπάρχει πολιτικός που δώρισε τη περιουσία του στη Λάρισα, αλλά η Λάρισα δεν του το αναγνώρισε ποτέ και δεν τον τίμησε ποτέ. Ο πολιτικός αυτός είναι ο Κων/νος Ροδόπουλος.
Ο Κων/νος Ροδόπουλος, όπως τον γνώρισα και περισσότερο τον γνώρισα από γραπτά ντοκουμέντα και επιστολές, από το αρχείο του πατέρα μου, μέρος του οποίου παρέδωσα στη βιβλιοθήκη της Ραψάνης, υπήρξε σ΄ όλη τη διάρκεια του μακρού πολιτικού του βίου από τους σοβαρότερους και ικανότερους πολιτικούς άνδρες που ανέδειξε η Ελλάδα. Είχε μια λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία που την χαρακτήριζε η οξυδέρκεια, η διορατικότητα, ο πολιτικός πολιτισμός, η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα. Υπηρέτησε το δημόσιο βίο με συνέπεια επί 17 ολόκληρα χρόνια.
Με ρεαλιστική γνώση και εκτίμηση των προβλημάτων της χώρας, με επιτελική ικανότητα για τη σωστή ιεράρχηση και την οριστική επίλυση τους. Με υψηλούς στόχους και οράματα με μαχητική αποφασιστικότητα. Διακρίθηκε για την προσήνεια, την περίσκεψη, την διαλλακτικότητα και για την πάνω απ΄ όλα αφοσίωση στην έννοια του καθήκοντος.
Υπήρξε πρωτοπόρος, προηγήθηκε της εποχής του. Ανέπτυξε μια ασυνήθιστη πληθωρικότητα σε μια χώρα της οποίας το μέλλον, στα πρώτα χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, εμφανιζόταν σκοτεινό και αβέβαιο. Την πίστη του για την εθνική επιβίωση και για την ανατολή καλύτερων ημερών προσπάθησε να τη μεταδώσει όχι μόνον με λόγια αλλά με έργα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της μετεμφυλιακής περιόδου, ο οποίος είτε ως βουλευτής, είτε ως υπουργός, είτε ως πρόεδρος της βουλής, πρωταγωνίστησε στα πολιτικά πράγματα της χώρας και έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο στην τοπική όσο και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Για τη Λάρισα και το Νομό, το ενδιαφέρον του υπήρξε πάντα ζωντανό και έμπρακτο. Η σχέση του με τη Ραψάνη είχε βαθιές ρίζες. Αγαπούσε με πάθος και ανιδιοτέλεια τη Ραψάνη, (όπως και ο αδελφός του Μ. Καραγάτσης) τη Λάρισα, το Νομό. Συνεργάστηκε με όλους τους προέδρους του Νομού, έξω και πάνω από κομματικές παρατάξεις, για την τοπική ανάπτυξη.
Τα ζητήματα της πόλης της Λάρισας και του Νομού, αποτελούσαν πάντα προτεραιότητά του στις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στην ανάπτυξη του Νομού.
Όμως ποιος θυμάται σήμερα ότι με τις δικές του ενέργειες έγινε το εργοστάσιο Ζαχάρεως στη Λάρισα, που μεγάλωσε γενιές Λαρισαίων και συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με την οικονομική ζωής αυτής της πόλης.
Ποιος θυμάται σήμερα ότι ο Καραμανλής ήθελε το εργοστάσιο Χαρτομάζας στην Καρδίτσα και με τη δική του επιμονή και τη στέρεα επιχειρηματολογία το εργοστάσιο λειτούργησε στη Λάρισα.
Η εθνική οδός ήταν σχεδιασμένη να πάει ευθεία από το Βόλο, ο Ροδόπουλος επενέβη και ο δρόμος έκανε καμπύλη για να περάσει από τη Λάρισα, ενισχύοντας έτσι την οικονομία της πόλης, κάτι που δεν του συγχώρεσαν ποτέ οι Βολιώτες.
Ποιος θυμάται σήμερα τις αντιδράσεις του Καραμανλή για την κρεμαστή γέφυρα της Αγίας Παρασκευής, της οποία το κοστολόγιο ήταν μεγάλο. Ο Καραμανλής έλεγε ότι η Αγία Παρασκευή δεν είναι Αγία Λαύρα, δεν έχει ιστορική σημασία, για να ξοδευτούν τόσα χρήματα, ο Ροδόπουλος όμως, με τον πειστικό του λόγο κατάφερε να εισακουστεί, επενδύοντας έτσι στον τουρισμό της περιοχής .
Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα. Θα σταθώ όμως στη σημαντικότερη όλων, προσφορά του Κων. Ροδόπουλου.
Ο Κων. Ροδόπουλος πεθαίνοντας, άφησε όλη την προσωπική του περιουσία στη Λάρισα. Δηλαδή: Το διώροφο πατρικό σπίτι της οικογένειας, στην Αθήνα, στην οδό Ησιώδου, πίσω από το Μέγαρο Μαξίμου, δύο μεγάλα οικόπεδα στη Λεωφόρο Κηφισίας, κληρονομιά από την πρώτη του σύζυγο, την Λιλή Ζηρίδου και λίγες μετοχές εθνικής τραπέζης. Όλα αυτά εκποιήθηκαν το 1990 και συγκεντρώθηκε το ποσό των 185.000.000 δρχ. Με τα χρήματα αυτά, που με θρησκευτική ευλάβεια διαχειρίστηκαν ο Ιωάννης Θεούλης και ο Έκτωρας Νασιώκας, (πρόεδρος και αντιπρόεδρος του ιδρύματος) κτίστηκε το Ροδοπούλειο Ίδρυμα που στεγάζει σήμερα υπηρεσίες του Δήμου Λαρισαίων, Νηπιαγωγείο, ΚΑΠΗ, Συμβουλευτικό Σταθμό για την οικογένεια κ.λπ.
Πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας άλλος πολιτικός που να έχει αφήσει ολόκληρη, την προσωπική του περιουσία στο Νομό που τον ανέδειξε.
Το μεγάλο του έργο για το Νομό σ’ όλο το διάστημα του πολιτικού του βίου, συνιστά μια προσωπικότητα υψηλού διαμετρήματος.
Η δημαγωγία, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, οδήγησαν τους αντιπάλους του να αναιρέσουν το έργο του. Τώρα που έχουν περάσει πολλές δεκαετίες πολιτικού βίου, μετά από αυτόν και έχουμε δει να κυριαρχεί στους πολιτικούς μια ιδιοτελής συμπεριφορά χωρίς όρια. Σήμερα που έχουμε βιώσει τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, τη διαφθορά και το βαρύ τραυματισμό κάθε Αρχής και Αξίας, μπορούμε να σταθούμε απέναντί του, χωρίς αντιπαλότητα και να αναγνωρίσουμε την μεγάλη αγάπη, το μεγάλο ενδιαφέρον και τη μεγάλη του προσφορά στη Λάρισα και στο Νομό.
Δυστυχώς εκτός από την απώλεια μνήμης, ένα σύγχρονο φαινόμενο είναι και η αχαριστία. Στον πολιτικό, στον Δωρητή, στον Ευεργέτη, που πρόσφερε τόσα πολλά στον τόπο μας , δεν υπήρξε ούτε ένα ευχαριστώ! Η Λάρισα, ο Νομός, οφείλει κάποτε να αποδώσει τα πρέποντα. Η ελάχιστη οφειλόμενη τιμή θα ήταν να δοθεί το όνομά του σε μια πλατεία της Λάρισας, σ’ έναν ΚΕΝΤΡΙΚΟ δρόμο, μια λεωφόρο της πόλης κι όχι στο δρόμο μιας συνοικίας. Δεν πέρασε ούτε καν από το μυαλό των ανθρώπων που διευθύνουν και εργάζονται στο Ροδοπούλειο ίδρυμα, να τελέσουν ένα μνημόσυνο!
Ο Κων. Ροδόπουλος εκλεγόταν συνεχώς πρώτος βουλευτής του Νομού Λαρίσης από το 1946 έως το 1963. Ενώ ανεδείχθη επί 10 κατά συνέχεια συνόδους πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Μοναδικό φαινόμενο στην πολιτική ιστορία. Είχε την καθολική εκτίμηση και εμπιστοσύνη του πολιτικού κόσμου για την δεξιότητα με την οποία διηύθυνε τις συνεδριάσεις και για την πολιτική αμεροληψία με την οποία συνδύαζε την άσκηση των καθηκόντων του. Έχαιρε όμως και αναγνώρισης στο εξωτερικό.
« Το φαινόμενο Ροδόπουλος» δόθηκε ως θέμα, πριν από λίγα χρόνια, σε αριστούχο φοιτήτρια του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών, με καταγωγή από το Αργυροπούλι, για τη διπλωματική της εργασία. Ενώ το αρχείο, μέρος του οποίου παρέδωσα στη Δημοτική βιβλιοθήκη Ραψάνης, μου ζητήθηκε και από τη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.
Ο πατέρας μου, Χρήστος Βλαχοστέργιος και ο Κων.Ροδόπουλος συνδέθηκαν από τα παιδικά τους χρόνια στη Ραψάνη, με μια φιλία που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους. Στον πολιτικό στίβο βρέθηκαν αγωνιζόμενοι στο ίδιο μετερίζι και μοιράστηκαν τη χαρά του κοινού αγώνα. Η συνεργασία τους άριστη, η φιλία τους στενή, μακριά από την ένταση της πολιτικής μάχης.
Στο αρχείο που με περισσή φροντίδα διαφύλαξε ο πατέρας μου, ξεδιπλώνονται οι πτυχές της προσωπικότητας, της δράσης και της προσφοράς μιας πολυσήμαντης προσωπικότητας. Απηχούν εποχές, πολιτισμοί, ιδεολογίες, υπάρχουν καταγραφές που σκιαγραφούν ήθη, ηθικές συμπεριφορές εκείνης της εποχής, εκείνων των ανθρώπων, υπάρχει λογική, συναίσθημα, παράπονο και πικρία.
Δέσποινα Βλαχοστέργιου -Βασβατέκη
