Μέχρι το 1877 δικηγορούσε στη Σπάρτη (ΦΕΚ 36/Α/8-6-1877) ενώ στη συνέχεια μεταπήδησε στο διπλωματικό σώμα. Στις 3 Αυγούστου 1877 διορίσθηκε γραμματέας στο Ελληνικό προξενείο της Χίου (ΦΕΚ 81/Α/4-10-1877), ενώ στη συνέχεια μετατέθηκε στο Ελληνικό προξενείο της Θεσσαλονίκης όπου παρέμεινε μέχρι τις 24 Απριλίου 1880 επιστρέφοντας εκ νέου στη Χίο (ΦΕΚ 68/Α/16-6-1880). Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα και αιτήθηκε τον διορισμό του ως δικηγόρου στα δικαστήρια (Ειρηνοδικείο και Πρωτοδικείο) της Λάρισας. Ο τελευταίος πραγματοποιήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1881 (ΦΕΚ 4/Α/27-1-1882). Στις 31 Αυγούστου 1882 διορίσθηκε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο της πόλης (ΦΕΚ 89/Α/29-8-1882) και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τις 23 Ιουνίου 1884 (ΦΕΚ 266/Α/27-6-1884). Στις 30 Οκτωβρίου 1884 διορίσθηκε δικηγόρος και στο Εφετείο της Λάρισας (ΦΕΚ 441/Α/2-11-1884), ενώ στις 15 Ιανουαρίου 1887 ως πρώτος πάρεδρος στο Ειρηνοδικείο της πόλης (ΦΕΚ 12/Α/16-1-1887). Ως πληρεξούσιος δικηγόρος πολλών εύπορων Ελλήνων και Οθωμανών κτηματιών, ασχολήθηκε κυρίως με υποθέσεις αστικού δικαίου, οι οποίες του απέφεραν σημαντικά κέρδη.
Ήδη όμως από πολύ νωρίς ο Ιατρίδης ασχολήθηκε με τη διαχείριση εμπορικών, αστικών και αγροτικών ακινήτων. Το 1882 αγόρασε ένα ερειπωμένο από πυρκαγιά χάνι μετά του οικοπέδου του, που βρισκόταν στη συνοικία Δαρκουρά, και αφού το επιδιόρθωσε το ενοικίασε στον Κωνσταντίνο Σκαλιώρα (Ιωαννίδης 7421/1888). Στις αρχές του 1884 αγόρασε από τη Μεριβέρ Χανούμ, σύζυγο του Οθωμανού κτηματία Γκαλίπ εφένδη Οσμάν αγά (εξ αδιαιρέτου με τον Λαρισαίο κτηματία και τραπεζίτη Κωνσταντίνο Δ. Ράλλη) το χωριό Γούνιτσα (σημ. Αμυγδαλέα) [1]. Τα επόμενα χρόνια το χωριό ενοικιάστηκε στους Ιωάννη Τριανταφύλλου και Στέφανο Κασιμάτη [2].
Στις 2 Νοεμβρίου 1895 αγόρασε από τον επιχειρηματία Ιωάννη Κωτούλα τον μεγάλο ατμόμυλο που βρισκόταν στον Πέρα μαχαλά της Λάρισας (συνοικία Αγίου Χαραλάμπους) δίπλα ακριβώς από τα Οθωμανικά νεκροταφεία. Εκτός από το κτίριο του ατμόμυλου και των παρακολουθημάτων του, στην κυριότητα του Ιατρίδη περιήλθε το οικόπεδο εκτάσεως έξι στρεμμάτων καθώς και ο μηχανολογικός εξοπλισμός του εργοστασίου. Την ίδια ημέρα ο Ιατρίδης ενοικίασε τον ατμόμυλο στον πρώην ιδιοκτήτη του (Ιωαννίδης 19060 & 19061/1895).
Στην πλήρη κυριότητα του Ιατρίδη ανήκαν επίσης μία οικία στη συνοικία Ξυλοπάζαρο της Λάρισας (Ιωαννίδης 22556/1899), δύο χάνια εκ των οποίων το ένα στη συνοικία Σιταροπάζαρο (Ιωαννίδης 21633/1898) και το άλλο στη συνοικία Εβραίικα (Ιωαννίδης 22142/1898), αγροτικές εκτάσεις στον οικισμό Μικρό Χαλίτσι (ή Αλίτσι) [3] του τότε δήμου Αρμενίου (Ιωαννίδης 22682/1899) και στο Νεμπεγλέρ (σημ. Νίκαια) της Λάρισας (Ιωαννίδης 14425/1893). Ο ίδιος διέμενε από το 1881 (με ενοίκιο) στην έπαυλη ιδιοκτησίας του Περικλή Περρή στη συνοικία Δαρκουρά. Όταν η τελευταία περιήλθε στην κυριότητα του διευθυντή της Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας Κωνσταντίνου Γ. Φραγκούλη, ανανέωσε την ενοικίασή της και για τα επόμενα χρόνια (Ιωαννίδης 21718 & 21719/1898).
Μετά τον θάνατο του δημάρχου της Λάρισας Κωνσταντίνου Αναστασιάδη, ο οποίος είχε διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής και διαχειριστής της περιουσίας του Ζαννή Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και των κληρονόμων του στη Θεσσαλία, ο Κωνσταντίνος Δ. Ράλλης ως εκπρόσωπος του Παύλου Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1842-1901) και του Ιωάννη Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1840-1908) διόρισε τον Ευστάθιο Ιατρίδη ως διαχειριστή «απάντων των εν Θεσσαλία αστικών και αγροτικών κτημάτων (τσιφλίκια) των εντολέων του» (Ιωαννίδης 22567 & 22930/1899). Μετά τον θάνατο του Παύλου (1901) ανανεώθηκε εκ μέρους του Ιωάννη η πληρεξουσιότητα προς τον Ιατρίδη (Ιωαννίδης 27734/1901). Στις αρχές του 1902 ο Ιατρίδης παραιτήθηκε από την διαχείριση των κτημάτων, την οποία ανέλαβαν οι Ράλλης και Ζηλιώτης. Λίγους μήνες αργότερα ο Ιωάννης Στεφάνοβικ Σκυλίτζης επιθυμώντας να ευχαριστήσει τον Ιατρίδη για τις πολύχρονες υπηρεσίες του, του δώρισε (ως κληρονόμος του αδελφού του Παύλου) την πολυτελή έπαυλη του τελευταίου στη Λάρισα με όλη την ανεκτίμητης αξίας επίπλωσή της [4].
Στις δημοτικές εκλογές της 1ης Ιουλίου 1907 διεκδίκησε ως ανεξάρτητος υποψήφιος τον δημαρχιακό θώκο της Λάρισας. Παρόλο που υποστηρίχθηκε από τον Θρασύβουλο Μακρή δεν κατόρθωσε να εκλεγεί. Έχασε με 60 ψήφους διαφορά από τον Αχιλλέα Αστεριάδη που εκλέχθηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά δήμαρχος της πόλης [5].
Ο Ευστάθιος Ιατρίδης διετέλεσε πρόεδρος του Μουσικού και Γυμναστικού Συλλόγου Λαρίσης (1903-1909), πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Αρσακείου (1906), πρόεδρος του Θεσσαλικού Γεωργικού Συλλόγου (1905-1907) καθώς και γενικός αντιπρόσωπος (από το 1893) για όλη τη Θεσσαλία της λονδρέζικης πυρασφαλιστικής εταιρείας «Ήλιος» (Sun) [6]. Διετέλεσε επίσης μέλος της επιτροπής για τη οργάνωση της Κτηνοτροφικής και Γεωργικής Εκθέσεως Λαρίσης του 1900 και μέλος της συσταθείσας επιτροπής «προς συλλογήν εράνων υπέρ της ανεγέρσεως αναθηματικής στήλης υπέρ των κατά τους δύο πολέμους πεσόντων δημοτών Λαρίσης» (ΦΕΚ 350/Α/26-11-1914).
Μετά την κατάληψη της Λάρισας από τα γαλλικά στρατεύματα (1917) ο Ευστάθιος Ιατρίδης (όπως και πολλοί άλλοι γνωστοί Λαρισαίοι) συνελήφθη ως υποστηρικτής του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄. Εγκλείστηκε αρχικά στις φυλακές της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στη Μυτιλήνη. Επέστρεψε στη Λάρισα μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Με καταβεβλημένη την υγεία του από τις ταλαιπωρίες που υπέστη απεβίωσε δύο χρόνια αργότερα, το 1922.
Από τον γάμο του με την Ευφροσύνη (Φωφώ) Μανουσάκη [7] είχε αποκτήσει τρία παιδιά: τον Ιωάννη, τον Δημοσθένη (γεν. 1896), και τον Χαρίλαο (γεν. 1897).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Ιωαννίδης = Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη (Σε παρένθεση ο αριθμός και το έτος σύνταξης του συμβολαίου).
[1]. Στα μέσα του 19ου αιώνα η Γούνιτσα ανήκε στην κυριότητα του Νετζίτ βέη ο οποίος τη δώρισε στην θυγατέρα του Χαϊδέ όταν αυτή παντρεύτηκε τον Ουσσίτ πασά. Η Μεριβέρ Χανούμ ήταν θυγατέρα των προαναφερθέντων.
[2]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 108 (12 Μαΐου 1900).
[3]. Το 1927 μετονομάσθηκε σε Κοκκίνες (ΦΕΚ 306/Α/22-12-1927).
[4]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 632 (2 Ιουνίου 1902).
[5]. Μικρά (Λάρισα), φ. 314 (8 Ιουλίου 1907).
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 189 (20 Ιουνίου 1893) και φ. 523 (30 Απριλίου 1900).
[7]. Θυγατέρα του στρατιωτικού ιατρού (αρχίατρου) Δημοσθένη Μανουσάκη και αδελφή του δικηγόρου της Λάρισας Νικολάου Μανουσάκη. Ο Δημοσθένης Μανουσάκης απεβίωσε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1905. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 792 (26 Ιουνίου 1905). Η Φωφώ Ιατρίδου υπήρξε ενεργό μέλος της Επιτροπής Κυριών Λαρίσης και επί σειρά ετών μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου «Εργάνη-Αθηνά» (παράρτημα Λάρισας). Βλ. Πλειάς (Αθήνα), ετ. 3, αρ. 9 (31 Μαΐου 1901), σ. 142.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
