Το 1849 κατατάχθηκε στις τάξεις του Ελληνικού στρατού ως εθελοντής και γρήγορα προήχθη στους βαθμούς του λοχία και του επιλοχία. Στις 22 Νοεμβρίου 1862 προήχθη σε ανθυπασπιστή (ΦΕΚ 12/Α/4-12-1862), ενώ στις 8 Μαΐου 1868 σε ανθυπολοχαγό και μετατέθηκε στο Α΄ Τάγμα Ευζώνων (ΦΕΚ 22/Α/28-5-1868). Στις 15 Απριλίου 1873 προήχθη σε υπολοχαγό (ΦΕΚ 25/Α/30-6-1873) και το 1877 σε λοχαγό. Το διάστημα αυτό διετέλεσε φρούραρχος Ναυπλίου και υπασπιστής του Φρουραρχείου Αθηνών. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) προήχθη σε ταγματάρχη και μετατέθηκε στη Λάρισα. Ενοικίασε την κατοικία του Αθανασίου Βαλσάμη που βρισκόταν στην συνοικία Σαλατζλάρ όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του. Διετέλεσε επίτροπος του Διαρκούς Στρατοδικείου της πόλης και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τις 2 Νοεμβρίου 1882 (ΦΕΚ 162/Α/10-11-1882). Τον Νοέμβριο του 1883 αγόρασε έναντι 1.400 χρυσών Τουρκικών λιρών από τον Οθωμανό κτηματία Σουλεϊμάν Ετέμ και τη σύζυγό του Αϊσά που είχαν εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, το χωριό (τσιφλίκι) Χατζή Μπαϊράκ (σημ. Μύρα Κιλελέρ) του τότε δήμου Φακίου. Το τσιφλίκι περιελάμβανε καλλιεργήσιμες γαίες, βοσκοτόπια, αμπέλια, τρεις γεωργικούς οικίσκους, αποθήκες και αχυρώνες, τέσσερες οικίες (κονάκια) με όλα τα παρακολουθήματα και έναν υδρόμυλο [1].
Τον Νοέμβριο του 1884 πάντρεψε και προίκισε την Αργυρή Αποστόλου που ήταν η οικιακή βοηθός της οικογένειάς του, με τον μουσικό Περικλή Στεργίου. Της χορήγησε 20 χρυσές τουρκικές λίρες (449,60 δρχ.) καθώς και κοσμήματα, είδη ενδύσεως, έπιπλα και σκεύη οικιακής χρήσης. Σύμφωνα με τους όρους του προικοσύμφωνου ο Στεργίου δεν είχε το δικαίωμα να εκποιήσει για οιανδήποτε λόγο ολόκληρη ή τμήμα της προαναφερθείσας προίκας [2].
Το 1886 διορίσθηκε επιτελάρχης του Αρχηγείου Λαρίσης και αργότερα φρούραρχος της πόλης. Την ίδια χρονιά ενοικίασε και μετακόμισε με την οικογένειά του στην μεγάλη έπαυλη του Οθωμανού κτηματία Ατίφ Σουλεϊμάν που βρισκόταν στη συνοικία Σουφλάρ (Άγιοι Τεσσαράκοντα) [3]. Ένα μήνα αργότερα ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου υπεκμίσθωσε την έπαυλη του κτηματία και πρώην δημάρχου Αργυρίου Διδίκα στη ίδια συνοικία, όπου στεγάστηκε το Στρατολογικό Γραφείο της Λάρισας [4].
Το 1889 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και δύο χρόνια αργότερα (1891) αποστρατεύθηκε. Στη Λάρισα παρέμεινε και μετά την αποστρατεία του. Αγαπήθηκε από το σύνολο σχεδόν της Λαρισαϊκής κοινωνίας τόσο για την ανιδιοτελή του προσφορά προς τους φτωχούς και άπορους συμπολίτες του, όσο και για το ήθος, την μεγαλοθυμία και την ευγενική συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους γεωργούς του τσιφλικίου του.
Απεβίωσε στη Λάρισα στις 3 Απριλίου 1900. Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε την επομένη από τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, παρουσία των στρατιωτικών, πολιτικών, δικαστικών αρχών της πόλης και πλήθους κόσμου. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο ταγματάρχης (ΠΖ) Κ. Αντωνόπουλος: «Ο Αριστείδης Φαρμάκης, γόνος ευκλεούς οικογενείας και στρατιώτης εκ των αρίστων απερχόμενος του κόσμου τούτου αφίνει λαμπράν ανάμνησιν των μεγάλων αρετών του και πλεονεκτημάτων τα οποία τιμώσα η ημετέρα κοινωνία, παρά τη οποία επί τόσα έτη εβίωσεν, αθρόα συνέρρευσε διά να τον συνοδεύση εις την υστάτην κατοικίαν του» [5]. Από τον γάμο του με την Χαρίκλεια Στυλούδη [6] απέκτησε τρία παιδιά: τον Γεώργιο [7], τον Ιωάννη [8] και τον Σπυρίδωνα [9].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[[1]]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 007 [1883], αρ. 2058 (15 Νοεμβρίου 1883). Το τσιφλίκι ενοικιάστηκε τo 1893 στον Λαρισαίο παντοπώλη Λίνο Μπενάκη αντί ετησίου μισθώματος 4.000 δρχ.
[2]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 012 [1884-1885], αρ. 3216 (8 Νοεμβρίου 1884).
[3]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 018 [1886-1888], αρ. 5075 (24 Αυγούστου 1886). Το ετήσιο μίσθωμα ορίστηκε στις 24 λίρες Τουρκίας (539 δρχ.)
[4]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 019 [1885-1888], αρ. 5310 (22 Σεπτεμβρίου 1886).
[5]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 520 (9 Απριλίου 1900). Πρβλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 12 (9 Απριλίου 1900) και Όλυμπος (Λάρισα), φ. 103 (8 Απριλίου 1900).
[6]. Ο αδελφός της Κωνσταντίνος διετέλεσε τμηματάρχης στο Υπουργείο των Οικονομικών και τελώνης του Βόλου. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 87/237 (3 Σεπτεμβρίου 1906) και Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 520 (9 Απριλίου 1900). Η αδελφή της παντρεύτηκε τον παρασημοφορημένο αξιωματικό και μετέπειτα φρούραρχο και αστυνομικό διευθυντή της περιφερείας Λαρίσης Παναγιώτη Καράμπελα (†1907) και απέκτησε δύο παιδιά: τον Αθανάσιο (δικηγόρο) και τον Ιωάννη (έμπορο). Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 324 (19 Αυγούστου 1907).
[7]. Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων κατατάχθηκε στο Πεζικό με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού (1892). Τον Σεπτέμβριο του 1893 αρραβωνιάστηκε στη Λάρισα την Αγγελική Μαμούρη (θυγατέρα του συνταγματάρχη Γεωργίου Μαμούρη) την οποία νυμφεύθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Τον γάμο ευλόγησε ο μητροπολίτης Λαρίσης Νεόφυτος Πετρίδης, ενώ τους στεφάνους αντάλλαξε ο Μιχαήλ Σταματόπουλος. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 201 (3 Οκτωβρίου 1893) και φ. 314 (1 Ιανουαρίου 1894). Εγκαταστάθηκαν στην ιδιόκτητο έπαυλή του στη συνοικία Παράσχου που διέθετε πέντε δωμάτια και μεγάλο κήπο και η οποία βρισκόταν ακριβώς απέναντι από την οικία του Κωνσταντίνου Πατόφλα. Έλαβε μέρος στον Ελληνικό-τουρκικό πόλεμο του 1897 (Α΄ Λόχος, ΙV Τάγμα Ευζώνων) αλλά τραυματίστηκε στις 6 Απριλίου και μεταφέρθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο των Αθηνών. Από τον γάμο του είχε αποκτήσει μία θυγατέρα, την Παρασκευούλα, η οποία όμως απεβίωσε τον Νοέμβριο του 1905 από λαρυγγίτιδα. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 812 (13 Νοεμβρίου 1905).
[8]. Διδάκτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών (1902) και μετέπειτα δικηγόρος της Λάρισας. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 633 (9 Ιουνίου 1902), φ. 690 (13 Ιουλίου 1903) και Όλυμπος (Λάρισα), φ. 235 (7 Ιουνίου 1902). Το 1905 ενοικίασε από τον Μιχαήλ Τσόγκα, εκδότη της εφημερίδας «Σάλπιγξ» ένα τυπογραφείο και πιεστήριο με τα οποία εξέδωσε για ένα μικρό διάστημα στην Λάρισα την εφημερίδα «Κήρυξ». Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 798 (7 Αυγούστου 1905). Το 1906 το τυπογραφείο αγοράσθηκε από τον Θρασύβουλο Μακρή ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Μικρά». Μετά το 1909 εργάστηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος της Τράπεζας της Ανατολής (Banque d’Orient) στην Αθήνα. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 27/533 (16 Φεβρουαρίου 1912).
[9]. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών (1908) και μετέπειτα δικηγόρος της Λάρισας (1910). Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 933 (23 Μαρτίου 1908) και Μικρά (Λάρισα), φ. 32/486 (11 Δεκεμβρίου 1910).
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
