Της Μαρίνας
Αποστολοπούλου
…Και το όνομα αυτού Προκόπης Παυλόπουλος. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, έκανε την έκπληξη και πρότεινε για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο, πρώην βουλευτή και υπουργό Εσωτερικών. Η εκλογή του οποίου σήμερα θεωρείται βέβαια, καθώς, τόσο τα δυο συνεργαζόμενα κυβερνητικά κόμματα όσο και η Νέα Δημοκρατία της οποίας είναι ιστορικό στέλεχος θα στηρίξουν την υποψηφιότητά του στη σημερινή ψηφοφορία.
Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα η πρότασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μάλλον αποτέλεσε έκπληξη και για τον ίδιο, ο οποίος είχε ακούσει μεν το όνομά του να συζητείται -πρώτος το είχε βάλει στο τραπέζι ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος πρότεινε τον Κώστα Καραμανλή και εναλλακτικά τον Προκόπη Παυλόπουλο- αλλά, η ένταση της συζήτησης γύρω από το όνομα του Ελληνα επιτρόπου Δημήτρη Αβραμόπουλου είχε κυριαρχήσει, όλο το τελευταίο διάστημα.
Ωστόσο, ως φαίνεται, από τη μία οι εσωκομματικές πιέσεις προς τον Αλ. Τσίπρα σχετικά με την υποψηφιότητα Αβραμόπουλου, ο οποίος ήταν υπουργός στην προηγούμενη «μνημονιακή» Κυβέρνηση, αλλά και οι έξωθεν πιέσεις από την πλευρά Γιούνκερ, που οι πληροφορίες έλεγαν ότι δεν ήθελε να διαταραχθεί η ισορροπία στο Κολέγιο των Επιτρόπων, καθώς με την αποχώρηση Αβραμόπουλου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα θα έχανε έναν επίτροπο, λειτούργησαν εν τέλει αποτρεπτικά. Από την άλλη φαίνεται ωστόσο ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν υπέκυψε στις πιέσεις που του ασκήθηκαν εσωκομματικά προκειμένου ο νέος πρόεδρος να προέρχεται από τον χώρο της Αριστεράς και παρέμεινε σταθερός στον αρχικό του προσανατολισμό, ο νέος Πρόεδρος να προέρχεται από την Κεντροδεξιά, δίνοντας έτσι ένα μήνυμα «ενότητας» του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι άλλωστε που έκανε σαφές και κατά τη χθεσινή του ομιλία προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία χειροκρότησε μεν την επιλογή, αλλά όχι όλη και όχι αρκετά ένθερμα.
Παράλληλα, δεν μπορεί παρά να σκεφθεί κανείς ότι η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, καθώς είναι σαφές ότι αποτελεί «προέκταση» του πρώην πρωθυπουργού, του οποίου υπήρξε στενός συνεργάτης και υπουργός Εσωτερικών καθ’ όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων Καραμανλή. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει ότι η πολιτική του καριέρα, συνδέεται με εκείνη του Κώστα Καραμανλή.
Ηταν πάντοτε ένας πολιτικός χαμηλών τόνων και συναινετικής διάθεσης χωρίς φανατισμούς, όχι υπέρμαχος των Μνημονίων και πρόσφατα μάλιστα ανέπτυξε και αρθογραφία σχετικά με την επιστροφή του κατοχικού δανείου από τη Γερμανία.
ΤΟ ΕΙΧΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ
Στις πρόσφατες εκλογές δεν κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής και αυτή δεν ήταν μία απόφαση που έλαβε την τελευταία στιγμή, καθώς όπως έλεγε είχε κάνει τον κύκλο του πολιτικά ενώ ήθελε να αφοσιωθεί στην πανεπιστημιακή του καριέρα την οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε κατ΄ ουσίαν.
Ωστόσο από τα… συμφραζόμενα, μπορούσε κανείς να αντιληφθεί ότι υπήρχε και μία γενική «απογοήτευση» για την πορεία και εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα, παράμετρος η οποία επίσης συνέβαλε στην απόφαση να πει «αντίο» στην πολιτική, χωρίς να μπορεί να προβλέψει τι του επιφύλασσε η μοίρα αλλά ενδεχομένως και οι «καραμπόλες» που τον οδηγούν στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα.
Ο ΠΡ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑ… ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΟ
Κατά συγκυρία, η υπογράφουσα, είχε πάρει στις 2 Δεκεμβρίου του 2014 συνέντευξη από τον Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος ήταν επικεφαλής της επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας που συνέταξε τις προτάσεις για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, καθώς παρότι είναι καθηγητής Δημοσίου Δικαίου έχει ενδελεχώς ασχοληθεί με συνταγματικά θέματα και ως εκ τούτου είναι περισσότερο γνωστός ως συνταγματολόγος.
Μεταξύ των λοιπών ερωτημάτων που του είχε θέσει η «Ε», σχετικά με τις προτάσεις που είχε καταθέσει η ΝΔ για τη Συνταγματική Αναθεώρηση ήταν και αυτό που αφορούσε στις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και υπό την παρούσα συγκυρία, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η άποψή του η οποία άλλωστε μαζί με την ομάδα που είχε επεξεργαστεί τις σχετικές προτάσεις είχε αποτυπωθεί και στο κείμενο που παρουσίασε η Νέα Δημοκρατία, με τον ΣΥΡΙΖΑ τότε (δηλαδή στις αρχές Δεκεμβρίου) να μην προσέρχεται καν στην συζήτηση.
Μάλιστα, είχε τονίσει ότι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών τότε (όπως και έγινε μετά την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας) θα γινόταν κατά «προφανή καταστρατήγηση των διατάξεων του άρθρου 32 του Συντάγματος που ορίζει ότι εκλογές διενεργούνται αν δεν επιτευχθεί συμφωνία στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ενώ εδώ η αντιπολίτευση, και πρωτίστως η αξιωματική δεν προτείνει έστω και υποψήφιο, προκειμένου να διαλυθεί η Βουλή και να προκηρυχθούν εκλογές με κάθε τρόπο». Είχε δε επισημάνει ότι «αν η Χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, το εγχείρημα της αναθεώρησης του Συντάγματος πηγαίνει στις «ελληνικές καλένδες». Θεωρητικώς μετά το 2020. Μ’ όλες τις εντεύθεν επώδυνες συνέπειες».
Ειδικά όσον αφορά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο κ. Παυλόπουλος απαντώντας σε σχετικό ερώτημα είχε επισημάνει ότι χρειάζεται εξορθολογισμός κι εκσυγχρονισμός των θεσμών, με πρώτιστη την ομαλοποίηση της ισορροπίας εντός της Εκτελεστικής Εξουσίας μέσω της αποκατάστασης του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας ως ρυθμιστή του Πολιτεύματος και αντίστοιχης αποδυνάμωσης του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος, το οποίο καθιέρωσε η πρόχειρη και προσχηματική αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986. Τέτοιες αρμοδιότητες είναι π.χ. η κυρωτική αρμοδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας ως προς τους ψηφισμένους από τη Βουλή νόμους, η αρμοδιότητα προκήρυξης δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα, η αρμοδιότητα να συγκαλεί το Συμβούλιο των Αρχηγών των Πολιτικών Κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή, η αρμοδιότητα ν’ απευθύνει διάγγελμα χωρίς σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού κλπ.
Ως προς το διαδικαστικό κομμάτι δε και σύμφωνα με την πρόταση που είχε καταθέσει ως πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής της ΝΔ προβλεπόταν: αν η τρίτη ψηφοφορία αποβεί άκαρπη, να μην προκηρύσσονται βουλευτικές εκλογές αλλά η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, γίνεται από το Εκλογικό Σώμα, πλην όμως μόνον μεταξύ των υποψηφίων, οι οποίοι είχαν ήδη προταθεί από τις οικείες Κοινοβουλευτικές Ομάδες. Ακόμη, όπως παρατηρούσε, απ’ ευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Εκλογικό Σώμα, δίχως προηγούμενη παρέμβαση της Βουλής, σε συνδυασμό με την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του, θα μπορούσε, de facto, να οδηγήσει σ’ αλλαγή της μορφής του Πολιτεύματος προς το «προεδρικό». Πράγμα που αποκλείεται κατ’ άρθρο 110 παρ. 1 του Συντάγματος.
Η εξέλιξη των πραγμάτων το έφερε έτσι ώστε να αναδειχθεί ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χωρίς όμως προηγούμενα να έχει γίνει αναθεώρηση και με τις αρμοδιότητες το Προέδρου να είναι περιορισμένες, καθώς το πολίτευμα παραμένει πρωθυπουργοκεντρικό. Ωστόσο υπό την παρούσα εθνική συγκυρία και η ίδια η Κυβέρνηση, όπως άλλωστε το έχει εμμέσως δηλώσει, επιθυμεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει ενεργό δράση, τουλάχιστον ως προς την ανάληψη πρωτοβουλιών για την πραγματοποίηση επαφών στο εξωτερικό που θα προωθήσουν το ελληνικό ζήτημα.
